Dag An, Dag Thailand
Genoeg uitstapjes gemaakt en tijd om onze valies weer te maken. Deze keer voor echt… Morgen vertrekt ons An weer naar het thuisfront en wij een stapje verder ‘down under’!
Voor de laatste keer nog eens goed gaan ontbijten op het strand, deze keer zelfs een American breakfast. (An misschien komt uw worm uit die worst, zou toch kunnen he. Voor de mensen die het nog niet weten… An stuurde me onlangs een mailtje met een wel heel bizar verhaal… ze was thuis gekomen van Thailand met een bultje op haar teen, dat zich steeds verplaatste. Na twee weken had dat bultje al nen hele weg afgelegd… 10cm. Tijd om naar den dokter te gaan dacht An. Die had zoiets nog nooit gezien, dan maar naar het tropisch instituut. Ontknoping: An had een hondenpoepworm in haar voet!!!! Foto’s te verkrijgen op anvdo@hotmail.com).
Terug naar het ontbijt…
Alles op het gemakske dachten we, tot de Seb zich meende te herinneren dat de check-out om 11 uur was. Zonder ons eten te betalen (deze keer hadden we het echt niet door) als de bliksem naar onze kamer, we waren niet van plan een extra nacht te betalen. Daarna naar de receptie om eens te zien hoe het met onze rekening stond gesteld. Dat zal een ander paar mouwen worden… in die vijf dagen hadden we nog niets betaald, geen eten, geen drinken, geen uitstapjes, niets! Snel even een optelsommetje gemaakt voor onszelf, ola, dat gaat ons toch wel zo’n 14 000 baht kosten hier.
VERDICT: 7 680 baht
Wij alledrie zo’n ogen, maar monden toe! Betalen die rekening!
Dat kan toch niet waar zijn, die hadden maar even de helft vergeten aan te rekenen… Thailand we love you…
Dat gevoel werd snel weer wat minder toen onze dag en nacht durende tocht terug naar Bangkok begon…
Taxi naar de haven, anderhalf uur wachten, boot op, na twee uur aangekomen in Krabi, taxi in voor een kwartier, uur wachten, weer dezelfde taxi in, na twee uur rijden afgezet in een marginaal restaurantje waar we ‘moesten’ eten, na een rijst die meer leek op rijst die ooit al eens gegeten was en een uur te wachten tussen een meute schrale honden (An misschien komt vriend worm van toen?) om dan uiteindelijk opgepikt te worden door onze bus voor een andere 12-uur durende rit. Pffffff…
Alle chance zaten we maar met zes op de bus, dus plaats zat voor onze ellelange benen. Aan de chauffeurs gevraagd of ze een filmpke wilden draaien voor ons. Na Armageddon ons geinstalleerd onder ons dekentje en een eerste poging ondernomen om te slapen… Mislukt! Ijskoud… een extra deken. Niets tekort natuurlijk. Nog 1, nog 1… tot Marie met zeven dekens op haar lijf bijna niet meer kon bewegen.
Allee, dan toch in slaap gesukkeld.
Hurry up!! Hurry up…
Wat gebeurt er?? Brand??
Woooow… we zijn er blijkbaar en alles moet rap, rapper, rapst gaan. We konden niet snel genoeg uit die bus zijn. Kwart na vijf… daar stonden we terug in Bangkok alle drie met een slaapkop en een raar gevoel, de laatste uren samen gingen in… Maar niet getreurd, we maken er nog het beste van en trouwens, er staat nog heel wat op ons programma.
Een koffieke om wakker te worden en onze zoveelste zoektocht naar een bed voor de allerlaatste nacht kan weer beginnen. Deze keer niet voor drie, An vertrekt deze nacht, wij morgen. Ondertussen is het zes uur, Bangkok slaapt nog, alleen de ladyboys lopen nog vrolijk rond en zien in de Seb natuurlijk weer DE kans…
Amai het hoogseizoen is echt wel begonnen precies, alle guesthouses zijn bijna volzet en die prijzen blijven maar de lucht in gaan. Zeer frustrerend! Uiteindelijk konden we kiezen uit twee hotellekes, 1 met zwembad of 1 zonder voor 100 baht minder… pffff die beslissingen toch he.
Dan toch maar dat met zwembad… zeker? Nee Seb, laten we toch maar dat zonder nemen…
Daar uiteindelijk ingecheckt en, wat hadde ge anders gedacht, na vijf minuten al dik spijt. Nog even geprobeerd ons geld terug te krijgen: we moeten dringend naar huis, al ons geld is gepikt… maar niets gekort, betaald is betaald. Verdorie toch…
Ondertussen zat An op ons te wachten op een terrasje een beetje verder. Amai onze leugen was werkelijkheid geworden… An had juist ontdekt dat al haar geld uit haar portemonnee was verdwenen. Bahts en euro’s, alles weg, alleen de kopere centjes hadden ze laten zitten. Hoe kan dat nu?
Amai, ineens werd het duidelijk waarom we zo snel die bus uit moesten… jaja, hurry up. Die twee buschauffeurs!
We zaten vooraan in die dubbeldekbus en ter hoogte van ons voeten was er een klein glazen schuifraampje. We hadden het nog opengedaan om te vragen of de film iets luider mocht… Achteraf gezien deden die mannen toen al raar en in plaats van te luisteren naar ons waren ze maar heel den tijd aant rond kijken naar ons rugzakken. Waarschijnlijk hebben ze gewacht tot we sliepen, raampje open, rugzak open, raampje dicht en klaar is kees. Verdomme toch he. En dat op de laatste dag van uw reis, leuke afsluiter…
Niet bij de pakken blijven zitten, traantjes weg, ne goeie bananashake kan wonderen doen. Ondertussen al te laat om nog naar de floating market te gaan, plannen maar weer gewijzigd en richting royal palace vertrokken. Lange broek en lange mouwen, zweten geblazen zenne. Maar als de koning dat zo wil…
Overvol toeristen natuurlijk, maar wel de moeite. Prachtige muurschilderingen, gebouwen tot in de puntjes versierd, grappige beelden… Binnen mochten er geen foto’s getrokken worden, maar ons Anja kon het toch ni laten! Met als gevolg een oorveeg van de paleiswacht. Klabatter… Amai amai, die An toch, het zit haar toch ni mee vandaag.
Ondertussen was het weeral zeer hot in the city en konden we alleen maar denken aan ons zwembad. Dju toch! Maar niets aan te doen.
En de klok tikte maar verder.
An voor de laatste keer nog eens een thaise massage en wij nog snel een slaapplaats zoeken voor morgen in Taiwan op het internet. Oei, hoe laat stijgen we nu weer juist op? Ik zou het echt ni kunnen zeggen… In een telefooncel gaan bellen naar Eva-air, ok, kwart voor vijf in de namiddag.
Ondertussen was An ook klaar en was het weeral terrasjestijd.
‘Seb, betaalde gij?’
Verdorie, waar is dat portemonneeke… nergens te vinden. Shit, waarschijnlijk laten liggen op den telefoon of anders uit zijn zak gevallen of eruit gepikt of…
Afin, heel den toer terug gedoen en niks!!
Veel geld zat er niet in maar wel Marie haar bankkaart, europ-assistance en haar lerarenkaart…
Bank bellen. Oe, daar neemt niemand op? Het is toch vrijdag. Ja lap, dat uurverschil, nu dat weer. Uiteindelijk toch Mai van de bank kunnen bereiken na nen tijd en is de rekening geblokkeerd. Pfff…
Nog wat souveniertjes gaan kopen. (meiden, An heeft voor jullie allemaal een flesje sang-som gekocht, dus mocht ge het niet krijgen, heeft ze ze allemaal zelf leeg gedronken opt vliegtuig J )
Na het laatste avondmaal, nog een changske, en nog eentje en…
En voor we het wisten was het twaalf uur, en moest ons prinsesje weer naar huis vertrekken. Back to reality Assepoes…
Nog snel een laatste foto, ne kus, doe de groeten aan iedereen…
DAG AN!! We vonden het echt kei plezant.
Daar stonden we dan weer met ons tweetjes.
O ja An, nog 1 ding: KINDEREI, BESTAAT DAT EIGENLIJK NOG? En als allerlaatste: hoe heet die van Godsdienst??
Voor de laatste keer nog eens goed gaan ontbijten op het strand, deze keer zelfs een American breakfast. (An misschien komt uw worm uit die worst, zou toch kunnen he. Voor de mensen die het nog niet weten… An stuurde me onlangs een mailtje met een wel heel bizar verhaal… ze was thuis gekomen van Thailand met een bultje op haar teen, dat zich steeds verplaatste. Na twee weken had dat bultje al nen hele weg afgelegd… 10cm. Tijd om naar den dokter te gaan dacht An. Die had zoiets nog nooit gezien, dan maar naar het tropisch instituut. Ontknoping: An had een hondenpoepworm in haar voet!!!! Foto’s te verkrijgen op anvdo@hotmail.com).
Terug naar het ontbijt…
Alles op het gemakske dachten we, tot de Seb zich meende te herinneren dat de check-out om 11 uur was. Zonder ons eten te betalen (deze keer hadden we het echt niet door) als de bliksem naar onze kamer, we waren niet van plan een extra nacht te betalen. Daarna naar de receptie om eens te zien hoe het met onze rekening stond gesteld. Dat zal een ander paar mouwen worden… in die vijf dagen hadden we nog niets betaald, geen eten, geen drinken, geen uitstapjes, niets! Snel even een optelsommetje gemaakt voor onszelf, ola, dat gaat ons toch wel zo’n 14 000 baht kosten hier.
VERDICT: 7 680 baht
Wij alledrie zo’n ogen, maar monden toe! Betalen die rekening!
Dat kan toch niet waar zijn, die hadden maar even de helft vergeten aan te rekenen… Thailand we love you…
Dat gevoel werd snel weer wat minder toen onze dag en nacht durende tocht terug naar Bangkok begon…
Taxi naar de haven, anderhalf uur wachten, boot op, na twee uur aangekomen in Krabi, taxi in voor een kwartier, uur wachten, weer dezelfde taxi in, na twee uur rijden afgezet in een marginaal restaurantje waar we ‘moesten’ eten, na een rijst die meer leek op rijst die ooit al eens gegeten was en een uur te wachten tussen een meute schrale honden (An misschien komt vriend worm van toen?) om dan uiteindelijk opgepikt te worden door onze bus voor een andere 12-uur durende rit. Pffffff…
Alle chance zaten we maar met zes op de bus, dus plaats zat voor onze ellelange benen. Aan de chauffeurs gevraagd of ze een filmpke wilden draaien voor ons. Na Armageddon ons geinstalleerd onder ons dekentje en een eerste poging ondernomen om te slapen… Mislukt! Ijskoud… een extra deken. Niets tekort natuurlijk. Nog 1, nog 1… tot Marie met zeven dekens op haar lijf bijna niet meer kon bewegen.
Allee, dan toch in slaap gesukkeld.
Hurry up!! Hurry up…
Wat gebeurt er?? Brand??
Woooow… we zijn er blijkbaar en alles moet rap, rapper, rapst gaan. We konden niet snel genoeg uit die bus zijn. Kwart na vijf… daar stonden we terug in Bangkok alle drie met een slaapkop en een raar gevoel, de laatste uren samen gingen in… Maar niet getreurd, we maken er nog het beste van en trouwens, er staat nog heel wat op ons programma.
Een koffieke om wakker te worden en onze zoveelste zoektocht naar een bed voor de allerlaatste nacht kan weer beginnen. Deze keer niet voor drie, An vertrekt deze nacht, wij morgen. Ondertussen is het zes uur, Bangkok slaapt nog, alleen de ladyboys lopen nog vrolijk rond en zien in de Seb natuurlijk weer DE kans…
Amai het hoogseizoen is echt wel begonnen precies, alle guesthouses zijn bijna volzet en die prijzen blijven maar de lucht in gaan. Zeer frustrerend! Uiteindelijk konden we kiezen uit twee hotellekes, 1 met zwembad of 1 zonder voor 100 baht minder… pffff die beslissingen toch he.
Dan toch maar dat met zwembad… zeker? Nee Seb, laten we toch maar dat zonder nemen…
Daar uiteindelijk ingecheckt en, wat hadde ge anders gedacht, na vijf minuten al dik spijt. Nog even geprobeerd ons geld terug te krijgen: we moeten dringend naar huis, al ons geld is gepikt… maar niets gekort, betaald is betaald. Verdorie toch…
Ondertussen zat An op ons te wachten op een terrasje een beetje verder. Amai onze leugen was werkelijkheid geworden… An had juist ontdekt dat al haar geld uit haar portemonnee was verdwenen. Bahts en euro’s, alles weg, alleen de kopere centjes hadden ze laten zitten. Hoe kan dat nu?
Amai, ineens werd het duidelijk waarom we zo snel die bus uit moesten… jaja, hurry up. Die twee buschauffeurs!
We zaten vooraan in die dubbeldekbus en ter hoogte van ons voeten was er een klein glazen schuifraampje. We hadden het nog opengedaan om te vragen of de film iets luider mocht… Achteraf gezien deden die mannen toen al raar en in plaats van te luisteren naar ons waren ze maar heel den tijd aant rond kijken naar ons rugzakken. Waarschijnlijk hebben ze gewacht tot we sliepen, raampje open, rugzak open, raampje dicht en klaar is kees. Verdomme toch he. En dat op de laatste dag van uw reis, leuke afsluiter…
Niet bij de pakken blijven zitten, traantjes weg, ne goeie bananashake kan wonderen doen. Ondertussen al te laat om nog naar de floating market te gaan, plannen maar weer gewijzigd en richting royal palace vertrokken. Lange broek en lange mouwen, zweten geblazen zenne. Maar als de koning dat zo wil…
Overvol toeristen natuurlijk, maar wel de moeite. Prachtige muurschilderingen, gebouwen tot in de puntjes versierd, grappige beelden… Binnen mochten er geen foto’s getrokken worden, maar ons Anja kon het toch ni laten! Met als gevolg een oorveeg van de paleiswacht. Klabatter… Amai amai, die An toch, het zit haar toch ni mee vandaag.
Ondertussen was het weeral zeer hot in the city en konden we alleen maar denken aan ons zwembad. Dju toch! Maar niets aan te doen.
En de klok tikte maar verder.
An voor de laatste keer nog eens een thaise massage en wij nog snel een slaapplaats zoeken voor morgen in Taiwan op het internet. Oei, hoe laat stijgen we nu weer juist op? Ik zou het echt ni kunnen zeggen… In een telefooncel gaan bellen naar Eva-air, ok, kwart voor vijf in de namiddag.
Ondertussen was An ook klaar en was het weeral terrasjestijd.
‘Seb, betaalde gij?’
Verdorie, waar is dat portemonneeke… nergens te vinden. Shit, waarschijnlijk laten liggen op den telefoon of anders uit zijn zak gevallen of eruit gepikt of…
Afin, heel den toer terug gedoen en niks!!
Veel geld zat er niet in maar wel Marie haar bankkaart, europ-assistance en haar lerarenkaart…
Bank bellen. Oe, daar neemt niemand op? Het is toch vrijdag. Ja lap, dat uurverschil, nu dat weer. Uiteindelijk toch Mai van de bank kunnen bereiken na nen tijd en is de rekening geblokkeerd. Pfff…
Nog wat souveniertjes gaan kopen. (meiden, An heeft voor jullie allemaal een flesje sang-som gekocht, dus mocht ge het niet krijgen, heeft ze ze allemaal zelf leeg gedronken opt vliegtuig J )
Na het laatste avondmaal, nog een changske, en nog eentje en…
En voor we het wisten was het twaalf uur, en moest ons prinsesje weer naar huis vertrekken. Back to reality Assepoes…
Nog snel een laatste foto, ne kus, doe de groeten aan iedereen…
DAG AN!! We vonden het echt kei plezant.
Daar stonden we dan weer met ons tweetjes.
O ja An, nog 1 ding: KINDEREI, BESTAAT DAT EIGENLIJK NOG? En als allerlaatste: hoe heet die van Godsdienst??
posted by seb en marie at 6:56 PM
2 Comments:
ok, an heeft misschien al veel punten gehaald met haar hondenpoepworm, maar waar ge hier ne worm in kunt krijgen, wilde als vent gewoon ni weten...
remember Vitaya...???
Ja dat bestaat hier dus echt,
als ge zwemt in van die warmwater-pools... brrrr
en ja wij hebben dat al gedaan!!
echt op z'n van den ouwelants dus...
Post a Comment
<< Home