Koh Lanta

en het gekke van al, An had die dag erna geen kater. Hoe is dat mogelijk, enkel wat black outs. Ze was zelfs als eerste het bed uit, op zoek naar mr Yang om onze dagtrip naar de Emerald Cave te regelen.
Om 2 u. afspraak on the beach...
We bleken maar met drie te zijn, cool privegids en priveboot. Onze Mr. Yang was meer stand-up comedian dan gids maar twas wel ne goeie. Na een klein half uur varen werd de motor stilgelegd en moesten we uit de boot jumpen. De rest moesten we zwemmen, in volle oceaan. Eeuh, zitten er hier haaien...
Om in de emerald cave cave te geraken moesten we een stuk door de grot zwemmen. PIKKEDONKER, ni te doen, grellig! Vooral dan voor An en Marie. Best op zo'n moment niet aan tsunamis denken anders ben je wel helemaal gejost...
Voor ons een beetje af te leiden, moesten we met z'n allen zingen: lalalalala hey (vraag An maar voor de juiste melodie) en het werkte nog ook!
Na een flink stuk zwemmen door het donker zagen we plotseling licht binnenschijnen, oef we hadden het gehaald. Midden in de grot een strandje met mooie bomen en planten en vol met toeristen (allemaal met zwemvest, waren toch even trots op onszelf, wij hadden die niet nodig)
Het was bijna niet mogelijk om een foto te maken zonder dat er een duitser of japanner op stond.
Maar het was echt wel knap en z'n geld waard!

Die avond samen met onze vrienden van de vorige avond gaan eten. Voor de Seb ne chicken-masaman, superpikant, erover gewoon, maar twas gezellig.

Genoeg ge-Koh-Mukt en weeral tijd voor een ander eiland. Koh Lanta. Weer hetzelfde liedje, wachten op een boot, komt er een of niet. Oef, we hebben chance, een paar uur varen...
Deze keer samen met een ander koppel die volgens ons waren blijven steken in hun jeugd ( An denk aan haar beenhaar-groei)
We werden deze keer aan de juiste kant van het eiland afgezet, het zuiden. Nog snel even geld gaan afhalen voor we weer op zoek gaan naar een slaapplaats. Lap, het zit ons weeral eens niet mee, alle automaten in het zuiden werken niet, dus moesten we met de taxi helemaal naar de andere kant van het eiland om daar bahts te gaan halen. Gelukkig moest dat koppel van de boot ook die kant op en konden we samen een taxi delen. De chauffeur wilde ons maar heel de tijd een hotel van 300 euro per nacht of meer aansmeren. Nog even getwijfeld, maar dan zou Nieuw-Zeeland er toch niet meer hebben ingezeten en konden we na een week met An mee het vliegtuig op richting home.
We werden afgezet op een plaats waar alle proppers van de hotels samenkomen om nieuwe klanten te lokken.
Nee we trappen er niet in, we doen het niet.
Toch maar snel naar een flyer gekeken, kan toch geen kwaad? Ja, twas te denken, nog geen seconde later stonden er vijftien rond ons te springen. En jaja, ons toch weer laten verleiden, maar tzag er echt goed uit! En dat voor 400 Baht...
Op hoop van zegen een taxi in (deze keer gratis) om terug naart zuiden te rijden. Waarom kwamen we nu weer naart noorden, toch om geld af te halen... en nu zei onze chauffeur dat dat helemaal niet nodig was, er waren er genoeg die wel werkten. Pfff
Aangekomen bij het resort leek de bungalow van 400 helemaal niet op die van de foto. Shit, weer int zak gezet, hoe is het toch mogelijk?? De hotelmanager zag onze teleurstelling (en wrs ook de agressie in de ogen van de Seb) en had plots nog een ander voorstel: een kamer van rang A (de hoogste, de duurste, en de beste), de vorige had rang D (de laagste,...) En we zouden 600 betalen ipv 2000.
DEAL
en dat was het ook! Zalig, gewoon geen woorden voor. TV, ijskast, full continu hot water, eigen terras, bangelijk zicht op zee... Als God in Frankrijk zeggen ze dan zeker!