Angkor What?
Allee dan toch de bus op, richting Cambodja!
Rapper gezegd dan gedaan in ieder geval...
's Morgens met de taxi naar het busstation, geen probleem.
Om kwart na negen moesten we onze eerste bus op. Van Bangkok naar Aranya Phratet (ons laatste dorpje in Thailand) Normaal een rit van 4 uur, voor ons werd dat er een van 5,5 uur. Anderhalf uur stil gestaan omdat ze in een of ander boerengat int oosten nu pas waren begonnen (of nog steeds bezig waren) met water naar elkaar te gooien.
Van Aranya Phratet naar Poipet (het eerste dorpje in Cambodja) per tuktuk. Nog niet met ene voet uit die bus of we werden weer omsingeld door 20 tuktuk-drivers. 100 Baht voor ochotte nog geen tien minuten te rijden... Gelukkig had de Seb een oud ventje gevonden, die het voor 20 deed.
Aan de grens...
Thailand verlaten ging vrij vlot. Maar dan... Cambodja binnen komen. We werden weer onmiddellijk gestalkt door 5 buschauffeurs, elk van een andere maatschappij. Keuze genoeg in ieder geval, maar we moesten eerst ons visum voor Cambodja nog zien te regelen.
We hadden al gehoord dat deze grenswachters de meest corrupte van heel Zuid-Oost Azie zijn en inderdaad. Een visum kost normaal 20 dollar of zo'n 800 baht. De prijs hing duidelijk op een groot bord boven het visakantoor, maar toen we onze formulieren wilden afgeven, vroegen ze 1000 baht.
'You pay in baht. If you pay in dollar, you wait long time...'
Yeah right. Puur afzetterij, maar we hielden voet bij stuk en 15 minuten later hadden ook wij onze visa in onze handen.
Per minibus naar Siem Reap...
... de toeristische trekpleister van Cambodja omwille van Angkor Wat en ook onze eerste bestemming.
Met twaalf in een bus voor 9 personen.
Juist toen we wilden vertrekken sprong er nog een man bij op, half op ne frigobox, half op Marie haar schoot. Airco zonder airco... 5 uur rijden. Dat belooft weer.
Meneer bleek ineens onze gids te zijn. Ne gids? Op een bus?
Maar als we vroegen waar we zouden worden afgezet in Siem reap, wilde hij het ons nog niet zeggen. Vreemd! Wel probeerde hij ons te entertainen met vragen als "Why Angkor Wat doesn't come to Belgium?" en antwoorden als "Because Angkor can't move"... omdat de respons daarop uit bleef, nam hij maar zijn gsm ter hande en ging vervolgens de hele ringtone lijst af. Gevolg: ik zat gedurende heel die rit met een of andere nokia-tune in mijn hoofd!
De weg naar Siem Reap is zo'n 150 km, maar is in zo een slechte staat dat de bussen er gemiddeld 5 a 6 uur over doen. Heel bizar, want de andere wegen in Cambodja zijn wel geasfalteerd en zeker niet zo druk als die naar Siem Reap. Blijkbaar komt dit door de vrij grote invloed van een bepaalde luchtvaartmaatschappij, die de inkomsten van haar vluchten naar Angkor niet graag ziet verdwijnen... nog meer corruptie?!
Uiteindelijk hebben wij er 7 uur over gereden. Om 22.30u en een heel pak buiten het centrum afgezet aan, jawel, de guesthouse van onze zogezegde gids natuurlijk. Hadden we kunnen denken! Al bij al viel hij nog mee, maar volgende morgen wel op zoek gegaan naar een andere guesthouse, al was het meer uit koppigheid :-)
Angkor Wat zelf...
Angkor is dus niet, zoals wij eerst dachten, 1 reusachtige tempel, maar een vrij groot gebied met tempels die overal verspreid liggen. Het hondertal eeuwenoude tempels die nu nog overblijven zijn het restant van de hoofdstad van het oude Khmer-rijk dat ooit van Birma tot in Vietnam liep.
Om ze te bezoeken kon je een pas kopen voor 1 dag, drie dagen of een hele week. Om het op een dag allemaal te zien is er wat over, dus hebben we een driedagenpas gekocht.
Meteen met de ‘mother of all temples’ begonnen, Angkor Wat, het grootste religieuze gebouw ooit.
Het wordt omringd door een gracht waar de meeste Europese kastelen jaloers op zouden zijn en een muur met aan elke zijde een ingang. Eens je de hoofdingang door bent, loopt er een ‘straat’ tot aan de centrale tempel. Het valt echt op hoe alles symmetrisch in elkaar past en daar is blijkbaar een hele symboliek achter, waar we jullie niet met gaan vervelen. Het gebouw is in een woord indrukwekkend, drie verdiepingen hoog, vol bas-reliefs die allemaal een verhaal vertellen. Je moet er minstens een halve dag in rondwandelen om alles te zien.
Om ook de verdergelegen tempels te zien hebben we twee dagen een tuk-tuk gehuurd. De eerste dag gingen we nog vol moed met een fietske op pad, maar daar is het gewoon te warm voor. Dus voor de easy way gekozen. Gewoon plannetje bovenhalen, ‘this temple please’ en terwijl wij daar rondwandelen legt onze chauffeur zich op de achterbank en doet een dutje.
Elke tempel is de moeite waard, maar er waren toch een paar uitschieters bij.
Bayon wordt de meest creatieve tempel genoemd. Het is een plaats vol gangen, trappen en vooral, 52 gothische torens waarop telkens, aan iedere kant, het koud glimlachende gezicht van Avalokiteshvara staat afgebeeld. Waar je ook wandelt, je ziet steeds een stuk of tien van die gezichten op je neerkijken. Best wel wat creepy... Big brother is watching you...
En dan is er natuurlijk nog de 'tomb-raider' tempel, Ta Prohm. Bekend omdat ze half door de jungle is overgroeid en dat maakt het een bijna buitenaardse ervaring. De tempel ligt in de schaduw van enorme bomen en de half-ingestorte muren en torens worden overwoekerd door de grote wortels van deze bomen.
We zijn zelfs een tweede keer om zes uur ’s morgens teruggekomen, de eerste keer moesten we ons door een paar honderd japanse toeristen worstelen. Terwijl Marie bezig was met haar fototoestel, was de Seb op zoek naar Angelina... maar helaas, die heeft andere dingen aan haar hoofd nu denk :-)
Om niet te sterven van de hitte vertrokken we telkens tegen vijf uur 's morgens, juist op tijd om de zonsopgang te zien. Tegen negen uur was zelfs al in de schaduw lopen te warm...
Laatste dag naar de meer afgelegen tempel Bakong gereden. Een klein uurtje met de tuktuk door de straten van Cambodja... toetende auto's, twee dode varkens vanachter op een brommer, camions 10m hoog gestapeld, bedelaars zonder benen of armen...
Naast Bakong was er een schooltje. Het liep er vol kindjes in uniform maar de juf was nergens te bespeuren... Heb dan maar zelf even voor interim gespeeld en de kinderen een eerste lesje fotografie gegeven. Zichzelf onmiddellijk op het scherm zien verschijnen en zelf foto's nemen van hun nieuwe juf...
Rapper gezegd dan gedaan in ieder geval...
's Morgens met de taxi naar het busstation, geen probleem.
Om kwart na negen moesten we onze eerste bus op. Van Bangkok naar Aranya Phratet (ons laatste dorpje in Thailand) Normaal een rit van 4 uur, voor ons werd dat er een van 5,5 uur. Anderhalf uur stil gestaan omdat ze in een of ander boerengat int oosten nu pas waren begonnen (of nog steeds bezig waren) met water naar elkaar te gooien.
Van Aranya Phratet naar Poipet (het eerste dorpje in Cambodja) per tuktuk. Nog niet met ene voet uit die bus of we werden weer omsingeld door 20 tuktuk-drivers. 100 Baht voor ochotte nog geen tien minuten te rijden... Gelukkig had de Seb een oud ventje gevonden, die het voor 20 deed.
Aan de grens...
Thailand verlaten ging vrij vlot. Maar dan... Cambodja binnen komen. We werden weer onmiddellijk gestalkt door 5 buschauffeurs, elk van een andere maatschappij. Keuze genoeg in ieder geval, maar we moesten eerst ons visum voor Cambodja nog zien te regelen.
We hadden al gehoord dat deze grenswachters de meest corrupte van heel Zuid-Oost Azie zijn en inderdaad. Een visum kost normaal 20 dollar of zo'n 800 baht. De prijs hing duidelijk op een groot bord boven het visakantoor, maar toen we onze formulieren wilden afgeven, vroegen ze 1000 baht.
'You pay in baht. If you pay in dollar, you wait long time...'
Yeah right. Puur afzetterij, maar we hielden voet bij stuk en 15 minuten later hadden ook wij onze visa in onze handen.
Per minibus naar Siem Reap...
... de toeristische trekpleister van Cambodja omwille van Angkor Wat en ook onze eerste bestemming.
Met twaalf in een bus voor 9 personen.
Juist toen we wilden vertrekken sprong er nog een man bij op, half op ne frigobox, half op Marie haar schoot. Airco zonder airco... 5 uur rijden. Dat belooft weer.
Meneer bleek ineens onze gids te zijn. Ne gids? Op een bus?
Maar als we vroegen waar we zouden worden afgezet in Siem reap, wilde hij het ons nog niet zeggen. Vreemd! Wel probeerde hij ons te entertainen met vragen als "Why Angkor Wat doesn't come to Belgium?" en antwoorden als "Because Angkor can't move"... omdat de respons daarop uit bleef, nam hij maar zijn gsm ter hande en ging vervolgens de hele ringtone lijst af. Gevolg: ik zat gedurende heel die rit met een of andere nokia-tune in mijn hoofd!
De weg naar Siem Reap is zo'n 150 km, maar is in zo een slechte staat dat de bussen er gemiddeld 5 a 6 uur over doen. Heel bizar, want de andere wegen in Cambodja zijn wel geasfalteerd en zeker niet zo druk als die naar Siem Reap. Blijkbaar komt dit door de vrij grote invloed van een bepaalde luchtvaartmaatschappij, die de inkomsten van haar vluchten naar Angkor niet graag ziet verdwijnen... nog meer corruptie?!
Uiteindelijk hebben wij er 7 uur over gereden. Om 22.30u en een heel pak buiten het centrum afgezet aan, jawel, de guesthouse van onze zogezegde gids natuurlijk. Hadden we kunnen denken! Al bij al viel hij nog mee, maar volgende morgen wel op zoek gegaan naar een andere guesthouse, al was het meer uit koppigheid :-)
Angkor Wat zelf...
Angkor is dus niet, zoals wij eerst dachten, 1 reusachtige tempel, maar een vrij groot gebied met tempels die overal verspreid liggen. Het hondertal eeuwenoude tempels die nu nog overblijven zijn het restant van de hoofdstad van het oude Khmer-rijk dat ooit van Birma tot in Vietnam liep.
Om ze te bezoeken kon je een pas kopen voor 1 dag, drie dagen of een hele week. Om het op een dag allemaal te zien is er wat over, dus hebben we een driedagenpas gekocht.
Meteen met de ‘mother of all temples’ begonnen, Angkor Wat, het grootste religieuze gebouw ooit.
Het wordt omringd door een gracht waar de meeste Europese kastelen jaloers op zouden zijn en een muur met aan elke zijde een ingang. Eens je de hoofdingang door bent, loopt er een ‘straat’ tot aan de centrale tempel. Het valt echt op hoe alles symmetrisch in elkaar past en daar is blijkbaar een hele symboliek achter, waar we jullie niet met gaan vervelen. Het gebouw is in een woord indrukwekkend, drie verdiepingen hoog, vol bas-reliefs die allemaal een verhaal vertellen. Je moet er minstens een halve dag in rondwandelen om alles te zien.
Om ook de verdergelegen tempels te zien hebben we twee dagen een tuk-tuk gehuurd. De eerste dag gingen we nog vol moed met een fietske op pad, maar daar is het gewoon te warm voor. Dus voor de easy way gekozen. Gewoon plannetje bovenhalen, ‘this temple please’ en terwijl wij daar rondwandelen legt onze chauffeur zich op de achterbank en doet een dutje.
Elke tempel is de moeite waard, maar er waren toch een paar uitschieters bij.
Bayon wordt de meest creatieve tempel genoemd. Het is een plaats vol gangen, trappen en vooral, 52 gothische torens waarop telkens, aan iedere kant, het koud glimlachende gezicht van Avalokiteshvara staat afgebeeld. Waar je ook wandelt, je ziet steeds een stuk of tien van die gezichten op je neerkijken. Best wel wat creepy... Big brother is watching you...
En dan is er natuurlijk nog de 'tomb-raider' tempel, Ta Prohm. Bekend omdat ze half door de jungle is overgroeid en dat maakt het een bijna buitenaardse ervaring. De tempel ligt in de schaduw van enorme bomen en de half-ingestorte muren en torens worden overwoekerd door de grote wortels van deze bomen.
We zijn zelfs een tweede keer om zes uur ’s morgens teruggekomen, de eerste keer moesten we ons door een paar honderd japanse toeristen worstelen. Terwijl Marie bezig was met haar fototoestel, was de Seb op zoek naar Angelina... maar helaas, die heeft andere dingen aan haar hoofd nu denk :-)
Om niet te sterven van de hitte vertrokken we telkens tegen vijf uur 's morgens, juist op tijd om de zonsopgang te zien. Tegen negen uur was zelfs al in de schaduw lopen te warm...
Laatste dag naar de meer afgelegen tempel Bakong gereden. Een klein uurtje met de tuktuk door de straten van Cambodja... toetende auto's, twee dode varkens vanachter op een brommer, camions 10m hoog gestapeld, bedelaars zonder benen of armen...
Naast Bakong was er een schooltje. Het liep er vol kindjes in uniform maar de juf was nergens te bespeuren... Heb dan maar zelf even voor interim gespeeld en de kinderen een eerste lesje fotografie gegeven. Zichzelf onmiddellijk op het scherm zien verschijnen en zelf foto's nemen van hun nieuwe juf...
posted by seb en marie at 3:15 AM
4 Comments:
cambodiaanse wegen en het verkeer... ik begin het al te missen... 6 uur in de bus voor 100 km.
vertrek vannacht terug vanuit parijs. der is geen reet verandert hier in belgie. even slecht weer als vanouds en nog meer gestress.
have fun
ja an da weet ik nog... vollenbak sneeuw... eerst ni te vinden... me bert de meyer naar huis... piske op de bredabaan in merksem... politie... :-)
was debby er toen ook ni bij?
en over die cambodjanen... bwa ik weet ni zenne... die hebben hier allemaal minstens ene lange nagel aan hunne vinger. Als gij daarop valt, kan ik er wel ene fixen zenne...
allee doe de groeten aan patje :-)
amai griet?!
wanneer hedde dees getypt? zaterdagnacht om 5u30:-)))
met een goei stuk in uw voete???
salut!
precies vant weekend ook eens naart fort geweest griet??
wat die trouw betreft... zie maar da gij eindelijk vant straat zijt als we terug thuis zijn! :))
kieskeurig af ni... eind juni kaasfondu!
Post a Comment
<< Home