An een papieren zakdoekje, Marie een ballon, de Seb een kiekepoep...

Een half uur later dan voorzien aangekomen met de trein in Bangkok en dan vliegensvlug met de taxi naar de luchthaven op zoek naar ons An. Marie al ferm zenuwachtig, ze gaat er toch staan... maar het duurde niet lang voor de Seb ze gevonden had. Daar stond ze dan te wachten, klaar om samen met ons het zuiden van Thailand voor 2 weken onveilig te maken. En met de telefoonnummer van de belgische ambassadeur hier zou dat zeker geen probleem zijn. An had die gekregen van den Bouwman (baas van An). Hij kent die persoonlijk en hij is dan nog wel de broer van Hugo Matthijsen, jaja de wereld is klein. Dus bij troubles slechts 1 nr! (Ja Hugo, Marie hier, is uwen broer thuis...)
Na een kort update van 'het leven zoals het is: Wuustwezel/PH' de bus genomen richting hartje Bangkok. Na een lange zoektocht een budgetvriendelijke (en dat was het dan ook) kamer gevonden voor 3 personen: My House. Poepsproeier werd onmiddellijk getest en goedgekeurd door An.
In de namiddag wat rondgeslenterd en An laten kennis maken met de te lekkere bananashake en 's avonds gaan eten in een adresje uit de lonely planet, specialitiet van het huis: roti met groene curry... bangelijk pikant! An kreeg er nauwelijks een hap van binnen, de Seb daarentegen at het alsof het tomatensoep was. Om alles goed door te spoelen maar begonnen aan een kroegentocht. De cocktails waren weer van de party, aan het zelfde caravanneke van in oktober. Daar aan de praat geraakt met twee thaise gasten die echt hun uiterste best deden engels te praten, maar we hebben er weinig of niet veel van verstaan, en maar ja knikken. Maar ze waren wel vriendelijk. We mochten zelfs meeeten van hun avondmaal, no thanx no thanx, maar ze bleven aandringen. Dus de Seb uit beleefdheid (zoals we hem kennen) pakte zo'n sateestokje aan en trok er met zijn tanden een stukje vlees van af. Op dat moment begrepen we eindelijk wat ze ons de hele tijd al probeerde te zeggen... CHICKENASS (lees kiekepoepke) Amai de Seb zijn gezicht was goud waard (en dat voor iemand die groot geworden is met toastjes met uier...) maar hij heeft het toch ingeslikt. Het gaat toch lang duren voor ik hem nog eens ne kus gaan geven hoor!!
Toen we verder gingen kwamen we voorbij eetstallekes die van die satekes verkochten, BAH...
Onze volgende stop was aan een geimproviseerd cafeke op straat waar den Chang slechts 35 baht kostte. Super goedkoop, zeker nu het hoogseizoen begonnen is. Een maand geleden was alles nog aan de helft van de prijs, nu krijgen we overal menukaarten waar er sticketjes met andere prijzen zijn ingeplakt, en dat doet zeer aan de portemonnee.
We zaten er nog geen 10 minuten en den duitser van op den trein van de nacht daarvoor kwam er voorbij. Het is echt zot, alle mensen die we ook maar leren kennen, blijven we overal terug tegenkomen.
An kende hij nog niet, maar dat duurde niet lang... Zij haar beste duits boven gehaald om indruk te maken:
- wie buchstabiert mann tempo taschentucher
- scheisse, ich habe wasser in meine hose...
De Seb en ik plat vant lachen natuurlijk :-)
Ondertussen was het al over drie uur 's nachts en ons Anja totaal nog ni moe (lichte paniek: moet ik gene jetlag hebben...) Dus hop naart volgende cafeke. Er waren er ondertussen al veel gesloten maar toch nog een gevonden, waar buiten nog wat volk op matten op de grond lag. Kwam er ineens een man voorbij die heliumballonnen verkocht. Jaja, da moesten we hebben. Kunnen afbieden van 20 naar 10B en daar lachen we dan alledrie met een piepstem "aux champs elissee" te zingen in canon... Hilariteit alom natuurlijk :-)
Ma, moet ge volgend jaar ook maar eens doen op de vlaamse kermis met juffrouw Lia... hahaha

Nu was het echt wel tijd om ins beddeke te kruipen, An was ondertussen al meer dan 38 uur wakker, fokskes...