Bongo meets Magda

SMS: “Waar zitte gullie”

Witte Mazda ‘Magda’ Capella gesignaleerd in de buurt van Geraldine...
niet ver van waar wij zaten.
Nog eens een bbq-ke met Marleen en Marjan zagen we wel zitten dus den 1 verder naar boven gevolgd, op weg naar een nieuwe verbroedering.
Afspraak aan Lake Tekapo... een gigantisch meer, onstaan door een gletsjer en vooral gekend voor de felblauwe kleur van het water. Door het terugtrekken van die gletsjer werd er een bepaald sediment achtergelaten dat het water zo’n mooie kleur geeft.

De meiden waren er voor ne keer eens voor ons ;-) en hadden voor den aperitief gezorgd... ieders een blikske golden export!
Bbq werd noodles door gebrek aan communicatie en tegen half acht lagen we met z’n vieren op ons bed in den Bongo... veel te koud om nog langer buiten te zitten... maar des te gezelliger! Verhalen over Marleen haar blitse modellencarriere voor placentacreme, waar de taiwanezen verzot op zijn en over Marjan haar connecties in het Israelische leger...

Volgende morgend met lichte hoofdpijn opgestaan, ontbeten, afgewassen, nog meer verhalen en aan het meer gelegen in ’t zonneke... op ne zondag mag da he!
In de late namiddag toch maar verder getrokken richting Lake Pukaki en Mount Cook... Lake Pukaki zeker zo mooi als Lake Tekapo, omringd door bergen op de achtergrond en de weerspiegeling van de besneeuwde top van Mount Cook... de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.
’s Avonds ons kamp opgezet aan de voet van Mount Cook. Brrr... ijskoud was het daar en weeral eens werden we belaagd door een bende Kea's! Maar deze keer hadden ze het meer gemunt op Marleen haar pumakes en hadden wij er gelukkig minder last van.

Aangevrozen ruiten en onderkoelde voeten, maar ’s morgens was de zon er weer en was het het ideale moment om het decor van 'the Last Samurai' eens beter te ontdekken.
Botinnen aan...
en daar gingen we met z’n vieren. Twee uur klimmen. Ons eindpunt, halverwege de berg, gaf een prachtig uitzicht over de Hooker Valley omringd door gletsjers en omliggende bergen.

WIJ WILLEN SNEEUW ZIEN!!

En verslaafde hikers die we geworden zijn, zetten we na een appeltje en een slokje water onze beklimming verder. Seb op kop, gevolgd door Marie en Marleen vijftig meter erachter... (niet dat we niet konden volgen, maar denk dat hij ons getetter en gegiechel wa beu was). Marjan zag nog die top toch niet zo zitten en besloot al maar terug te keren naar beneden.
Het werd klimmen over grote rotsblokken en losliggend gesteente maar na een nieuwe drie uur kreeg ik de eerste sneeuwbal tegen men kop...
VERDOMME SEB!! :-)

Nog even doorbijten voor de echte top... pfff...
Maar eens we die bereikt hadden... WAAAUW! Een 360 graden panorama!
Nu voelden we ons echt wel DIE-HARDS, hadden zojuist nog maar eens even ons grenzen verlegd. Wat was ik weer even trots op men stapbotinnen :-)

Ieders nog een hap van de laastste muselireep en de afdaling kon beginnen... en was het enkel nog uitkijken naar de fish&chips van die avond! Hadden we nu toch wel verdiend he...

Op dinsdag zakten we terug af naar de zee, richting Oamaru. Naart schijnt zouden er hier ook ergens pinguins moeten zitten. Joepie... maar 20km op voorhand stonden er overal al richtingaanwijzers met ‘yellow-eyed pinguin colony’... een en al toeristische attractie dus. En ja hoor, er was een uitkijkpost op 100 meter afstand van de zee, propvol mensen. Dichter mochten we niet komen. Maar dankzij de verrekijker van de vader van Marjan zagen we vier pinguins uit het water komen en in de struiken verdwijnen en enkele zeehonden. En toch voelden we ons weer eens koningen te rijk dat we die beestjes in vrije natuur konden bespieden, al was het tussen dertig chinezen...
’s Avonds kropen we weer met z’n vieren in den Bongo om te koken, op een afgelegen strandje.

Woensdag reden we nog samen naar the Moeraki Boulders, reusachtige stenen op het strand die er door erosie zouden gekomen zijn. Volgens de Maori legende zou het godenbrood zijn, en inderdaad, met een beetje verbeelding leken het wel grote, rond, volkoren broden. :-)
Maar helaas was er juist een bus bejaarden gedropt en liep het daar weeral eens... vol met mensen!En dan was het tijd om afscheid te nemen... wij naar boven, Marjan en Marleen naar beneden. Benieuwd waar onze wegen elkaar volgende keer gaan kruisen??