Nighttrain, TAKE II
Wakker geworden als drie katers...
De floating market zal toch voor een andere keer zijn. Na een koude douche en ontbijt met de taxiboot naar de Wat Po, die ooh zo verschikkelijk grote buddha in een te kleine tempel moet An toch gezien hebben. We hadden in onze lonely planet gelezen dat er hier in de buurt een massageschool zou zijn. Unk, 500 baht voor een voetmassage, da's toch wel even te veel van het goede. Op zoek naar een andere en een gevonden voor 200 (nog veel). De Seb ergens een koffieke gaan drinken om ons dagbudget nog een beetje in evenwicht te houden en de vrouwen naar binnen... We kregen alletwee een lichtblauw kostuumpje dat we moesten aandoen, we waren net twee ontsnapte patienten van 1 of ander gesticht, probeer dan maar eens serieus te blijven... Maar de massage deed deugd en onze kater was zo goed als verdwenen.
Ondertussen was het tijd om onze zak te gaan ophalen en naar het station te gaan. Geen tijd meer te verliezen, maar wat doen wij, stappen aan een verkeerde halte van den taxiboot af... De weg en de orientatie helemaal verloren. Op zoek naar een tuktukske, waar zijn ze als ge ze nodig hebt?? Dan maar nen taxi tegengehouden en in de piek van de spits door de straten van Bangkok. Race tegen de klok, en dat in stilstaand verkeer, moet kunnen. Onze chauffeur had er wel plezier in ons zo te zien stressen. De muziek (boenke boenke) nog wat luider, arm uit venster, geblindeerde ruiten... kent ge het soort van johnnenbak? En daar zaten wij dus in, schaam schaam... heel ons backpackersimago kwijt. Maar we waren er op tijd geraakt, zo op tijd zelfs dat we nog tijd hadden om noodles te eten (de eerste voor An) en inkopen te doen voor op de trein: zeewierchips, water en 3 yoghurtjes.
Klaar voor een andere 16 uur durende treinrit naar het zuiden, TRANG.
Oh nee, onze propere airco-trein van 2 dagen geleden was plots veranderd in een margi-trein vol baby kakkerlakken die zich massaal verzamelden in Marie haar bed, een kwijlende vent die minstens 2 attackskes na elkaar had gehad (en die niet in staat was om alleen naart wc te gaan, dus zijn eigen 'fles' bijhad die hij omt half uur vulde. Marie kon vanuit haar bed heel dat proces volgen; ok, iedereen denkt nu, kijkt daar dan toch ni naar, maar als ik naar den andere kant keek, door het raam dus, kon ik alles weer volgen in spiegelbeeld...).
Deze keer was er wel een restaurantwagon aan, die uitgebaat werd door een wanna-be-ladyboy die al zijn zinnen op de Seb had gezet. Robin, maakt is dat ge een fotoke van u door stuurt!!
Goed ingewikkeld in onze slaapzakjes en helemaal ingeDEET in slaap gevallen, en na een uur weer wakker en weer in slaap en weer wakker... tot het tijd was op te staan en vooral tijd was voor de yoghurtjes!!
An:"Mogen we dan nu ons yoghurtje?"
De lang-verwachte yoghurtjes met aardbeismaak die ons de hele treinrit recht hadden gehouden. Maar waar zijn die toch gebleven? Echt nergens meer te vinden.
GESTOLEN
En we keken er zo naar uit... hoe groot kan een tegenslag zijn???
Aangekomen in Trang, onmiddellijk een minivan genomen naar de haven. Haven is een groot woord, maar zo noemden ze het daar. Normaal zouden we daar een kwartiertje moeten wachten op een taxiboot naar Koh Muk, maar dat werd al snel 1 uur, 2 uur... altijd hetzelfde liedje hier. En nog steeds niets gegeten.
We waren bijna van plan om onze prive-boot te huren, toen een zekere Mr. Moon met de Seb kwam babbelen. Hij zei dat hij manager was van het enigste resort op Ko Kradan, een eiland verderop, met parelwitte stranden, palmbomen en de mooiste koraalriffen om te snorkelen... wij waren in ieder geval verkocht.
Plannen gewijzigd, Koh Muk zal voor een andere keer zijn, en met onze prive-manager den boot op...
Na een goei twee uur varen op ons 'paradijs' aangekomen. Het eiland op zich was heel knap, er was zelfs zo ne schommel aan ne palmboom, echt gelijk in de boekskes... zalig! Zijn bungalows waren wel iets minder (in de broek). Vijftig versleten prefab huisjes, verdeeld over 3 rijen, waar we normaal 1000baht voor zouden moeten betalen. 400? DEAL Buiten ons waren er nog 4 andere gasten...
Was dit niet het enigste resort? Dik gelogen Mr Moon! Maar dat kon ons op dat moment niets schelen, we waren weg van die stinkende haven, en de eilandenjacht was geopend!
Zwembroek aan en duik int water, zalig...
's Avonds een wandeling gemaakt. Een klein donker weggetje gevolgd dat ons naar een restaurantje bracht midden in het bos. Daar zat een dikke Hawaiaan op ons te wachten, allee zo leek het toch. Hij noemde Wally, maar voor ons was het meer ne Patrick...
Z'n eten was eigenlijk helemaal niet zo lekker als hij beweerde maar toen hij ons vertelde dat we op het eiland zaten waar TERRA INCOGNITA was opgenomen, deed dat er niet meer toe! Woooouw, zaten wij op dat eiland zonder dat we het wisten?? Jaja, hij liet ons zelfs de video zien van the making of.
Wij hebben Roos gezien op Ko Kradan, wie kan dat zeggen?????
De floating market zal toch voor een andere keer zijn. Na een koude douche en ontbijt met de taxiboot naar de Wat Po, die ooh zo verschikkelijk grote buddha in een te kleine tempel moet An toch gezien hebben. We hadden in onze lonely planet gelezen dat er hier in de buurt een massageschool zou zijn. Unk, 500 baht voor een voetmassage, da's toch wel even te veel van het goede. Op zoek naar een andere en een gevonden voor 200 (nog veel). De Seb ergens een koffieke gaan drinken om ons dagbudget nog een beetje in evenwicht te houden en de vrouwen naar binnen... We kregen alletwee een lichtblauw kostuumpje dat we moesten aandoen, we waren net twee ontsnapte patienten van 1 of ander gesticht, probeer dan maar eens serieus te blijven... Maar de massage deed deugd en onze kater was zo goed als verdwenen.
Ondertussen was het tijd om onze zak te gaan ophalen en naar het station te gaan. Geen tijd meer te verliezen, maar wat doen wij, stappen aan een verkeerde halte van den taxiboot af... De weg en de orientatie helemaal verloren. Op zoek naar een tuktukske, waar zijn ze als ge ze nodig hebt?? Dan maar nen taxi tegengehouden en in de piek van de spits door de straten van Bangkok. Race tegen de klok, en dat in stilstaand verkeer, moet kunnen. Onze chauffeur had er wel plezier in ons zo te zien stressen. De muziek (boenke boenke) nog wat luider, arm uit venster, geblindeerde ruiten... kent ge het soort van johnnenbak? En daar zaten wij dus in, schaam schaam... heel ons backpackersimago kwijt. Maar we waren er op tijd geraakt, zo op tijd zelfs dat we nog tijd hadden om noodles te eten (de eerste voor An) en inkopen te doen voor op de trein: zeewierchips, water en 3 yoghurtjes.
Klaar voor een andere 16 uur durende treinrit naar het zuiden, TRANG.
Oh nee, onze propere airco-trein van 2 dagen geleden was plots veranderd in een margi-trein vol baby kakkerlakken die zich massaal verzamelden in Marie haar bed, een kwijlende vent die minstens 2 attackskes na elkaar had gehad (en die niet in staat was om alleen naart wc te gaan, dus zijn eigen 'fles' bijhad die hij omt half uur vulde. Marie kon vanuit haar bed heel dat proces volgen; ok, iedereen denkt nu, kijkt daar dan toch ni naar, maar als ik naar den andere kant keek, door het raam dus, kon ik alles weer volgen in spiegelbeeld...).
Deze keer was er wel een restaurantwagon aan, die uitgebaat werd door een wanna-be-ladyboy die al zijn zinnen op de Seb had gezet. Robin, maakt is dat ge een fotoke van u door stuurt!!
Goed ingewikkeld in onze slaapzakjes en helemaal ingeDEET in slaap gevallen, en na een uur weer wakker en weer in slaap en weer wakker... tot het tijd was op te staan en vooral tijd was voor de yoghurtjes!!
An:"Mogen we dan nu ons yoghurtje?"
De lang-verwachte yoghurtjes met aardbeismaak die ons de hele treinrit recht hadden gehouden. Maar waar zijn die toch gebleven? Echt nergens meer te vinden.
GESTOLEN
En we keken er zo naar uit... hoe groot kan een tegenslag zijn???
Aangekomen in Trang, onmiddellijk een minivan genomen naar de haven. Haven is een groot woord, maar zo noemden ze het daar. Normaal zouden we daar een kwartiertje moeten wachten op een taxiboot naar Koh Muk, maar dat werd al snel 1 uur, 2 uur... altijd hetzelfde liedje hier. En nog steeds niets gegeten.
We waren bijna van plan om onze prive-boot te huren, toen een zekere Mr. Moon met de Seb kwam babbelen. Hij zei dat hij manager was van het enigste resort op Ko Kradan, een eiland verderop, met parelwitte stranden, palmbomen en de mooiste koraalriffen om te snorkelen... wij waren in ieder geval verkocht.
Plannen gewijzigd, Koh Muk zal voor een andere keer zijn, en met onze prive-manager den boot op...
Na een goei twee uur varen op ons 'paradijs' aangekomen. Het eiland op zich was heel knap, er was zelfs zo ne schommel aan ne palmboom, echt gelijk in de boekskes... zalig! Zijn bungalows waren wel iets minder (in de broek). Vijftig versleten prefab huisjes, verdeeld over 3 rijen, waar we normaal 1000baht voor zouden moeten betalen. 400? DEAL Buiten ons waren er nog 4 andere gasten...
Was dit niet het enigste resort? Dik gelogen Mr Moon! Maar dat kon ons op dat moment niets schelen, we waren weg van die stinkende haven, en de eilandenjacht was geopend!
Zwembroek aan en duik int water, zalig...
's Avonds een wandeling gemaakt. Een klein donker weggetje gevolgd dat ons naar een restaurantje bracht midden in het bos. Daar zat een dikke Hawaiaan op ons te wachten, allee zo leek het toch. Hij noemde Wally, maar voor ons was het meer ne Patrick...
Z'n eten was eigenlijk helemaal niet zo lekker als hij beweerde maar toen hij ons vertelde dat we op het eiland zaten waar TERRA INCOGNITA was opgenomen, deed dat er niet meer toe! Woooouw, zaten wij op dat eiland zonder dat we het wisten?? Jaja, hij liet ons zelfs de video zien van the making of.
Wij hebben Roos gezien op Ko Kradan, wie kan dat zeggen?????
posted by seb en marie at 2:43 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home