Chipolatta- en Zwanwosjes...

Ondertussen al bijna twee weken in Nieuw Zeeland dus hoog tijd om die Maori's eens beter te leren kennen...
Maori's, wie zijn ze, wat doen ze en wat drijft hen?
Wandelroute langs maoridorp: kerk - begraafplaats - enkele authentieke huisjes, meer stond er niet maar twas wel eens de moeite. Vooral de beeldjes gemaakt uit boomstammen verspreid over heel het dorp, soms echt om schrik van te krijgen. Het was te verwachten natuurlijk, deze toer moest weer eindigen bij een souvenirshop, typisch!

Volgende dag onze maori-ontdekkingstocht verder gezet: show met traditionele dans en interactie van het publiek. Echt iets voor u pa, denk aan dat braziliaans gedoe van in de kadans :-)
Zo fake als iets, maar nu weten we tenminste hoe we een maori moeten kussen (twee maal lichtjes de neuzen tegen elkaar drukken) en hoe we een haka moeten dansen, de Seb zal het wel eens voor doen zodra we terug zijn, met interactie uiteraard...
Daarna een vulkanisch park bezocht. Vanalles te zien: kokende waterpoelen, modderpoelen (iedereen vindt dat die naar rotte eieren ruiken, ons doen ze meer denken aan het nat van zwan-wosjes) en als top of the bill de grootste geyser (nee, niet geysen) van Nieuw Zeeland, de Pohutu-geyser. Normaal gezien zou hij om het uur spontaan beginnen spuiten (er zijn er ook waar men waspoeder bij doet om ze te laten spuiten). Wij daar meer dan een anderhalf uur staan wachten en geen reactie... blijkt dat die al een hele tijd niet meer spuit. Binnenkort toch maar eens een kwaaie lezersbrief sturen naar de lonely planet denk.
Ons dan maar bezig gehouden met de modderpoelen. In het begin lijkt het niet veel bijzonder, gewoon wat modder die naar boven broebelt, maar als je er wat langer naar blijft kijken wordet het echt wel grappig. Prut prut prut, protput...

Die avond toch maar een camping opgezocht, joepie, nog eens douchen! Zaten we daar op ons gemakske chipolattawosjes met patatten te eten, zei er plots iemand tegen de Seb
"ik kenne kik u van ergens"
...
bleek dat toch niet iemand uit Kalmthout (William en Sjouke) te zijn zeker, die ons in de gazet had zien staan en de Seb nog van die foto herkende.
De wereld is toch klein he wordt er dan gezegd zeker...