Hoi Marleen... euh An

En toen waren we in Hoi An.
Vanaf hier zou Marleen (vriendin van Marie) ons vergezellen door Vietnam. Tenminste als ze er geraakt...
Na een 'sprookje' in Thailand de vlieger op naar Hanoi, daarna een van Hanoi naar Danang (of was het Daneng) om vervolgens de bus (of was het taxi) naar Hoi An te nemen.
En ja hoor, daar stond ze dan, te wachten in haar pyama... :-)
Goe gedaan zuske!

Hoi An is de enige stad in Vietnam die niet plat is gegooid en waar alle gebouwen nog zijn zoals ze voor de oorlog waren. Het is een klein stadje met allemaal mooie koloniale Franse gebouwen en Chinese invloeden. Heel gezellig... alleen elk huis is hier omgebouwd tot een winkel,
tot grote ergernis van de Seb en nog groter jolijt van Marie en Marleen.
Overal kan je er kleren op maat laten maken.
Nee niks voor ons, maar zo'n sandaaltje op maat gemaakt...
kan toch ni slecht zijn he :-)
De Seb op een terraske met zijn leesboek,
Marie en Marleen op pad om de slag van hun leven te slaan!
Een schoon modelleke uit te zoeken, leder te kiezen, voeten laten opmeten en last but not least... af te dingen.
Ons zetten ze niet int zak hoor!
Alleen was het resultaat meer een schandaal dan een sandaal...

Na Hoi An richting Hue gebust.

Deze stad wordt beschouwd als een van Vietnams culturele en religieuze hoogtepunten. Het heeft anderhalve eeuw, tot 1945, de hoofdstad geweest en in de oude stad (of citadel) zijn de graftombes van verschillende keizers te vinden.

Met een fietstaxi door de stad...
Best relaxed,
nu naar daar, en dan naar daar...
Maar na een uur beweerden die mannen dat we er ondertussen 2 uur inzaten.
Volgens onze horloge toch ni (al hadden we die niet meer).
Goed geprobeerd, maar als het zo zit, slenteren we wel terug naar ons hotel. We waren hun flauwe moppen ondertussen toch al serieus beu. Alhoewel, Marleen had er weer een huwelijksaanzoek bij... Spijtig dat dat hier niet werkt met kamelen, nu ze toch meer blond is dan bruin.

Volgende dag brommertjes gehuurd om de omgeving rond Hue te verkennen.
Dit is het Vietnam zoals we het ons hadden voorgesteld: groene rijstvelden, waterbuffels, vrouwen met typische strohoeden.
In de namiddag rustig op het strand...
allee, wat je rustig kan noemen?!
De hele tijd tien kinderen rondom ons om toch maar iets te verkopen.

Na nog snel een dinerke in een plaatselijk restaurantje (ieders ne noodlesoep en limonade voor 20 belgische frank(!) alles tesamen) terug gebold.

Verder dan maar, in een trek naar Hanoi, de hoofdstad.
Het was de langste busrit tot nu toe, zo'n 15 uur... pffff.
Weer genen blijf weten met die benen, wakker worden met ne stijve nek, snurkers, kou door den airco...

Eens in Hanoi, direct naar het old quarter 'getrokken'.
Het is het mooiste gedeelte van de stad. Allemaal kleine steegjes, een beetje een labyrint.

Hier was het hek helemaal van de dam!
Miljoenen brommertjes die rondsjezen, getuut waar je horendol van wordt, vietnamezen die te pas en te onpas mega-boeren laten, mensen die je aanklampen om je int zak te kunnen zetten, "Madaam, motorbike motorbike??" weergalmt er op elke hoek van de straat!
De ene moment kan je erom lachen, het andere komt het haar op je armen recht te staan...

WIJ ZIJN DIE VIETNAMEZEN BEU!!

Een tripke naar Halong Bay moest ons ervan verlossen...
Normaal wilden we er zelf naartoe trekken en wel zien hoe we er rondgeraakten, maar onze visa verliep binnen enkele dagen.
Lap, kregen ze weer hun goesting... tripke geboekt bij ons hotel.
'Is Better for you, cheapest way!'
beweerde meneer achter het bureauke.
Hij garandeerde ons dat de prijs die wij betaalden voor de trip de goedkoopste is.
Mochten we toch iemand vinden die voor minder heeft geboekt, betaalt hij ons dat geld terug!
We zullen zien...

Halong Bay is een deel van het Unesco Wereldgoed, het heeft meer dan 3000 eilandjes die uit het kristalblauwe water omhoogsteken.
Mooi, maar als je de landschappen van Nieuw Zeeland gewoon bent..., tja een beetje verwend zeker :-)
De boot was een traditionele jonk, echt knap, met ieders eigen kajuitje om in te slapen.
Maar het blijft een georganiseerde tour; dat betekent een verplichte stop bij de souvenirshop, gezamenlijk eten in de refter (drankjes niet in de prijs inbegrepen) en polonaisegewijs de grot in.
"first you have dinel on the boat/bus, than visit one cape, than you have dinel in a lestaulant" zoals ze het toch zo mooi konden formuleren.

En natuurlijk, waar we al een beetje schrik voor hadden... het meerendeel van de anderen hadden slechts de helft betaald !!
Nog maar eens int zak gezet voor de verandering,
eens kijken of die eigenaar zijn woord houdt...

In plaats van ons het verschil terug te betalen werd hij kwaad en stelde hij het volgende 'contract' op:

"I'm working in the Red River I hotel.
Two days ago, we have tree costomers bookes tour
(2 days/1night)
but when they go to halong bay another one booked the same tour
but different price that mean: cheaper!
If this information exactly,
I will give back double of money.
If it not correct they pay one more time:
that mean double money."
26/5/2006

Waar het dus eigenlijk op neer kwam:
met dit 'contract' zouden wij samen met hem naar de politie gaan. Ieders legt daar het dubbele van de prijs die we oorspronkelijk betaald hadden op tafel. De politie beslist wie er gelijk heeft...
Moet toch kunnen!!


Onze laatste avond terug in Hanoi en ook met Marleen.
Dus 'gefeest' met een voorstelling van het Watertheater.
Het is een authentiek poppentheater waar houten figuren zoals draken, buffels, en vissen tot leven worden gebracht in het water. Een beetje toeristisch maar absoluut de moeite. (ja toch? Marleen?)

Easy Riders

Na een paar dagen in luilekkerland, terug op het vasteland aangekomen en onmiddellijk de nachtbus op naar... Dalat.
Afzien en geen oog dichtdoen! Maar het is de goedkoopste manier, en we sparen er een overnachting mee uit :-)

Deze stad ligt in het centrale hoogland en dit gebied is bekend om zijn koel klimaat, prachtige berglandschappen, meren en watervallen.
De bus dropte ons om 4 uur 's morgens bij een onooglijk hotel, zoals het hier altijd gaat. Op dat moment was er weinig anders te vinden en we konden enkel denken aan een bed. Maar na een paar uur waren we daar snel weer weg... elk uur vertrokken er daar bussen en op onze gang bleven die Vietnamezen maar rondlopen en lawaai maken, en geloof ons, die kunnen er wat van!
Uiteindelijk bij een heel vriendelijk vrouwke een kamer genomen en daar de volgende dagen gebleven, ze had het beste ontbijt dat we tot nu toe hadden gekregen!

Dalat, hoog in de bergen en dus weer tijd voor dikke sokken en een fleece.
Zo erg was het nu ook weer niet, maar toch een pak koeler dan de rest van het land. We waren gewoon van elke dag een paar liter kwijt te zweten en hier konden we rustig bergop fietsen zonder last van hitte.
Nadat we de stad hadden verkend besloten om een dagtrip te boeken bij the Easy Riders.
Deze groep motorijders heeft al een bijna legendarische status in Vietnam. Iedereen die in Dalat is geweest raadde ons aan om met hen de streek te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan...
Het zijn allemaal vijftigers die de Amerikaanse oorlog hebben meegemaakt en je meenemen vanachter op hun motor (bijna antieke gevallen). Ze kunnen je veel vertellen en hun engels is echt goed.
Het enige nadeel van zoveel goede publiciteit is dat op vijf jaar tijd hun prijzen vijf keer zo hoog geworden zijn... Ons oorspronkelijk plan om met hen enkele dagen de buurt te verkennen zat er dus niet in en is het bij een daguitstap gebleven.
We bezochten watervallen, een zijderupsenboerderij, een zijdefabriek, een koffieplantage , een peperplantag en een minority village. Onderweg stopten we vaak om te genieten van het uitzicht en weer allerlei nieuwe dingen te zien, te horen en te leren.
Eindelijk ontdekten we het echte Vietnam, weg van alle toeristenattracties...
Of toch niet, toen onze trip er bijna op zat, begonnen onze twee easy riders ons de oren van ons hoofd te zagen om toch niet een meerdaagse trip te boeken. Allemaal goed en wel, maar 300 euro voor drie dagen is toch wel wat teveel vant goede...

Tijd om het hoogland te verlaten en via de kust verder naar het noorden te reizen.
Onze volgende stop werd Nha Trang. Dachten terug wat te relaxen aan het strand en wat te kunnen zwemmen tussen de hoogste golven van Vietnam, maar door een of andere tyfoon rond de Filipijnen was het water te gevaarlijk... het zwemmen konden we dus op onze buik schrijven. Verder was er weinig te beleven in Nha Trang.
Verder dan maar...
Een nieuwe nachtbus op,
en weer geen oog dicht gedaan!

"C in China..."

Voor wie het nog niet door had...
foto's van China zijn toegevoegd.

Aan de achterstallige verhalen wordt gewerkt


ps ma:
ons pa doet het daar goed hoor :-)

Ho Chi Minh City

Aangekomen in Saigon zonder horloge...
en onze spirit was eveneens even verdwenen!
Jezus, wat is me dat hier?! Een drukte van jewelste, overal brommertjes met hun claxons. Oversteken hier is hetzelfde als je leven riskeren.
Kinderen leuren en zeuren er de oren van je lijf, alles is er te koop, van tuttefrut en gekopieerde lonely planets tot drugs en vrouwen...
Niet veel zin om een hotelletje te zoeken, dus maar het eerste het beste binnengestapt. Een kamer voor vier personen is er goedkoper dan een voor twee. Raar, maar goed, geef ons maar die vier bedden... :-)
Nog iets gaan drinken en samen met twee duitsers, Andreas und Carolina, op terras beland. En zo werd het toch nog een gezellige avond.

Volgende dag vroeg uit de veren... sightseeing!
Het oorlogsmuseum is de moeite, soms wel luguber: marteltuigen, misvormde babies op sterk water, nagebouwde cellen met levensechte poppen, foto's van verminkte lichamen... en alle andere gruwelen uit de Vietnam-oorlog. Het was opvallend anti-Amerikaans, maar je kunt ze ergens wel begrijpen.

De volgende dag nog is een groepsuitstapje geboekt, gewoonlijk is dat niet echt een succes, maar de aanhouder wint Right?
Niet dus.
In de voormiddag een Kao-dai tempel bezocht, wat nog wel best interessant was. Kao-dai is een religie die echt van alles wat hebben genomen. Jezus was een reincarnatie van Buddha en Mohammed op zijn beurt een reincarnatie van Jezus... Probeer ze maar te volgen.
Hun drie belangrijkste heiligen zijn Confucius, een of andere Vietnamees en... Victor Hugo ;-)

In de namiddag op zijn "schoolreisgewijs" naar de Cu-Chi-tunnels.
Dit kunnen we nog eens echt een toeristenval noemen. De tunnels waren oorspronkelijk een heel netwerk die de Viet Cong gebruikten om de Amerikanen te ontvluchten, maar nu blijft er haast niets meer van over. Ze hebben wat poppen neergeplant om te laten zien hoe de VC vocht en leefde. In de oorspronkelijke tunnels kan een Westerling nooit in, dus hebben ze een beetje verder enkele tunnels op onze maat gegraven waar we dan doorheen moesten. Honderd meter op handen en voeten, help en die mensen leefden er maanden in...
Een beetje verder werden we bijna verplicht om een magazijn kogels te kopen om eens met een echte kalashnikov te kunnen schieten. Net als in Cambodja hebben we weeral vriendelijk bedankt.

Een beetje vakantie zou ons wel deugd doen :-)
en halsoverkop een vlucht geboekt naar het eiland Phu Quoc...
Beste beslissing allertijde!!
PARADIJS BESTAAT DUS TOCH.

Nieuwe foto's...

Cambodja deel II

zijn toegevoegd!

En toen waren we in Vietnam

Vier dagen en vele kilometeres later, onze brommer veilig en wel terug afgeleverd. Dit was ineens ook onze laatste avond in Cambodja...
Maar vooraleer we dit land gingen verlaten, stond er nog één ding op ons lijstje: een bezoekje aan de plaatselijke muziekschool. Niet zomaar een muziekschool, maar een opvangtehuis voor weeskinderen en blinden. In de voormiddag krijgen ze algemene vakken, 's namiddags worden ze opgeleid in traditionele dans en muziek. Vele kinderen blijven er zeven dagen op zeven omdat ze geen ouders meer hebben, meestal gestorven aan aids.
Op het moment dat we de school bezochten waren de lessen juist gedaan, maar de directrice nodigde ons uit om een avondrepetitie bij te wonen. Dat zagen we wel zitten...
We waren blijkbaar de enige toeschouwers.
Een uur lang werden we ondergedompeld in traditionele Cambodjaanse cultuur. Er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt door klein en groot, jong en oud. Het was echt indrukwekkend om te zien met welke precisie ze elke beweging uitvoerden, zelfs door de jongens. Er heerste totaal geen chaos, alles werd geleid door de directrice.
Het is onbeschrijflijk wat die kinderen daar deden, het hele uur hebben we met grote ogen en kippenvil genoten van wat er rondom ons gebeurde...

En dan was het dringend tijd om Vietnam binnen te gaan. Onze visa was inmiddels al meer dan een week aan het lopen...
Dus voor die volgende morgen een taxi besteld tesamen met een engels meisje uit een andere guesthouse. Maar 's morgens toen we uitcheckten stonden er twee taxi's klaar, onze guesthouse had zonder onze toestemming ook een taxi laten komen.
Zo werkt dat hier, ze zagen de oren van je kop met 'What are you doing today' en 'what are you doing tomorrow'... om je toch maar één van hun diensten aan te bieden aan natuurlijk veel te hoge prijzen.
Daar stonden dan de twee taxi's...
Ingestapt bij diegene die we zelf hadden besteld, maar dat was buiten de andere gerekend! Hij eiste van ons 10$!!
10 dollar?? Yeah right... voor iets dat we niet gevraagd hadden!
Toen we hem duidelijk maakten dat we echt niet van plan waren hem te betalen, pakte hij de sleutel af van onze chauffeur... die dat gewoon liet gebeuren.
"You pay me 10$ now!"
"We don't pay!!"
Een half uur later waren we dat spelleke beu. Ondertussen had half het dorp zich al rond de twee taxi's verzameld.
De Seb uit den auto...
Even dreigen tegen onze chauffeur dat we gewoon ons boeltje zouden pakken en wel een andere taxi zouden zoeken, en meneer schoot wakker...
Sleutel terug gaan afpakken, auto in en weg!

Aan de grens weer de steeds terugkomende vragen en formulieren.
Wachten, wachten, wachten...
en van het ene kantoortje naar het andere.
Boven het laatste hong er een bord met 'medische controle'.
Medische controle?!
Help... ik zag het al een voor me, een witte handschoen...
Maar met elks 4 BEF te betalen waren we er gelukkig vanaf :-)
EN TOEN WAREN WE IN VIETNAM

Ons ineens naar Chau Doc laten voeren, een stadje 20 km verder. Vanachter op een brommer met al onze rugzakken, wat hadden we weer veel bekijks... zeker toen we midden in een begrafenisstoet verzeilden.

Chau Doc was onze eerste stop bij onze verkenning van de Mekong-delta. Hier begint de monding van de Mekong-rivier, die helemaal vanuit haar bron in Tibet naar Zuid-Vietnam stroomt.
Dit gebied alleen al voorziet het grootste deel van Vietnam en nog vele andere landen van rijst. Het stadje zelf had niet veel meer te bieden dan enkele fishing-villages, drijvende huisjes. Onder elk van die huisjes zijn netten gespannen om vis te kweken. Interessant om te zien hoe die mensen daar dag in dag uit (over)leven. Voor ons haast onmogelijk om te vatten.

Een lokale bus bracht ons met een razende snelheid van maar liefst 20km/h naar onze volgende bestemming... Cantho.
Vooral bekend om de floating markets en naart schijnt zijn deze de authentiekste van heel Zuid-Oost Azie.
Dus wij de volgende morgen om vijf uur uit de veren en hop, een kramikkelig houten bootje in, op zoek naar die markten. Spijtig genoeg had onze schipper last van een ongelooflijk ochtendhumeur en zagen we pas tegen negen uur onze eerste floating market.
Bootjes volgeladen met watermeloenen, massa's mango's, kilo's bananen,... krioelden door elkaar. Vrouwen met typische hoeden roeiden terwijl hun mannen lagen te luieren in de boot.
Op de tweede markt waren er eigenlijk meer toeristenbootjes dan wat anders.

Terug gevaren langs kleine achterkanaaltjes waar we werden geconfronteerd met het echte leven aan de Mekong. Hard werken om te overleven...
Natuurlijk enkele typische tussenstops om souvenirs te kopen, hoe kon het ook anders...
Na elf uur(!) met ons gat op een houten bankje waren we weer terug.

Zuid Cambodja

Een taxi bracht ons van de hoofdstad naar Kampot.
Alweer niet te vergelijken met taxi Jos uit Wuustwezel, maar een versleten witte Toyota volgepropt met Cambodjanen, 2 kippen, 80 kg rijst en... wij. Een rit waar precies weer geen einde aan wou komen, maar voor 2,5$ per persoon hoor je ons niet klagen.

Kampot zelf is een charmant stadje aan een rivier met een ontspannen atmosfeer en lekkere restaurantjes.

Via ons hotel een dagtrip naar Bokor National Park geboekt, een van de grootste beschermde natuurgebieden van Cambodja.
Met z'n tienen vanachter in een pick-up en zo naar Bokor Hill gereden via nog maar eens een weg die meer uit putten en losliggende rotsen bestond dan iets anders. Echt niet te doen, ze worden steeds erger en langer... ni goed voor de poepkes!
Bovenop die berg was er naar het schijnt vroeger een dorpje, maar het enige wat daar nu nog van overblijft is een vervallen hotel-casino en een kerk. In 1925 hadden de Fransen daar dit groots koloniaal hotel neergezet, het Bokor Palace, waar de beau-monde van Frankrijk hun geld kwam vergokken. Maar toen de Khmer Rouge begin jaren '70 het gebied overnam, is het volledig geplunderd en verder aan zijn lot overgelaten.
Nu heeft het hotel iets spookachtigs en lijkt het meer op dat uit 'the shining'.
Het uitzicht vanop die berg zou normaal adembenemend moeten zijn, maar vandaag werd alles bedekt door een dik pak mist. Jammer!
Na de lunch en een mini trekking door het oerwoud namen we met z'n allen de boot voor een 'sunset cruise', spijtig genoeg was er ook geen zonsondergang te zien...

Na deze vermoeiende dag hadden we weer even onze buik vol van georganiseerde tripkes, taxis, bussen... daarom besloten om het nog eens op ons zelf te proberen en dus weer een brommer gehuurd, ineens voor vier dagen!
Ieders een tandenborstel en een enkele propere onderbroeken,
helmkes op en daar gingen we weer...

Eerste bestemming: Sihanoukville...
"Altijd rechtdoor en na 40 km links afslaan, dan steeds blijven volgen en dan kom je er vanzelf"
Tja wel moeilijk in te schatten zo zonder verkeersborden, kilometerteller, benzinemeter...
maar onze claxon, die deed het!
Een twee à drie uur rijden hadden ze ons gezegd, na vijf uur kwamen we eindelijk aan in Sihanoukville.
Door verschillende reizigers afgeraden wegens "het Pattaya van Cambodja", maar we hadden ergens gelezen over M'Lop Tapang, een organisatie die zich bekommert om straatkinderen. Het leek ons wel de moeite om eens met eigen ogen te gaan zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat.
Natuurlijk niet zo simpel om daar binnen te geraken, maar na enkele mails en wat rondvragen was het ons toch gelukt en hadden we de volgende dag een afspraak met de directrice. Zij vertelde wat over de werking en gaf ons een rondleiding...
De organisatie is twee jaar geleden opgericht door een Australier, een Italiaan en een Engelse. Tijdens hun reis kwamen ze in contact met vijf straatkinderen, die onder een grote boom op het strand zaten. De kinderen bevonden zich in een uitzichtloze situatie: ze waren arm, vies en vulden hun dagen met het verzamelen van lege blikjes en flessen om te verkopen. Toen is het idee gegroeid om straatkinderen op te vangen en zo hebben ze samen de organisatie M'Lop Tapang opgericht. (wat cambodjaans is voor onder de boom).
Nu zorgen vrijwilligers voor het ophalen van de kinderen, voor gezond eten, medische zorg, onderwijs en natuurlijk voor een veilige thuishaven in het centrum.

Zodra we het centrum binnenliepen trok 1 jongen onmiddellijk onze aandacht. In de gietende regen stond hij vrolijk met een bal te spelen.
Later ontdekten we dat hij nog maar 11 jaar is en sinds 4 maanden naar het centrum komt. Hij heeft geen ouders meer en voor hij gevonden werd, vulde hij zijn dagen met lijm te snuiven. Nu komt hij met plezier elke dag naar het centrum en behoort hij zelfs tot de slimsten van zijn groep...

Echt knap wat die mensen daar verwezenlijken voor die kinderen
maar wat was het contrast weer groot toen we terug bij onze guesthouse aankwamen...
Inderdaad,
waar de andere reizigers ons voor hadden gewaarschuwd was niet gelogen:
dikke duitsers van middelbare leeftijd samen met hun 'nieuwe aanwinst', die net zo goed hun (klein)dochter had kunnen zijn.
Op het strand was er ook niet veel te beleven, daarom de volgende morgen terug ons racemachien op,
en verder gereden naar Kep...

Weer uren rijden over zandweggetjes maar in de verste verte geen andere toeristen te bespeuren. Elke huisje (hutje) langs de weg verkoopt wel iets, van zoete rijst in bananenbladeren en sigaretten per stuk tot gebottelde benzine in lege Johnny Walker flessen...
Toen we tegen de middag ergens stopten om water te kopen, werden we uitgenodigd door een man om te blijven eten. Een hutje op palen van drie meter op drie waar hij samen met z'n vrouw en vier zoontjes in woont. Terwijl de vrouw op haar hurken zat te koken op een zelfgemaakt vuurtje, probeerde hij via gebarentaal met ons te praten, want engels kon hij niet...
Hij wees naar de twee jongste zoontjes, een tweeling! Hij begreep zelf totaal niet hoe dat gebeurd was, zijn schuld was het in iedere geval niet, eerder die van z'n vrouw :-)
Maar hij was er wel fier op.
Wat we juist gegeten hebben, joost mag het weten, maar het was heel lekker!

Met pijn in ons kont aangekomen in Kep, maar dat waren we snel vergeten toen we incheckten in onze bungalow voor die avond... hangmat, zicht op zee!
Gezellig dorpje dat vooral bekend is voor z'n verse krab. Dus meteen maar eens geprobeerd... heerlijk gegeten en gedronken bij zonsondergang voor nog geen 5€.
Terug met de voeten op de grond toen we in onze bungalow aankwamen en er in de badkamer een mega-tarantula spin op ons zat te wachten... dit is Cambodja!

Dag vier,
en meteen ook de laatste dag met onze helmkes op.
Kep staat ook wel bekend voor zijn peperplantages en dat leek ons wel de moeite om te bezoeken. De baas van onze bungalow had een plannetje getekend met volgens hem de gemakkelijkste weg... na drie keer de weg te vragen en evenveel keer verkeerd te rijden, uiteindelijk weer in een hutje beland, op de koffie bij enkele mannen. Die vonden het geweldig twee blanken op bezoek te hebben, al was het maar om te stoefen tegen hun buren, die alles vanop afstand in de gaten hielden...
Leeftijden en namen werden uitgewisseld door met natte vinger op tafel te schrijven, met z'n allen op de foto.
Allemaal heel plezant tot hij besliste speciaal voor ons eten te maken...
"You NJAM NJAM!"
dan wees hij naar zijn hond en ging hij met z'n vinger over zijn keel!!
"Help! Seb, ik ga hier echt dat hondje niet opeten hoor."
En gelukkig was de Seb dat ook niet van plan...
Maak dat maar eens duidelijk aan een man die speciaal zijn huisdier wil slachten voor zijn eregasten.
Sorry, met den beste wil van de wereld, maar dat wil ik echt niet zien!!
Ondertussen hadden ze al een grote pot buitengehaald...
Helppp!
Wij maar wijzen naar onze horloge en zuchten dat we echt wel door moesten gaan nu... maar dat begreep hij niet. In plaats daarvan ging hij twee hangmatten halen voor ons.
Shittt, dit lukt ons nooit...

Even de korte metten dan maar,
helmen op, brommer gestart, nog eens vriendelijk gezwaaid en weg!

Die peperplantages hebben we nooit gezien
en die hond, die houden we wel voor in China :-)