The one where Seb and Marie discovered the tv-bars...

Na drie nachten in Luang Prabang verder naar Vang Vieng. Met den Humo konden we niet veel doen op de bus, het was den enen bocht na den andere. Mottig dat we waren, en dan nog te zwijgen over die hitte. Pfff. Gelukkig was er iets mis met onze bus en stopten we ongeveer om de vijf km. Als den Hens klaar is met hun werken in Thailand is er hier ook nog job voor hun hoor, de hele weg zat vol bulten en putten. Echt ni te doen. Na acht uur onze volgende stop bereikt en weer van de ene GH naar de andere, deze keer niet omdat ze zo boven onze low-budgetportemonnee zaten, maar omdat ze allemaal volzet waren. Dan wisten wij ook onmiddellijk hoe laat het was... het gaat hier vol toeristen zitten!! En waren we daarvoor niet een beetje gevlucht uit Luang Prabang? Niet dat we zo'n eenzaten zijn, maar te is te! En we hadden gelijk, het stikt er hier van.
Om klanten te lokken naar hun restaurants staan er overal tv's waar negen op de tien een dvd van friends op wordt afgespeeld. Het werkt fantastisch: overal waar er tv staat zit er volk. Best grappig, iedereen ligt er in zijn eigen prive-salonneke met een beerlao.

De volgende dag gaan tuben, dit is met een binnenband van een camion de rivier afvaren. Door een tuktuk een heel eind buiten het dorp afgezet en onze trip kon beginnen. Langs de oevers van de rivier stonden allemaal geimproviseerde barrekes, deze keer geen Phoebe om ons te lokken maar een metershoge kabelbaan (heel primitief uiteraard). Als je een grote pint bestelde mocht je er gratis op. De Seb wou zijn kans wagen maar juist daarvoor brak de kabel gewoon in twee. Heel heel primitief dus...
Wij dan maar terug onze band in. Na een goeie km waren we alle bars gepasseerd en waren het alleen nog de bergen, de rivier en de stilte. Niemand meer om ons heen. Zaaaalig...
Twee uur werd drie uur, en de zon werd een grote regenwolk... We zullen er onderhand wel zijn zeker? Marie kiekenvel overal, de rivier die niet meer stroomde en zelf met ons handen vooruit moeten peddelen. Nog altijd geen bewoonde wereld in zicht? Ja daar, een tuktukske, onze reddende engel.
" How much to Vang Vieng?"
" 5.000 kippen per persoon, zoveel... 4.000?"
" no, 5.000!!"
we dachten als we terug in onze band springen zal hij wel willen luisteren en ons meepakken. Maar niks hoor. En daar gingen we dan maar weer!!
De regenwolken waren ondertussen druppels geworden die steeds groter werden en steeds sneller na elkaar kwamen. Ja ok, twas onze eigen schuld, als we echt geen 8 BEF meer voor nen tuktuk willen afdokken, moeten we de gevolgen maar dragen. Na een goei 3,5 uur in den band te hebben doorbracht dan toch de eindmeet gehaald. Alletwee verkleumd van de kou nen koffie en nen thee gedronken. Daarna een douchke gepakt, en het had normaal gezien deze keer ne warme moeten zijn als de plaan het niet om de drie seconden zou begeven... NU ECHT NIET WELKOM
Wat was ik blij toen ik mijn joggingsbroekske aan had. Dat deed deugd...
We hadden ons gisteren nog voorgenomen om NIET naar zo'n tv-bar te gaan, en waar zaten we die avond??? Inderdaad, voor den tv friends te kijken en twas nog gezellig ook. Na zo'n dag mag dat toch he?! Plots hadden we terug door dat het zaterdagavond was, party time. Dus wij naar een gezellig cafeke naast de rivier (zonder tv) en nog steeds in de joggingsbroek. Heeft er ooit al iemand op ne zaterdagavond in zijn joggingsbroek in posthuis gezeten en daarna naart boerenbal geweest? Ik denk het ni he... of ja toch, den Brutal misschien vroeger :-)
Afin soit, daar nog wat biertjes gedronken en dan in ons steenhard beddeke gekropen.