Vientiane

Het was weeral tijd om ons boeltje te pakken en verder te trekken naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Eerst nog onze rekening vereffenen, de baas was verdwenen, enkel de dochter des huizes was aanwezig. Een meisje van 10 jaar en zij ging het wel even regelen, met haar beste engels en een rekenmachine bijna groter als haarzelf. Ok, ze was wel een nacht vergeten aan te rekenen, maar voor de rest klopte het als een bus :-) Zie je bij ons al een kind van het vierde leerjaar al op haar eentje een hotel runnen en dan nog wel in een andere taal. Wij stond in ieder geval perplex.
Het werd weer een lange busrit en we waren weer blij dat we er uitkonden. Deze keer geen GH maar een echt hotel. Van buiten zag het er ok uit, maar toen we de sleutel kregen van de kamer, terug met de voeten op de grond hoor: een kamer op het hoogste verdiep, het was net of er daar in jaren niemand meer was geweest. Het leek wel of we in een russische bunker waren terechtgekomen, als we iets tegen mekaar zeiden, weergalmde het wel 5 keer.
s 'Avonds na het eten nog beland in een soort britse pub. Op het eerste zicht leek de bar wel ok, tot we doorkregen dat het vol zat met oude westerse mannen en Marie het enigste meisje was. Tenminste het enige blanke meisje, er waren daar een hoop opgetutte Laos-girls (waarvan wrs meer dan de helft Ladie-boys) waar die ouw mannen dan allemaal mee aanpapten. Op een bepaald moment kwam er ne rijken tist binnen die een whisky bestelde aan de toog en nog geen vijf seconden later stond er zo'n 'meisje' rond zijn nek te dansen, waarop hij natuurlijk vrolijk inspeelde. Het begon al met mekaars handjes vast te houden, maar wat er daarna nog allemaal gebeurde weten we niet (en willen we niet weten) want een kwartier laten verdwenen ze naar buiten. En dan maar zeggen tegen hun vrouw dat ze dringend voor zaken naart buitenland moeten...
Even later kwam er een duitser bij ons aan de toog zitten, een jonge gast van onze leeftijd, samen met zijn homovriendje. Spijtig genoeg had hij dat zelf niet door, wij natuurlijk wel. Hij zat heel de tijd over die duitser zijn hoofd te wrijven, ocharme het ventje.
Voor ons was het hoog tijd om naar onze bunker te vluchten, voor dat ze aan de Seb zouden beginnen :-0

Volgende morgen, eerste werk nieuwe guesthouse zoeken. Gevonden ook, wel wat duurder maar veel beter en met ontbijt. Dan de stad in om te zien wat die ons te bieden had. Ons weer voorgenomen om de wandeltoer uit de lonely planet te volgen. We moesten wel uitkijken waar we liepen want het voetpad kon ineens een grote rioleringsput worden zonder rooster waar we echt niet van plan waren in te sukkelen. Het is wel een grappig zicht, overal zijn ze aan de straat aant werken en nieuwe huizen aan het bouwen, met enorme stellingen uit bamboe opgetrokken, het ziet er niet echt stevig uit, maar iedereen gebruikt ze.
De toer leidde ons langs de arc de triomphe van Vientiane. Niet zo indrukwekkend als die van Parijs, maar vanboven kregen we wel een knap uitzicht over de stad. Wie liepen we daar weer ineens tegen het lijf, den James en Mariah, die we in Luang Prabang haddden leren kennen. Wat die weer allemaal hadden meegemaakt, ni normaal. Een echte nachtmerrie... dan hebben wij precies nog veel chance gehad in alles.
Onze toer dan maar gelaten voor wat hij was en de rest van de namiddag opgetrokken met hun. Samen de grootste stupa van de wereld bezocht, mooi van ver maar ver van mooi. 's Avonds gaan dineren in een frans restaurantje, voor de mannen zelfs chateaubriand voor 150 BEF, toch ni te doen he. daarna nog naar een cafeke waar we dan maar ineens de keet hebben gesloten...

Woensdag
Vandaag op aanraden van een lokale grafische vormgever naar een Buddha-park geweest. Het was zo'n 20 kilometer met de bus, niet zo ver, maar we dachten dat we het nooit gingen halen. Die chauffeur reed als een zot alsof er elk moment iemand kon bevallen.
Het park zelf was de moeite om te zien, allemaal reuzen van buddha's en andere rare beesten in steen. Het was een maffe mengeling van Boeddhisme en Hindoeisme opgericht door een geestelijke, Luang Pu, die zo zot was als een achterdeur maar wel een grote aanhang had in Laos en Thailand.(ref. Seb)
Op de terugweg hadden we gelukkig een andere chauffeur, aan de praat geraakt met een vrouw uit Australie, op haar vijftigste had ze beslist haar leven een nieuwe wending te geven en is ze naar Vietnam getrokken om daar Engelse les te gaan geven. Een heel boeiende vrouw.
In de late namiddag naar een tempel geweest die bekend staat om z'n 'herbal sauna' en we hebben dat dan maar ineens uitgeprobeerd. We kregen alletwee een lap stof die we moesten rondbinden en dan in een kotje, pikkedonker (mss maar goed ook anders waren we er wrs nooit ingegaan) De stoom kwam er langs alle kanten naar buiten. Warm dat dat was, ni normaal...! De eerste keer hebben we het 10 minuten volgehouden, dachten om daarna even in een zwembad te kunnen duiken NOT! Het enigste wat we kregen was een tas hete kruidenthee, nog nooit hebben we zo hard gezweet, precies of er een emmer water over ons hoofd was gegooid. Uiteindelijk zijn we er drie keer in en uit geweest, telkens iets langer. Daarna nog een massage gekregen met gebruik van drukpunten. Marie denkt dat er iets serieus mis is met haar, want 95 procent ervan deed zeer (en bij de rest kreeg ze slappe lach). Helemaal ZEN en den tuktuk in en na een mooie zonsondergang voor de laatste keer gaan eten aan de Mekhong-rivier.