Met de flandria naar Laos

Na een goei twaalf uur onze roes uit te slapen ging de wekker weer af en nu geen tijd meer te verliezen, inpakken en wegwezen. De Seb weer helemaal de oude, Marie nog steeds een halve...
Maar toch een goeie deal kunnen sluiten voor de prijs van onze boot. eerst door de douane van Thailand geraken, dat bij iedereen vlotjes leek te gaan, tot het Marie haar toer was natuurlijk, haar immigratiekaart bleek plots uit haar reispas verdwenen te zijn... dikke stress. Kreeg al schrik dat ze nooit meer van haar leven zou buiten geraken. Mee met de douane binnen in zo'n bureauke en na veel gezever ze toch om kunnen kopen. Da gaat hier dus allemaal!
Daar gingen we dan op de ferry naar de overkant van de Mehkong om daar onze visa te regelen, dat waren dan ook onze eerste stappen op Laos-grondgebied. Heel lang aanschuiven, want er waren juist twee groepen van koning aap ( te vergelijken met Joker van Belgie) voor ons en eer dat allemaal bij hun uit de voeten was...
Ondertss al maar wat Euros laten omwisselen in Kip, niet om te eten maar zo noemt men de munt van Laos. Kregen we daar een pak briefjes in ons handen... Hebben ons nog nooit ZO rijk gevoeld. Denk aan 'al het geld van de bank van monopolie' maar dan dubbel zo veel. En dat te weten dat het maar amper 50 Euro waard was.
Toch de flandria opgeraakt. een boot met houten bankjes, voor ons veel te laag en nog minder beenruimte, propvol met touristen uit heel de wereld en wij. Je kan de boot vergelijken met zo'n bootje waarmee je de grotten van Remouchamp afvaart maar dan tien keer zo lang(vergeet de gids niet, boycot Werchter).
Daar gingen we dan... twee dagen aan een stuk, van 's morgens tot 's avonds. Wat hadden ons toch weer in het hoofd gehaald? Maar de uitzichten waren echt fantastisch mooi, langs de ene kant vaarwel Thailand, langs de andere kant Laos here we come!
De eerste avond aangemeerd in een klein charmant dorpje om te overnachten. We hadden ons weer laten overhalen om van tevoren een GH vast te leggen, want naart schijnt zouden ze anders allemaal volzet zijn. Hopelijk hebben we vanaf nu echt onze les wel geleerd om NOOIT meer iets te boeken waarvan we niet weten wat we gaan krijgen, en ja foto's kunnen liegen.
Onze kamer leek meer op een gevangeniscel: het bed steenhard, de lakens in maanden niet verschoond (vergeet uw slaapzakje dus niet An) en insecten waar wer het bestaan nog niet van afwisten, dan nog gezwegen over de badkamer opt einde van de gang. ok, we hadden een ventilator maar om 12 u 'snachts viel de generator gewoon uit.
Achtera gezien hadden we het nog goed, want die van in de kamer boven ons werden geteisterd door een rattenplaag, die zelfs gaten gebeten hadden in hun rugzakken op zoek naar eten. Die hadden dan nog meer betaald dan ons ook. (we hopen dat er niet stiekem wat ratten in onze rugzakken zijn gekropen, anders wordt dat uw souvenirke Wout)
De volgende dag bleek er plots een van de twee boten van gisterenavond met de noorderzon verdwenen te zijn. Gevolg: moesten we met zijn allen op 1 boot, no way, en zo dachten andere toeristen er ook over. Er werd een massale staking gehouden (iedereen hunne vuilzak over hun kop :-) Na veel en lang onderhandelen toch het onderspit moeten delven, daar gingen we dan weer, onverantwoord vol, maar aan ambiance geen tekort DE MARIE LOUISE...
Nog stijver dan we al waren Luang Prabang bereikt en terug in onze routine: zakken op de rug, water en Lonely Planet in de hand en GH in en GH uit op zoek naar een bed.