Ho Chi Minh City

Aangekomen in Saigon zonder horloge...
en onze spirit was eveneens even verdwenen!
Jezus, wat is me dat hier?! Een drukte van jewelste, overal brommertjes met hun claxons. Oversteken hier is hetzelfde als je leven riskeren.
Kinderen leuren en zeuren er de oren van je lijf, alles is er te koop, van tuttefrut en gekopieerde lonely planets tot drugs en vrouwen...
Niet veel zin om een hotelletje te zoeken, dus maar het eerste het beste binnengestapt. Een kamer voor vier personen is er goedkoper dan een voor twee. Raar, maar goed, geef ons maar die vier bedden... :-)
Nog iets gaan drinken en samen met twee duitsers, Andreas und Carolina, op terras beland. En zo werd het toch nog een gezellige avond.

Volgende dag vroeg uit de veren... sightseeing!
Het oorlogsmuseum is de moeite, soms wel luguber: marteltuigen, misvormde babies op sterk water, nagebouwde cellen met levensechte poppen, foto's van verminkte lichamen... en alle andere gruwelen uit de Vietnam-oorlog. Het was opvallend anti-Amerikaans, maar je kunt ze ergens wel begrijpen.

De volgende dag nog is een groepsuitstapje geboekt, gewoonlijk is dat niet echt een succes, maar de aanhouder wint Right?
Niet dus.
In de voormiddag een Kao-dai tempel bezocht, wat nog wel best interessant was. Kao-dai is een religie die echt van alles wat hebben genomen. Jezus was een reincarnatie van Buddha en Mohammed op zijn beurt een reincarnatie van Jezus... Probeer ze maar te volgen.
Hun drie belangrijkste heiligen zijn Confucius, een of andere Vietnamees en... Victor Hugo ;-)

In de namiddag op zijn "schoolreisgewijs" naar de Cu-Chi-tunnels.
Dit kunnen we nog eens echt een toeristenval noemen. De tunnels waren oorspronkelijk een heel netwerk die de Viet Cong gebruikten om de Amerikanen te ontvluchten, maar nu blijft er haast niets meer van over. Ze hebben wat poppen neergeplant om te laten zien hoe de VC vocht en leefde. In de oorspronkelijke tunnels kan een Westerling nooit in, dus hebben ze een beetje verder enkele tunnels op onze maat gegraven waar we dan doorheen moesten. Honderd meter op handen en voeten, help en die mensen leefden er maanden in...
Een beetje verder werden we bijna verplicht om een magazijn kogels te kopen om eens met een echte kalashnikov te kunnen schieten. Net als in Cambodja hebben we weeral vriendelijk bedankt.

Een beetje vakantie zou ons wel deugd doen :-)
en halsoverkop een vlucht geboekt naar het eiland Phu Quoc...
Beste beslissing allertijde!!
PARADIJS BESTAAT DUS TOCH.