cyberseb en spacemarie in Taiwan
Ook voor ons waren de laatste uurtjes Thailand begonnen. Nog snel wat inkopen gaan doen, zoals nieuwe schoenen voor de Seb. Sinds onze trekking had hij enkel nog de keuze tussen teva's met of eva's zonder kousen... :-)
Iets na de middag een taxi genomen naar de luchthaven, de chauffeur zag er wat raar uit, maar hij was de goedkoopste, dus gewoon erin gesprongen. We waren nog geen 10 minuten onderweg toen hij opgebeld werd en ineens langs de kant stopte. Hij beweerde dat zijn dochter int ziekenhuis lag en moest daarnaar toe. Snel een andere taxi in en door de file nog een stressvol ritje gehad naar de luchthaven. We konden bijna direct op het vliegtuig stappen en toen we onze plaatsen kregen zagen we het weer helemaal zitten. Iedereen had zijn eigen schermpje en een soort van joystick waarmee je films kon kiezen, spelletjes of muziek spelen en je kon zelfs op het internet. Dik in orde dus, alleen spijtig dat de vlucht deze keer maar drie u. duurde.; Rond elf u. 's avonds aangekomen op Taipei-luchthaven dat blijkbaar nog 60 km van Taipei ligt, direct de bus op anders zouden we mss niet meer in onze hostel kunnen. Een Taiwanese had dat adres voor ons int chinees opgeschreven en dan konden we zo de weg aan mensen vragen. 1 probleem, we kwamen niemand tegen, daar stonden we dan met ons papiertje. Zelfs geprobeerd om onze tekens te vergelijken met die op de straatborden, maar dat dat was precies chinees voor ons... Uiteindelijk bleek het maar zo'n 500 meter te zijn en konden we ons kamerke in. Amai, als ge de chique resorts van op de eilandjes gewoon zijt is zo'n hostelkamer wel wa goor. Stinken, de lakens precies nog nooit gewassen en vlakbij de zitkamer, waar de tv keihard stond.
De volgende dag direct de stad willen verkennen, maar na een stap terug naar binnen. Ijskoud!! Lange broek aan, trui en jas (bij Marie alles nog eens dubbel) en nog eens geprobeerd. Na een tijdje kregen we echt een New-York deja-vue gevoel, skyscrapers, iedereen loopt er heel druk rond en zelfs gele taxi's. Alleen hier was iedereen supervriendelijk. Ze hadden ons verteld dat niemand hier engels kon en je veel moeite moest doen om iets te vragen, maar dat was bij ons toch niet zo. Tof volkske!
Elke straat stond vol met High-Techwinkels, met alleen het allermodernste te koop. Een groot verschil met wat we 's avonds zagen. Met de metro naar snake-alley gegaan, een soort van nightmarket. Het was echt wel een en al snake... Het ene winkeltje naast het andere met slangevel voor dit, slangegif voor dat. Ge kont er slang eten, slang drinken en zelfs levende slang kopen. En daartussen stonden allemaal sexshops (echt een kiekenvelmoment voor Marie).
Nu we in een hostel lagen hadden we een keuken en konden we zelf nog is eten maken. Maar die zag er zo afgeleefd uit dat we toch maar elke avond uit zijn gaan eten. Een echte plaatselijke keuken hebben ze niet in Taiwan, het is vooral chinees dat ge hier vindt, maar ook westerse keuken is populair. De laatste jaren is thais eten 'on the rise'. Wij dus maar is thais gaan eten, maar dat hadden we beter niet gedaan. Marie had fried rice met prawns genomen en de Seb pad-thai. De pad-thai was niet lekker, maar de fried rice was gewoon niet te eten en dan was het nog is tien keer zo duur als in thailand!
's Avonds in de hostel zaten alle logies in de zitkamer en zijn we effe gaan socializen. Een kwartier later zijn we maar in bed gekropen. De grootste hoop seuten die we ooit zijn tegengekomen. Bijna allemaal Amerikanen en zo lomp en lelijk als iets. Ze waren in Taiwan om geld te verdienen door engels te geven aan de plaatselijke rijkeluiskinderen en blijkbaar is het amerikaans accent daar het populairst (go figure??). Volgens een meisje moest je zelfs geen chinees kunnen om te vertalen, ze zijn volgens haar alleen geinteresseerd in 'nice clothes and beautiful make-up'. Hoe dat zij die job ooit heeft gekregen zullen wij nooit begrijpen!
Om een paar van de schoon tempels te zien moesten we de metro nemen. Wij dachten al dat het zo'n New-Yorkse versie zou zijn ( smerig, superdruk en vol bedelaars), maar het was er echt kraakproper. Het viel er vooral op hoe geordend de Taiwanners leven. Iedereen gaat aan de rechterkant van de roltrap staan, om de stressy mensen langs links door te laten en aan de trein zelf staat iedereen braafkes in een rij te wachten... Zie ik bij ons nog niet gebeuren.
De tempels zijn eindelijk is wat anders dan al die wats die we gezien hebben. Echt chinese stijl, prachtige afwerking, zeker aan de daken. Het bidden trekt wel nog hard op wat ze in Thailand en Laos doen. Om een beetje de sfeer te kunnen voelen moet je maar naar de foto's zien! Binnenkort dan :-)
Na deze pit-stop in Taiwan (als we terugkomen willen we nog wel wat meer zien, tenminste als we tijd en geld over hebben) is het tijd voor onze hoofdbestemming. Onderweg naar de luchthaven maar hopen op hetzelfde vliegtuig als naar Taiwan en YES, weer eigen tvschermen en nog beter emergency-seats, echt bangelijk veel plaats!! Nu nog de 11 u. vliegen naar Nieuw-Zeeland volhouden...
Iets na de middag een taxi genomen naar de luchthaven, de chauffeur zag er wat raar uit, maar hij was de goedkoopste, dus gewoon erin gesprongen. We waren nog geen 10 minuten onderweg toen hij opgebeld werd en ineens langs de kant stopte. Hij beweerde dat zijn dochter int ziekenhuis lag en moest daarnaar toe. Snel een andere taxi in en door de file nog een stressvol ritje gehad naar de luchthaven. We konden bijna direct op het vliegtuig stappen en toen we onze plaatsen kregen zagen we het weer helemaal zitten. Iedereen had zijn eigen schermpje en een soort van joystick waarmee je films kon kiezen, spelletjes of muziek spelen en je kon zelfs op het internet. Dik in orde dus, alleen spijtig dat de vlucht deze keer maar drie u. duurde.; Rond elf u. 's avonds aangekomen op Taipei-luchthaven dat blijkbaar nog 60 km van Taipei ligt, direct de bus op anders zouden we mss niet meer in onze hostel kunnen. Een Taiwanese had dat adres voor ons int chinees opgeschreven en dan konden we zo de weg aan mensen vragen. 1 probleem, we kwamen niemand tegen, daar stonden we dan met ons papiertje. Zelfs geprobeerd om onze tekens te vergelijken met die op de straatborden, maar dat dat was precies chinees voor ons... Uiteindelijk bleek het maar zo'n 500 meter te zijn en konden we ons kamerke in. Amai, als ge de chique resorts van op de eilandjes gewoon zijt is zo'n hostelkamer wel wa goor. Stinken, de lakens precies nog nooit gewassen en vlakbij de zitkamer, waar de tv keihard stond.
De volgende dag direct de stad willen verkennen, maar na een stap terug naar binnen. Ijskoud!! Lange broek aan, trui en jas (bij Marie alles nog eens dubbel) en nog eens geprobeerd. Na een tijdje kregen we echt een New-York deja-vue gevoel, skyscrapers, iedereen loopt er heel druk rond en zelfs gele taxi's. Alleen hier was iedereen supervriendelijk. Ze hadden ons verteld dat niemand hier engels kon en je veel moeite moest doen om iets te vragen, maar dat was bij ons toch niet zo. Tof volkske!
Elke straat stond vol met High-Techwinkels, met alleen het allermodernste te koop. Een groot verschil met wat we 's avonds zagen. Met de metro naar snake-alley gegaan, een soort van nightmarket. Het was echt wel een en al snake... Het ene winkeltje naast het andere met slangevel voor dit, slangegif voor dat. Ge kont er slang eten, slang drinken en zelfs levende slang kopen. En daartussen stonden allemaal sexshops (echt een kiekenvelmoment voor Marie).
Nu we in een hostel lagen hadden we een keuken en konden we zelf nog is eten maken. Maar die zag er zo afgeleefd uit dat we toch maar elke avond uit zijn gaan eten. Een echte plaatselijke keuken hebben ze niet in Taiwan, het is vooral chinees dat ge hier vindt, maar ook westerse keuken is populair. De laatste jaren is thais eten 'on the rise'. Wij dus maar is thais gaan eten, maar dat hadden we beter niet gedaan. Marie had fried rice met prawns genomen en de Seb pad-thai. De pad-thai was niet lekker, maar de fried rice was gewoon niet te eten en dan was het nog is tien keer zo duur als in thailand!
's Avonds in de hostel zaten alle logies in de zitkamer en zijn we effe gaan socializen. Een kwartier later zijn we maar in bed gekropen. De grootste hoop seuten die we ooit zijn tegengekomen. Bijna allemaal Amerikanen en zo lomp en lelijk als iets. Ze waren in Taiwan om geld te verdienen door engels te geven aan de plaatselijke rijkeluiskinderen en blijkbaar is het amerikaans accent daar het populairst (go figure??). Volgens een meisje moest je zelfs geen chinees kunnen om te vertalen, ze zijn volgens haar alleen geinteresseerd in 'nice clothes and beautiful make-up'. Hoe dat zij die job ooit heeft gekregen zullen wij nooit begrijpen!
Om een paar van de schoon tempels te zien moesten we de metro nemen. Wij dachten al dat het zo'n New-Yorkse versie zou zijn ( smerig, superdruk en vol bedelaars), maar het was er echt kraakproper. Het viel er vooral op hoe geordend de Taiwanners leven. Iedereen gaat aan de rechterkant van de roltrap staan, om de stressy mensen langs links door te laten en aan de trein zelf staat iedereen braafkes in een rij te wachten... Zie ik bij ons nog niet gebeuren.
De tempels zijn eindelijk is wat anders dan al die wats die we gezien hebben. Echt chinese stijl, prachtige afwerking, zeker aan de daken. Het bidden trekt wel nog hard op wat ze in Thailand en Laos doen. Om een beetje de sfeer te kunnen voelen moet je maar naar de foto's zien! Binnenkort dan :-)
Na deze pit-stop in Taiwan (als we terugkomen willen we nog wel wat meer zien, tenminste als we tijd en geld over hebben) is het tijd voor onze hoofdbestemming. Onderweg naar de luchthaven maar hopen op hetzelfde vliegtuig als naar Taiwan en YES, weer eigen tvschermen en nog beter emergency-seats, echt bangelijk veel plaats!! Nu nog de 11 u. vliegen naar Nieuw-Zeeland volhouden...
posted by seb en marie at 3:55 PM
1 Comments:
hahahahahahaha
Post a Comment
<< Home