The Abel Tasman Coastal Track

Deze 51 km lange trekking is een van de mooiste van het land, passerend door ongerepte natuur die neerkijkt op stranden van goudkleurig zand, overlapt door glinsterend blauw-groen water. De talrijke baaien, groot en klein lijken op reisbrochures die tot leven komen. Dat belooft...

Besloten om deze tocht met een kayak te beginnen. Afspraak om 8.30 am met Pete, onze instructor voor de eerste twee uren. Snelcursus hoe stap ik in en uit mijn kayak, hoe peddel ik, hoe draai ik, hoe stop ik voor een grote rots en wat te doen bij kapseizen.
Wist niet dat je met een kayak zoveel kon! ;-)
Met droge kleren, proviand voor drie dagen en twee vuurpijlen (mochten we aangevallen worden door een bende piraten of per ongeluk in China aankomen) op zak vertrokken op zoek naar die zogezegde idyllische plekjes. Daar gingen we, Marie op kop, Seb al sturend vanachter. Links rechts links rechts, in de maat. Heel wat vlotter als toen die keer in Thailand, maar als we achterom keken zagen we Pete nog steeds op strand.
's Middags na een lunch op strand, klaar voor het tweede deel. Ze hadden ons gewaarschuwd voor een Zuidwesten-wind die na de middag de kop op kon steken... Pfff... En nog geen beetje!!
En die armen maar werken. Maar wel zalig en vooral mooi!! Wij met z'n twee in de kayak, omringd door water en in de verte onbewoonde eilandjes. Nog een laatste inspanning om de Mad Mile Bay te passeren, golven tot drie meter hoog. Dan kon onze eindsprint beginnen om voor de laatste keer aan te meren.
'Alles geven om zo met grote snelheid en zonder problemen droog op het het strand te komen. Peddel op strand gooien. Dan de persoon die vooraan zit zo snel mogelijk uit de kayak springen (in ons geval Marie dus) en de kayak vasthouden om steun te geven voor de achterste...' zei Pete nog.
Marie, zoals ze is, vol stress, geraakt natuurlijk niet snel genoeg uit die kayak. Golven overmeesteren ons en op het laatste moment toch nog gekapseisd. De Seb maar vloeken, Marie niet meer bijkomen van het lachen.
En we hadden onze intrede weeral gemaakt op dat strand, waar onze eerste hut voor die nacht op ons stond te wachten. Een grote beddebak met wat harde, plastieken matrassen, meer was het niet. 's Avonds noodels gegeten en nog even naar een grot met glow-worms gewandeld. Miljoenen fluo-groene stipjes in een zwart gat. Dan bedtijd... hadden ons toch even misrekend met onze katoenen slaapzakjes. KOUD! ni normaal en juist toen we een beetje ingedommeld waren, gaat die wekker natuurlijk af. Half zeven en geen tijd om nog even te blijven liggen, vandaag zware wandeltocht voor de boeg... Snel boterham in de mond, rugzak aan en stappen geblazen. Eerste half uur over het strand, daarna het bos in, omhoog, omlaag, stoppen en genieten van hetuitzicht, terug omhoog, nog wat grelliger omhoog...
Na drie uur aangekomen op een rustig strand, tijd voor wat te zwemmen en te relaxen. Oei, ons brood is al bijna op en morgen en morgen hebben we nog een dag te gaan.
Na een te lange pauze terug vertrokken, terug omhoog. Deze keer leek het alsof er geen einde aan wilde komen. En warm dat het was, de weergoden hadden geluisterd. Banaantje voor wat extra energie.
Oh nee, eerste blein, tweede blein... van steeds in en uit het water. Is het nog ver?? Jaaaaa... Maar heel erg vonden we dat niet, want mooi dat het daar was, onbeschrijflijk. Een foto kan de realiteit in de verste verste niet evenaren.
Na uren en uren aangekomen bij een vijf-sterren resort, op 45 minuten van onze volgende hut.
'Wat denkte Marie, snel een pintje?'
'Ja graag'
ZALIG... en dat laatste stuk verliep als een fluitje van een cent :-)
Aan de hut even nageteld hoeveel km we vandaag hadden afgelegd... Jawadde 21 km! Van het gedacht alleen al kregen we honger. En wat schaft de pot?? Noodles, althans als we ons vuurtje kunnen vinden...
'En ge zijt zeker dat ge dat hebt meegenomen uit de andere hut?'
Ja!
NOT...
Gelukkig was er iemand bereid zijn vuurtje aan ons uit te lenen en kon onze grootste honger weer even gestild worden. Deze keer met zeven lagen, kon onze nacht beginnen. Maar het paradijs van overdag veranderde in een nachtmerrie toen na een half uur die Duitser naast de Seb begon te snurken. Niet te doen! Heel de hut hield hij wakker en de Seb hem maar tikken op de arm. In het begin zachtjes maar na vijf keer al bonkend. Niks gekort en koud koud koud.
Nog moe-er dan voorheen wakker geworden, maar weer geen tijd te verliezen. Om zeven uur moeten we op het strand staan, want dan is het laag-tij. Het enigste moment om aan de overkant te geraken.
Daarna nog twee-en-half uur goed doorstappen tot aan het strand van Totaranui, onze bestemming! Joepie, we hebben het gehaald. Nog enkele uurtjes genieten van het mooie weer en het water, en dan met de watertaxi terug naar af. De baby-pinguins drijvend op het water maakten deze tocht helemaal compleet!
Geen van beiden zin om te koken die avond, daarom onszelf maar getrakteerd op een Fish and Chips. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Foto's volgen ASAP...

Volgende dag...
na goed uit te slapen (eigen bed altijd het beste) afgesproken met Sim en Mauricio, een koppel dat we op de wijngaard hebben leren kennen. Zij van Holland, hij van Chilli. Samen met nog 10 andere Chilenen in de namiddag naart strand en 's avonds gebarbequed. Heel plezant.