Werken geblazen...

Dubbele aflevering deze keer! Hier gaan we...


Van de zeehonden naar de dolfijnen... normaal gezien toch. Naar het schijnt zou de ferryboot achtervolgd worden door massa's dolfijnen die de hele tijd kunstjes doen in het water, maar wij natuurlijk gedurende de hele rit geen 1 gezien. Ferry op zich was wel de moeite... groot!! Precies de Titanic: filmzaal, restaurant, lounge, bar, shops, businessruimte...
Amai Debby, nu kan ik wel begrijpen dat je het even benauwd kreeg toen je voor de eerste keer dat cruiseship zag aankomen vanop uw kofferke :-) Maar een job bij Carnival Legends zal er voor Marie niet in zitten. Na tien minuten zo ziek als iets en dat tot 's anderendaags.
Na drie uur en half varen aangekomen in Picton, ons eerste dorpje van het nieuwe eiland. Ondertussen was het al 10 uur gepasseerd en kon Marie alleen maar denken aan haar bedde. Dus bij de eerstvolgende parking gestopt, verschrikkelijk ongezellig, maar kon op dat moment niets schelen. Het was alsof we nog steeds in die boot zaten!!

Nieuwe dag, fris begin!
Waarom waren we ook al weer naar Nieuw Zeeland gekomen? Om er te reizen en te werken -volgens die van de Gazet van Antwerpen dan toch ;-)
Dan was het misschien nu wel het moment om onze working permit eens uit te testen. Kiwi's plukken en schapen scheren zal er niet in zitten, maar naar 't schijnt is het hier de place to be van de wijngaarden.


The queest for the holy job...
We hadden al wat voorbereidend werk gedaan op het vorige eiland (emails verstuurd) maar daar kregen we weinig of geen respons op. Tijd voor een andere aanpak: de directe dit keer...
"Euh euh... this is Seb and Mary from Belgium speaking..."
Na vijf zo'n telefoontjes hadden we een sollicitatie te pakken, morgen om 10 uur bij een zekere Hamish. Ssspannend! En wat aandoen? Een rokje of toch maar die joggingsbroek...

Tien uur... Aangekomen bij een bouwvallige villa.
Aangebeld......... nog eens aangebeld..........
Geen beweging!
" Seb, ge hebt dat toch just verstaan aan den telefoon he??"
Juist toen we terug in den Bongo wilden stappen, kwam er van achter het hoekske een kopke te voorschijn. Een Indisch kopke...
We moesten hem volgen naar een soort garage achter het huis, dat dienst deed als bureau. Daar zat dan nog een andere Indier op ons te wachten.
Na amper drie vragen te beantwoorden en 10 formulieren in te vullen waren we aangenomen. We konden stante pede aan de slag op een wijngaard twee uur rijden van waar we nu waren. Hij zag het volledig zitten om met ons in zijn team te hebben ( you can make a lot of money) maar wij vertrouwden het voor geen haar! Ze hadden ons ondertussen al vaak gewaarschuwd voor slecht contractors ( tussenpersonen die je aan een job helpen) en volgens ons was dit er DUIDELIJK ene. Hem in de waan gelaten dat we naar die 'great job' zouden rijden, maar stiekem de andere kant uit gereden...


The queest for the holy job... part II
Terug het stadje in, naar de work and income, soort van vdab/rva/ziekenkas/interimbureau/... dus iets waar ze je ook helpen bij het zoeken naar een job. Allee helpen is veel gezegd, er hing een uithangbord met enkele vacatures.
Deze keer hadden we meer geluk. Bij het eerste telefoontje direct prijs, dit keer een vriendelijke vrouwenstem die nog wel twee extra krachten kon gebruiken. Afspraak om twee uur van het hoofdkantoor. Dat dachten we toch verstaan te hebben... Na een goed half uur te wachten toch maar eens binnen gaan horen. Mrs Jackson bleek al een half uur gepasseerd en was nu in een meeting, " Probeer maandag maar eens terug". Maandag pas... dan pas?!
Uiteindelijk die dag nog een afspraak te pakken gekregen en ja hoor, we waren aangenomen en dat nog wel op Nieuw Zeelands grootste en bekendste wijngaard: MONTANA!! (eerste keer dat we er zelf van hoorden) Elke dag van 7u30 tot 16.00, te beginnen vanaf morgen.

Eerste werkdag... altijd toch een beetje spannend he.
Na een kleine rondleiding, the DO's and DONT's en wat papierwerk werden we het veld ingestuurd. Secateur in de hand en het werk kon beginnen... Hadden nog even gedacht dat we met onze blote voeten al zingend en dansend de druiven mochten pletten in een grote ton... maar dat was gene waar: UNDERCUTTING geblazen, of anders gezegd, alle takken die onder de knie komen afknippen en dit zo snel mogelijk want we werden betaald per plant met een minimum van 4.000 planten per dag.
"Au, au, au... dees gane kik nooit kunnen. Mijn vingers, mijne rug!!"
De hele tijd voorover gebogen lopen.
"Heeelp, waar zijn we aan begonnen?!"
En die hitte, temperaturen die vlotjes de 30 overschrijden. De Seb steeds 50 meter verder dan Marie, maar de tijd vloog voorbij. Voor we het wisten was het tien uur, SMOKO, 20 minuten betaalde pauze die meestal uitloopt tot ruim een half uur. Precies de Smallbach Ben, Benny, Peter, Flip (Tomas??). Dan nog twee uur werken tot aan de lunch, half uur, en dan nog even doorbijten tot half vier. Een half uur vroeger dan tijd wordt er hier gestopt en het strafste van al, je krijgt betaald tot vier! Een onuitgesproken regel die iedereen hier toepast, dus doen wij gewoon mee!!
Woooouw...
Onze supervisor wist ons te vertellen dat we samen maar liefst 10.479 plantjes hadden ge-undercut die dag! Wat de juiste verhouding Seb/Marie was ben ik even uit het oog verloren... :-) maar het deed ons wel even alle pijn in rug en schouders vergeten.
Toch heeeel content dat de dag voorbij was en we een douchke konden nemen. Gelukkig hoefden we niet te koken, den overschot van gisteren: spaghetti, tweede dag altijd lekkerder, ook hier in Nieuw Zeeland!
Eigenlijk waren we weer wel met ons gat in de boter gevallen want we mochten gratis kamperen in de wijngaard en de keuken en badkamer gebruiken. Bij alle andere moet je hiervoor betalen.

Dag 2...
Vrijdag vandaag, oef straks weekend!!
En daar gingen we weer, rij in rij uit EN GAAN ZE!!
Deze keer kon Marie de Seb vlotjes bijhouden. Het lag gisteren misschien weer aan de schoenen. Pumakes ingeruild voor m'n walkingboots die vanaf nu weirk-bottinnen zullen genoemd worden. Op het eind van de dag vingers vol bleinen en rug weer zo kapot als iets, maar toch benieuwd naar hoeveel we er vandaag hadden gedaan...
14.368 plantjes ASTEMBLIFT
We waren er gelijk zelf niet goed van! Als dit elke dag zo blijft stijgen... KASSA KASSA

Het is hier de gewoonte dat er op vrijdag, voor diegene die willen, nog een pint wordt gedronken op kosten van de firma. Om het weekend in te zetten, he.
JA dat willen wij!!
Dus... wij op onze tweede dag al met nen 'golden export' in de hand tussen de rest van de mannen.

In het weekend niet veel bijzonders gedaan. Vooral uitgerust en onze rug terug op adem laten komen. Gaan winkelen voor de komende week in Blenheim, de dichtstbijzijnde stad maar wel een klein uurtje rijden. Op twintig minuten van de wijngaard is er nog wel een dorpje, daar is enkel een postkantoor waar je ook de hoogstnodige levensmiddelen kan kopen. Veel te duur geprijsd en de helft ervan zijn al meer dan een maand vervallen. Verder is er ook nog de Cosy Corner, een vrij marginaal cafe/restaurant. The place to be voor de mannen van de wijngaarden van Seddon en omstreken. Maar!! Ze verkopen er wel lekkere ijsjes, smaken die wij in Belgie niet kennen zoals cookies and cream, triple choc chunk, golden rush... Mmmmmm...
Na nog een kleine tactische bespreking voor een optimale 'undercut week' waren we er terug helemaal klaar voor.
Maar na drie uur werken die maandag kregen we ineens te horen dat dit de laatste rijen waren, de rest was al allemaal gedaan.

Nieuwe job: YOUNG VINES TAPING
Zorgen dat er bij de jonge plantjes maar drie takken overblijven. Daarna de twee uitersten vasttapen aan de daarvoor voorziene draden. Dan alle lateralen verwijderen zodat de plant goed kan verder groeien. Marie had dat laatste niet goed begrepen en verwijderde per ongeluk alle blaadjes van de plant en had daardoor maar even de hele fotosynthese in de war gestuurd!!
TOTALLY WRONG dus, maar wist ik veel wat 'lateralen' waren. Don't shoot me als er dit jaar gene Sauvignon Blanc is...
Gelukkig had ik het na enkele dagen onder de knie en was het best een relaxed jobke maar vooral rug-vriendelijk, de eerste vijf uur van de dag toch. Spijtig genoeg werd deze job per uur betaald, dus zakten we terug naar het minimumloon.
Om den tijd en op den duur de verveling wat tegen te gaan verzonnen we maar onze eigen spelletjes: Slimste mens...
"Wat kan je mij vertellen over... rad van fortuin/Emiel Goelen/Seven horses in the sky/Concrete Cell???"
Marie werd Wouter Deprez en de Seb deed het als Greet Op De Beeck ook niet slecht.
En zo vloog er weer een week voorbij en was het weeral weekend!

Onze Bongo snel ingeladen en naar de zee gereden om ons daar twee dagen te laten uitwaaien.
ZALIG
Maar natuurlijk veel te snel voorbij en kon werkweek 2 beginnen, maw terug naar de lateralen.
Op dinsdag en juist op tijd kregen we van de Glenn, onze directe baas, een nieuwe job. Hij wist dat we op zo'n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk geld wilden verdienen, dus zorgde hij ervoor dat we overuren konden doen, aan 150% betaald. Niet slecht!
We moesten van elke blok twee willekeurige rijen kiezen en uit die rijen van veertig takken alle trossen druiven knippen volgens voorgeschreven regel: head - middle - end. Deze wegen, dan alle trossen tellen en dan... van 20 trossen 10 druifjes nemen en die dan ook nog eens wegen. En zo kreeg de Montana door ons toedoen een globaal overzicht van de oogst voor het komende jaar! En het belangrijkste van al, we kregen hiervoor een Mule, een soort van golfkarreke dat max. 20 km/h reed. En de rest maar blijven tapen. Jaloers dat ze waren als ze ons zagen voorbij komen.
Van de Sauvignon Blanc naar de Riesling, van de Pinot Gris naar de Pinot Noir...
Binnen de kortste keren kenden we het hele domein (700 ha) uit ons hoofd. Pa, trommel uw maten van de Red Nose Wine Hunters maar op, ik kan hier wel een schoolreisje regelen voor jullie :-)

Na een werkweek van 56 uur hadden we toch wel wat ontspanning verdiend... Dus wij gelijk de echte naar de Cosy een pint gaan pakken. We hadden nog maar amper een slok binnen of we werden er aangeklampt door twee meisjes. De typische vragen werden op ons afgevuurd zoals 'Where are you from' en 'What are you doing here'. We werden uitgenodigd op een BBQ iets verderop bij wat vrienden. (Bring your own drinks)
Dus wij onder lichte dwang daarheen, ieders met een pint in de hand.
Waar waren we nu weer terecht gekomen?? Net alsof we een 'In de gloria'-scene waren binnengestapt. Vijf man en ne paardekop waaronder een 17jarige moeder met haar tweejarig kind, een mongooltje en een hond, groter dan... (kan even op niets komen, maar in elk geval heel groot)
Was dit hun zogezegde vriendenkring? Meet some great people...
Vlees was er om een heel leger met te voeden. Vette hamburgers, mega-biefstukken, dikke worsten en allemaal zonder groenten. Gelukkig hadden we al gegeten en konden we er met een zwak excuus na een half uur tussenuit muizen.

Maandag 6 februari...
WAITANGI vandaag, een of andere Maori-feestdag, maar voor ons betekent het gewoon een dag conge!! en nog wel betaald ook.
Mooi mooi mooi mooi mooi
Ondertussen al ruim twee weken aan de slag bij Montana en nog steeds geen druppel wijn ervan gezien, laat staan gedronken. Hoog tijd voor een ...

WIJNPROEVERIJ!

Wit - rose - rood
Die volgorde weten we nog wel, maar na een stuk of vijftien wijnen kunnen we niet meer exact zeggen of die eerste een droge, fruitige of zoete was!
Nog een paar flesjes gekocht aan personeelstarief (-50%) en dan zwalk dalk naar buiten (hadden de spuugbak niet zien staan, hehe!!)

Hup nog vier dagen te gaan en onze wijngaard-ervaring zit er weeral op. Maar sommige werknemers zullen we toch niet snel vergeten...

Glenn: den baas die het wel voor ons had. Tijdens match Justine-Sharapova en Clijsters-Mauresmo heel de tijd sms'kes aant sturen zoals 'it isn't easy to beat a guy'...

Janice & Colin: onze kampeer-buren. Nadat hun kinderen het huis verlaten hadden, heel hun hebben en houden verkocht en een Verhoeven-bus gekocht om mee rond te trekken.

Jelly: onze supervisor die zichzelf geweldig vindt. Als hij begint te lachen, kan je niet anders dan meelachen.

Birdscarer: veel weten we er niet over, maar wel dat hij een snor heeft door zijn neusharen.

Pearl: 79 jaar (!) en werkt harder dan de helft van het personeel samen. Had het vooral voor de Seb, kneep zelfs in zijn poep.

Last but not least...
Phil: eet altijd zonder gebit. Marie steeds gezien natuurlijk. Heeft jaren in 't gevang gezeten en mag nu niet meer in contact komen met jongens of meisjes onder de 18. Zegt genoeg denk...


Ondertussen al ruim drie weken op het zuidereiland zonder maar iets gezien te hebben. Afscheid van de Montana en tijd om onze horizon nog eens te verruimen dus...