The nighttrain

Het is ondertussen al even geleden dat we nog eens een verslag hebben gepost, maar we zitten op dit moment in het zuiden de tropische eilanden onveilig te maken. De meeste ervan hebben geen internet en als er is, dan werkt het negen op de tien nog niet, of anders veel te duur voor onze portemonnee.
We zullen stap voor stap alles terug aanvullen.
Voor de fans van An: ze is goed aangekomen!!!!!

Dus waar waren we gebleven...

Tijd om Laos te verlaten. Wel spijtig dat we nu al moeten vertrekken, maar we komen hier vast en zeker nog eens terug.
De bus genomen naar de friendshipbridge, een brug over de Mekhong die Laos en Thailand verbindt. Daar moesten we uitstappen om onze visa terug in orde te laten maken om Thailand terug binnen te geraken. Deze keer NO PROB met de immigrationcards, een ezel stoot zich... Nog snel even onze laatste kippen gaan inruilen voor een pakje kreeftenchips en dan de bus terug. Iedereen was op ons aan het wachten en de chauffeur was ons zelfs al komen zoeken. Tweehonderd meter rijden en HOPSAKEE we waren terug in Thailand... Nog geen drie stappen op thaise bodem en iedereen begon ons weeral lastig te vallen, you need tuktuk, guesthouse??
Op ons eigen houtje een propere kamer gevonden in een gh die nog maar twee maanden open was en werd uitgebaat door een Aussie samen met zijn thaise vriendin. Hij had jarenlang op een cruise-schip gewerkt als fotograaf en vond het nu tijd om eens iets anders te proberen.
Na we ons hadden geinstalleerd een tuktuk genomen naar het station om onze treinticketten naar Bangkok te fixen voor de volgende dag. Lap, natuurlijk waren die uitverkocht en konden we pas ten vroegste zaterdag vertrekken. Oei, da zijn wel even problemen want als we pas zaterdag de trein zouden kunnen nemen, komen we pas zondagmorgen om acht uur aan in Bangkok en is An al een uur geland. En dan moeten wij nog een uur den taxi nemen naar de vlieghaven... Ok, gewoon An even laten weten dat we wat later zullen zijn en dat ze niet na 10 minuten moet beginnen te panikeren. Hoe gaan we haar verwittigen? Bellen? De Seb zijn gsm zijn we ondertussen al kwijtgespeeld en die van Marie macheert hier niet. Een telefooncel dan? Oei, An haar nummer zit enkel in onze gsm's, verdekke. Een mail sturen, hopelijk leest ze die dan nog op tijd. Eerste internetcafe had wel degelijk internet maar was enkel om spelletjes op te spelen, maar meneer... nee, ook niet voor een noodgeval. Het volgende was helemaal volzet en dat kan nog wel een paar uur zo blijven. Derde was gesloten, bij vier en vijf was hij kapot... Uiteindelijk aan de andere kant van de stad toch ene gevonden die ons kon helpen, wel super super traag, maar ons mailtje was verstuurd. Pfff...
Ondertussen was de zon weeral maan geworden en hadden onze magen grote honger. Gaan eten aan een kraampje opt straat met daarrond plastieken tafels en stoelen, zo staan er hier op elke hoek van de straat 2, maar altijd super lekker. En overal wordt het eten geserveerd in lichtblauwe of roze plastieken bordjes, echt overal...

De volgende morgen een super deluxe ontbijt gekregen in onze gh, mooi geserveerd, het leek wel haute cuisine...
Daarna de straat op, verkenning van de stad, nu we hier toch nog twee dagen vastzitten in dit verlaten gat. Eerste werk, een nieuw alarmklokje gaan kopen want normaal deed onze gsm dienst als wekker, maar ja die was er niet meer. Op zo'n markt verkopen ze alles maar een eenvoudig simpel wekkerke niet te vinden, wel van die grote met Winnie the pooh erop, maar dat is niet echt wat we zoeken.
Plots kwamen we aan een gebouw waar het stikte van jonge monniken. Het bleek hun school te zijn. Wat denk je Seb, zouden wij daar binnen mogen? Gewoon gedaan. 't Was echt een reusachtige blok met klaslokalen als bij ons, maar dan van 50 jaar geleden. En al die monniken-in-wording maar gniffelen en we zagen ze denken "wat komen die hier zoeken". Wij vonden het in elk geval super om klas in klas uit te lopen en te zien welke vakken ze zoal krijgen. In de chemieklas stond een tabel van Mendeljev die uitgebeeld werd aan de hand van grappige tekeningen. Hadden wij dat in onze tijd ook maar zo gehad, dan we weer een buis minder gehad!
Komt daar ineens monnik-overste op ons af, een man van ongeveer 60 jaar oud, op blote voeten en helemaal kaal geschoren.
'What are you doing here'
'Euh, just looking around'
'Where are you from'
'Belgium...?'
Moesten hem volgen naar zijn bureau, wij alletwee al met een lichtgekookt eitje in ons broek en daar gaan zitten en wachten. Marie was al aant fantaseren wat er met ons ging gebeuren, haar afscheren ...? Na een tijdje kwam hij terug met twee glazen water en begon hij alles wat hij over Belgie wist te vertellen. Oef... er was dus niets aan de hand, dachten toch even dat hij naar huis zou bellen ;-)
Eigenlijk was het wel een vriendelijke man. Er waren al meer toeristen bij hem op het matje geroepen, want onder het glazen blad van zijn bureau had hij van verschillende landen een geldbriefje liggen. Nen Euro lag er nog niet tussen dus hebben we ons laatste briefje van 5 euro aan hem geschonken. Hij zo blij als een klein kind, wij een groot deel van ons dagbudget kwijt. Maar toch weeral een goede daad gedaan.
Na een uurtje afscheid genomen. We hebben er toch maar weer een vriend bij, want hij heeft zelfs zijn visitekaartje nog gegeven en als er ooit iets was moesten we hem zeker bellen.
Nog wat verder gewandeld door de straten en een grote verse ananas gekocht. Nen hele plastieken zak vol, lekker maar veel te veel.
's Avonds gaan bbq-en in een restaurantje, lekkere gambas en ribbekes.

Alle, onze laatste dag hier in dat verlaten gat, onze gastheer raadde ons aan een buddhapark iets verder te gaan bezoeken. Eerlijk gezegd zijn we er nooit geraakt, we hebben er tenslotte al drie op onze conto. We vonden het een beter idee wat terrasjes te doen. Dat kan ook wel plezant zijn, people watching, vooral Marie is daar goed in en ge ziet ook wel wa voorbijkomen. En weer veel van die westerse mannen die thaise tieners komen imponeren met hun dikke bierbuik.
Tegen de avond onze rugzak ingeladen en onze was gaan oppikken, superhandig. En dan met een tuktukske naart station. Nog snel aan een marginaal standje gegeten. Eendesoep voor de Seb en Marie fried rice with shrimps, ik denk dat ik een van de dagen in een scampi ga veranderen, kan niet anders.
Hoog tijd om in de nachttrein te stappen. We waren nog maar amper een uur aant rijden en ze kwamen van onze zetels al bedden maken, het was ocharme acht uur... Moeten wij nu al gaan slapen? Dan maar op zoek naar de restaurantwagon. Seb twee maal de trein doorgelopen, maar helaas geen succes. We denken dat ze hem hebben vergeten vast te koppelen. Samen met een Duitser nog wat liggen kaarten en tegen tien uur toch maar in onze tram gekropen, hahaha...
Bij het boeken hadden we de keuze tussen een upper en een lower sleeper, den upper was iets goedkoper dus was onze keuze snel gemaakt. Maar verkeerd gegokt want de bovenste bedden waren onder de airco en het licht aan het plafond bleef heel de nacht branden. Marie met haar joggingbroek en fleese nog koud natuurlijk. Twee lange mensen als ons zijn niet gemaakt voor zo'n beddekes, heel de nacht in foetushouding gelegen en den Thai onder ons had nog een derde van zijn bed over...