Chiang Mai

De bus is precies meer ons ding hier. Na een 5,5 uur durende rit met relatief goede zetels en airco die het deed, aangekomen in de volgende stad. Afbieden op den tuk tuk en samen met een stel duitsers naar onze volgende Guesthouse. JONADDA, uitgebaat door een thaise en een Aussie, heel vriendelijke mensen. Even de stad in om wat rond te zien. Echt wel grappig om te zien, grote westerse vrouw hand in hand met zo'n klein thaike dat er zeker drie keer in kon. Eerste indruk: veel relaxter dan in Bangkok, hier willen we wel even blijven. Thaise Italiaan gaan eten, met een overdosis look. Toen we terug in de guesthouse aankwamen zaten daar Sarah en Christophe, mensen uit Brussel die we enkele dagen geleden ook ontmoet hadden. De wereld is toch klein he! Samen nog een paar spellekes gespeeld met die houten blokjes (zoals Marie nog van Leen en de Wout heeft gekregen, hoe noemt da nu ook weer?) Wel zwaar verloren, maar we zullen het hier bij houden: geen geluk in het spel is geluk in de ...(vul zelf maar aan)

De volgende dag na een goed ontbijt terug de stad onder de loep genomen. Ook op zoek gegaan naar malariapillen, we zijn van plan onze grenzen te verleggen en door te trekken naar Laos. Maar wij wisten blijkbaar meer dan al de apothekers samen, dus maar naar het malariacentrum gewandeld. Wel licht onderschat want het lag helemaal aan de andere kant van de stad, maar dat hadden we er voor over. Na uren wandelen er toch geraakt, bleek dat toch niet gesloten te zijn zeker! Het was op zaterdag dicht, da meent ge ni ist zaterdag of wa? Ja, we hebben totaal geen besef van de dagen. Den eerste beste tuk tuk tegengehouden en ons laten afzetten op de nightbazaar. Daar voor 20 B samen pad thai gegeten, vrij pikant, maar wel weer verrukkelijk. Het met stokjes eten gaat al vrij vlotjes (bij de Seb toch, Marie heeft 2e zit) Wat winkeltjes bekeken tot de Seb doorhad dat hij zijn zonnebril kwijt was (2e keer al). Waar kan die liggen? Het eetstandje toch maar eens proberen, een heel eind terug en alle chance lag hij daar nog, anders was het zijnen besten dag niet geweest. Een ouw manneke aangesproken die met een Riksja (fiets met een karreke erachter, waar je juist niet met twee inpast) reed. Hij zo fel als iets om ons weg te mogen doen. Allemaal heel leuk en gezellig tot we erin zaten en de man maar amper vooruit geraakte. Daar zaten we dan, met een verschrikkelijk groot schuldgevoel en die man van 80 maar trappen en vooral maar lachen. Toch maar vroeger uitgestapt, de volle pot betaald en te voet verder. Iedereen content.