These boots are made for walking...
Na veel getwijfel en gezoek toch maar besloten om de 3ddagse trekking te boeken in onze Guesthouse. Overal prijzen gaan vergelijken, maar Pannada en John raadden ons toch ten zeerste de eco-trekking aan die totaal niet touristisch is en max. 1 keer per week wordt gedaan.
Daar zaten we dan om negen u. 's morgens gepakt en gezakt te wachten tot ze ons zouden komen oppikken. Alletwee al aan het fantaseren over onze groep... ja, zo'n drie dagen stappen en nieuwe mensen ontmoeten zagen we wel zitten. Maar waar bleef dat busje toch? Ze zijn ons toch niet vergeten zeker...
Om half elf kwam het er dan toch door, naar de thaise normen mooi op tijd. Eerst kennis gemaakt met de gids, ziet er een tof manneke uit, vooral zijn kapsel, aan de ene kant half lang, aan de andere kant alles weggeschoren. (bij ons ook nog ingeweest he, maar dan enkele jaren geleden) Dat viel al mee. Onze truck zat vol met mensen die onze teammates zouden worden voor de volgende drie dagen.
Horen we daar een Hollands accent? 't Zal toch niet waar zijn. Ja hoor, het waren allemaal hollanders, van de eerste tot de laatste. SHITTT... 8 tegen 2, hoe gaan we dit overleven? En dan nog te weten dat hun gemiddelde leeftijd een pak boven de 40 lag. Adriaan, Henk, Wil, Kees, Monique... ze waren allemaal van de partij.
Onderweg nog een ander koppel opgepikt, nr. 11 en 12, oef geen duitsers, zou het helemaal kompleet hebben gemaakt. Nee, het was een Israelisch koppel, van oorsprong eigenlijk Russen, maar ze leefden al 15 jaar in Tel Aviv. Mss dat zij wel onze maten worden. Ze hadden tenminste ongeveer onze leeftijd, maar zagen er wel vrij serieus uit.
Eerst nog gestopt bij een plaatselijke supermarkt om inkopen te doen en dan na een paar uur rijden bij een waterval aangekomen. Niet echt super, maar we zijn wel terug langs het water naar boven gekropen. De rotsen waren aale chance niet glad en dit was ons eerste avontuur...
Terug de truck in en weer een paar uur rijden . Afgezet aan de rand van een bos en daar onze eerste lunch gekregen, gebakken rijst met groentjes. Lekker. Vanaf hier moesten we te voet verder en begon dan ook den trekking. Iedereen deed zijn trekschoenen aan a la Klaas en Katrijn Saen en wij in onze Puma'kes en Allstars (volgens sommigen thuis waren trekschoenen ECHT ni nodig, thanx Wout en Leen e.a.) Er was ons ook gezegd da we daar ne goeie rugzak zouden krijgen. Dat was dus niet waar en daar stond Marie met haar Cora Kempermanzakje. De Belgen hadden weer direct naam gemaakt, maar wat wil je als ze ons niet goed informeren...
De eerste twee uur van de tocht waren steil naar boven. Een pad was er niet echt, de hele tijd tussen struiken en bomen en af en toe een prachtig uitzicht over de bergen. Echt plezant en een makkie voor ons natuurlijk na twee jaar intensief te spinnen en te squashen;-) We hadden ons ook voorgenomen om altijd vooraan te lopen bij de gids (die met een machette de lastige takken wegkapte) en daar hadden we ook het minste last van: nou, enig, reuze, geintje, toppie...
Na de top bereikt te hebben was het recht naar beneden, heel wat minder voor onze schoentjes. Het dus de laatste dagen niets anders gedaan dan geregend en dus ook superglad! En rara wie er ni 1, ni 2 maar meer dan 10 keer tegen de grond ging? Nee ni de Seb.l Marie (voor wie ze al langer kent is dat zeker niet moeilijk te geloven) Echt waar, om de twee stappen, klets weer tegen de grond! 't was alsof ze weer op een snowboard stond. Ze had haar eendegatje (KW-ke voor wie da zoals de Seb niet kent) al maar op een strategische plek bevestigdzodat de grootste schokken toch goed werden opgevangen.
Tegen zes u. aangekomen bij onze eerste slaapplaats, bij een plaatselijke stam. Een warm douchke zou echt deugd hebben gedaan, maar dat zat er niet in, enkel een put met vuil water, dus bleef Marie dan maar vuil van kop tot teen.
Na het avondeten proberen contact te krijgen met de Russen, maar veel meer dan yes en no kwam er niet uit. En ze studeren dan alletwee sociale psychologie...
De gids leerde ons nog wat bij over de stam. Blijkbaar is bij die hill-tribes het bezit van opium voor eigen gebruik nog toegestaan. Volgens de gids smoren de mannen daar tot acht pijpen per dag en de vrouwen mogen er twee per maand roken. Ze geloven dat dat als anticonceptie werkt, maar wij wel niet want het liep daar vol kleine bengels. En nog maar te zwijgen over hun tanden, als ze die nog hadden, waren ze zo zwart als moorke pek.
Tegen negen uur ons bed geproken een bed was er ni echt, een matje en dat was het. Het leek meer op een hooizolder, maar dan zonder hooi, die elk moment kon instorten. Onder ons liepen de varkens die we konden zien tussen de gaten van de planken. Eerst niet in slaap geraken van de Hollandse venten die met zijn allen in koor aant snurken waren en om half vier wakker worden, zo stijf als iets, van de hanen die iets te vroeg begonnen te kraaien. Om iets voor zeven maar uit onze zolder gekropen en het dorpke wat gaan bezichtigen. Tegen dat we terugwaren zat het halve dorp daar om allemaal prullekes te verkopen, dat hebben we dan maar aan de Hollanders overgelaten die dat hartstikke enig vonden.
Hup, de trekschoenen terug aan, wij toch maar voor de teva's gekozen (die we vanaf nu ook eeuwig dankbaar zullen blijven) en daar tripten we weer. deze keer moesten we drie keer de rivier trotseren en daar stond iedereen met hun dikke botinnen... nu konden wij eens lachen.
's middags weer aangekomen bij een andere stam. het is echt zot hoe die mensen daar dag in dag uit leven, voor ons is het meer een attractie die gewoon 's avonds hun boeltje weer inpakken en terug naar huis vertrekken.
De olifanten stonden al te wachten op ons, maar wat een plezierritje moest worden werd voor ons eerder een hel. onze olifant zat VOL met grote rode mieren. en als die bijten, dan weet ge het wel hoor. na een goei uur rijden kwamen we al weeral op onze volgende slaapplaats aan. deze zag er al iets beter uit, hij had zelf een lounge-ruimte. samen met de bomma's en de bompa's in het rivierke gaan douchen, zalig... (die noemen elkaar dus mama en papa, kent ge't soort mensen pa??? hahaha)
's Avonds hadden de gidsen voor een kampvuur gezorgd, de hollanders helemaal in hun nopjes natuurlijk. jawel het was gezellig, en ondertussen waren we hun al helemaal gewend. Slecht waren ze niet, gewoon anders zullen we zeggen. Ook wel toffer dan de russen in ieder geval, amai, dat ze die 3 dagen 5 woorden hebben gezegd is het veel... Plaatselijke meisjes stonden plots voor ons te dansen op muziek, speciaal voor ons. Daarna was het onze toer, handen in de lucht en daar gingen we met zen allen...
En we zagen het al van ver aankomen, nadat de meisjes verdwenen waren, zetten de hollanders hun schlagers in... van 'er staat een paard in de gang' tot 'dromen zijn bedrog', ze hebben ze allemaal gehad. In het begin wel even grappig, maar op den duur...
Er dan toch maar stilletjes van tussen uit gemuisd, en in ons beddeke gekropen, deze keer wel een matras, en in slaap gewiegd met VLIEG MET ME MEEJ NAAR DE REGENBOOG...
de laatste dag...
opgestaan in lichte regen, die naarmate de dag vorderde steeds erger werd. maar we zijn geen flauwerikken, gewoon gaan. onze tocht die normaal 3 uur zou moeten duren, bleek maar 1 uur te zijn. viel dat even mee.
het einde van onze 3-daagse was in zicht, enkel nog het bamboo-raften. gelukkig was het zonneke er doorgekomen. het raften hadden we ons ook wel iets spectaculairder voorgesteld, het water stond gewoon stil. marie heeft wel een slang gezien, voor haar dan ook ineens het hoogtepunt van heel de trekking...
den truck stond ons weeral op te wachten en na drie uur rijden kwamen we uitgeput maar voldaan (?) terug aan bij den John en Jonadda. de hollanders lagen waarschijnlijk al languit aan het zwembad van hun all-inclusive hotel. en wij maar genieten van onze kouden douche...
's Avonds ergens in de stad gaan eten waar ze wonder boven wonder een wijnkaart hadden. Pa, ne chateauneuf du pape voor 2760 BEF is da veel???
Daar zaten we dan om negen u. 's morgens gepakt en gezakt te wachten tot ze ons zouden komen oppikken. Alletwee al aan het fantaseren over onze groep... ja, zo'n drie dagen stappen en nieuwe mensen ontmoeten zagen we wel zitten. Maar waar bleef dat busje toch? Ze zijn ons toch niet vergeten zeker...
Om half elf kwam het er dan toch door, naar de thaise normen mooi op tijd. Eerst kennis gemaakt met de gids, ziet er een tof manneke uit, vooral zijn kapsel, aan de ene kant half lang, aan de andere kant alles weggeschoren. (bij ons ook nog ingeweest he, maar dan enkele jaren geleden) Dat viel al mee. Onze truck zat vol met mensen die onze teammates zouden worden voor de volgende drie dagen.
Horen we daar een Hollands accent? 't Zal toch niet waar zijn. Ja hoor, het waren allemaal hollanders, van de eerste tot de laatste. SHITTT... 8 tegen 2, hoe gaan we dit overleven? En dan nog te weten dat hun gemiddelde leeftijd een pak boven de 40 lag. Adriaan, Henk, Wil, Kees, Monique... ze waren allemaal van de partij.
Onderweg nog een ander koppel opgepikt, nr. 11 en 12, oef geen duitsers, zou het helemaal kompleet hebben gemaakt. Nee, het was een Israelisch koppel, van oorsprong eigenlijk Russen, maar ze leefden al 15 jaar in Tel Aviv. Mss dat zij wel onze maten worden. Ze hadden tenminste ongeveer onze leeftijd, maar zagen er wel vrij serieus uit.
Eerst nog gestopt bij een plaatselijke supermarkt om inkopen te doen en dan na een paar uur rijden bij een waterval aangekomen. Niet echt super, maar we zijn wel terug langs het water naar boven gekropen. De rotsen waren aale chance niet glad en dit was ons eerste avontuur...
Terug de truck in en weer een paar uur rijden . Afgezet aan de rand van een bos en daar onze eerste lunch gekregen, gebakken rijst met groentjes. Lekker. Vanaf hier moesten we te voet verder en begon dan ook den trekking. Iedereen deed zijn trekschoenen aan a la Klaas en Katrijn Saen en wij in onze Puma'kes en Allstars (volgens sommigen thuis waren trekschoenen ECHT ni nodig, thanx Wout en Leen e.a.) Er was ons ook gezegd da we daar ne goeie rugzak zouden krijgen. Dat was dus niet waar en daar stond Marie met haar Cora Kempermanzakje. De Belgen hadden weer direct naam gemaakt, maar wat wil je als ze ons niet goed informeren...
De eerste twee uur van de tocht waren steil naar boven. Een pad was er niet echt, de hele tijd tussen struiken en bomen en af en toe een prachtig uitzicht over de bergen. Echt plezant en een makkie voor ons natuurlijk na twee jaar intensief te spinnen en te squashen;-) We hadden ons ook voorgenomen om altijd vooraan te lopen bij de gids (die met een machette de lastige takken wegkapte) en daar hadden we ook het minste last van: nou, enig, reuze, geintje, toppie...
Na de top bereikt te hebben was het recht naar beneden, heel wat minder voor onze schoentjes. Het dus de laatste dagen niets anders gedaan dan geregend en dus ook superglad! En rara wie er ni 1, ni 2 maar meer dan 10 keer tegen de grond ging? Nee ni de Seb.l Marie (voor wie ze al langer kent is dat zeker niet moeilijk te geloven) Echt waar, om de twee stappen, klets weer tegen de grond! 't was alsof ze weer op een snowboard stond. Ze had haar eendegatje (KW-ke voor wie da zoals de Seb niet kent) al maar op een strategische plek bevestigdzodat de grootste schokken toch goed werden opgevangen.
Tegen zes u. aangekomen bij onze eerste slaapplaats, bij een plaatselijke stam. Een warm douchke zou echt deugd hebben gedaan, maar dat zat er niet in, enkel een put met vuil water, dus bleef Marie dan maar vuil van kop tot teen.
Na het avondeten proberen contact te krijgen met de Russen, maar veel meer dan yes en no kwam er niet uit. En ze studeren dan alletwee sociale psychologie...
De gids leerde ons nog wat bij over de stam. Blijkbaar is bij die hill-tribes het bezit van opium voor eigen gebruik nog toegestaan. Volgens de gids smoren de mannen daar tot acht pijpen per dag en de vrouwen mogen er twee per maand roken. Ze geloven dat dat als anticonceptie werkt, maar wij wel niet want het liep daar vol kleine bengels. En nog maar te zwijgen over hun tanden, als ze die nog hadden, waren ze zo zwart als moorke pek.
Tegen negen uur ons bed geproken een bed was er ni echt, een matje en dat was het. Het leek meer op een hooizolder, maar dan zonder hooi, die elk moment kon instorten. Onder ons liepen de varkens die we konden zien tussen de gaten van de planken. Eerst niet in slaap geraken van de Hollandse venten die met zijn allen in koor aant snurken waren en om half vier wakker worden, zo stijf als iets, van de hanen die iets te vroeg begonnen te kraaien. Om iets voor zeven maar uit onze zolder gekropen en het dorpke wat gaan bezichtigen. Tegen dat we terugwaren zat het halve dorp daar om allemaal prullekes te verkopen, dat hebben we dan maar aan de Hollanders overgelaten die dat hartstikke enig vonden.
Hup, de trekschoenen terug aan, wij toch maar voor de teva's gekozen (die we vanaf nu ook eeuwig dankbaar zullen blijven) en daar tripten we weer. deze keer moesten we drie keer de rivier trotseren en daar stond iedereen met hun dikke botinnen... nu konden wij eens lachen.
's middags weer aangekomen bij een andere stam. het is echt zot hoe die mensen daar dag in dag uit leven, voor ons is het meer een attractie die gewoon 's avonds hun boeltje weer inpakken en terug naar huis vertrekken.
De olifanten stonden al te wachten op ons, maar wat een plezierritje moest worden werd voor ons eerder een hel. onze olifant zat VOL met grote rode mieren. en als die bijten, dan weet ge het wel hoor. na een goei uur rijden kwamen we al weeral op onze volgende slaapplaats aan. deze zag er al iets beter uit, hij had zelf een lounge-ruimte. samen met de bomma's en de bompa's in het rivierke gaan douchen, zalig... (die noemen elkaar dus mama en papa, kent ge't soort mensen pa??? hahaha)
's Avonds hadden de gidsen voor een kampvuur gezorgd, de hollanders helemaal in hun nopjes natuurlijk. jawel het was gezellig, en ondertussen waren we hun al helemaal gewend. Slecht waren ze niet, gewoon anders zullen we zeggen. Ook wel toffer dan de russen in ieder geval, amai, dat ze die 3 dagen 5 woorden hebben gezegd is het veel... Plaatselijke meisjes stonden plots voor ons te dansen op muziek, speciaal voor ons. Daarna was het onze toer, handen in de lucht en daar gingen we met zen allen...
En we zagen het al van ver aankomen, nadat de meisjes verdwenen waren, zetten de hollanders hun schlagers in... van 'er staat een paard in de gang' tot 'dromen zijn bedrog', ze hebben ze allemaal gehad. In het begin wel even grappig, maar op den duur...
Er dan toch maar stilletjes van tussen uit gemuisd, en in ons beddeke gekropen, deze keer wel een matras, en in slaap gewiegd met VLIEG MET ME MEEJ NAAR DE REGENBOOG...
de laatste dag...
opgestaan in lichte regen, die naarmate de dag vorderde steeds erger werd. maar we zijn geen flauwerikken, gewoon gaan. onze tocht die normaal 3 uur zou moeten duren, bleek maar 1 uur te zijn. viel dat even mee.
het einde van onze 3-daagse was in zicht, enkel nog het bamboo-raften. gelukkig was het zonneke er doorgekomen. het raften hadden we ons ook wel iets spectaculairder voorgesteld, het water stond gewoon stil. marie heeft wel een slang gezien, voor haar dan ook ineens het hoogtepunt van heel de trekking...
den truck stond ons weeral op te wachten en na drie uur rijden kwamen we uitgeput maar voldaan (?) terug aan bij den John en Jonadda. de hollanders lagen waarschijnlijk al languit aan het zwembad van hun all-inclusive hotel. en wij maar genieten van onze kouden douche...
's Avonds ergens in de stad gaan eten waar ze wonder boven wonder een wijnkaart hadden. Pa, ne chateauneuf du pape voor 2760 BEF is da veel???
posted by seb en marie at 3:24 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home