1 januari 2006

1 januari voor ons...

tegen tien uur opgestaan. Jaja, tien uur, vorige jaren lagen we dan nog maar juist in ons bedde...
Ontbeten, de Rob had voor de kampeerders spek met eireren gebakken. Dan tegen 12 uur 's middags (voor jullie het aftellen dus) den berg opgewandeld voor te zien of we daar ontvangst hadden met onze gsm. Na een uur goed te klimmen in de felle zon, GEEN ONTVANGST... of toch even? Als we op onze tippen gingen staan en gsm hoog in de lucht staken, lukte het ons toch even een berichtje te sturen naar Belgie, bellen zat er niet in. Terug beneden aangekomen toch maar even de auto genomen en naart dorpje gereden op zoek naar een telefooncel.
Amai wat was me dat daar in de Ardennen, iedereen al goe petrol denk!! :-) en daar in Brecht al juist vant zelfde...
In de namiddag aan een riviertje wat uitgekaterd en ons ontbijt nog eens overgedaan... zacht gekookt eitje, amai dat smaakte.
's Avonds vertrokken richting eindpunt Tongariro Crossing, jaja we zijn er klaar voor...
Boterhammetjes gesmeerd voor morgen en vroeg gaan slapen, morgen the big day...



1 januari voor jullie...

Terwijl de hele Geysen-clan verbroederde om pistolekes te eten, ging onze wekker af... half zes!! Warm aangekleed en snel iets gegeten, geen tijd te verliezen. Ene auto laten staan aan het eindpunt, met de andere naar het begin gereden... wooouw, is me dat ver!! Moeten wij heel dat stuk te voet terug? En dan nog over nen berg...
It 's a bit windy over here...
Regenfrakskes aan en met volle moed eraan begonnen.
Na goed half uur wandelen begon het steeds harder te regenen en als we 2 meter voor ons konden zien was het veel. En de beklimming moest nog beginnen...
Normaal moet dit een van de mooiste wandelingen zijn in Nieuw Zeeland, alsof je op de maan wandelt... maar daar was op dit moment nog niet veel van te zien. Marjan zag het al helemaal niet meer zitten en haakte al af bij de eerste stop. Dan maar met drie verder...
Veel verder is het uiteindelijk niet geworden, na drie uur stonden ook wij terug aan de auto... regen, mist en heel veel wind. Echt wel spijtig, dit hadden we echt graag gedaan, maar het zal voor in april worden, als we terugkeren.
Dus wij terug den auto in (ondertussen de Geysens al aan de taart begonnen) en terug naar ons huisje bij Rob en Annemie gereden. Onderweg nog maar eens flink geslipt, amai deze keer echt wel serieus, boenk met den achterkant, halve draai, boenk met de voorkant... aiai onze Bongo... de schade viel al bij al nog mee alleen onze claxon doet het vanaf nu een toontje lager.

In de namiddag de ladies op de zetel gekropen met Bridget Jones, echt zoals het moet, met instant noodles, en de Seb zich verdiept in 1 of ander Tolkien verhaal, goed voor 1358 blz!!!

Volgende dag de auto's terug ingeladen en Owhango willen laten voor wat het was maar daar ging Magda, de auto van Marleen en Marjan, niet mee akkoord. Niet willen starten. Startkabels... niks gekort. Dubbele startkabels, volgens Marjan den truc... nog steeds niets natuurlijk. Dan maar de AA gebeld. (is de nieuwzeelandse wegenhulp, als je lid bent, en ten zeerste aan te raden met al die versleten auto's hier, mag je je 7 keer gratis laten depanneren. En waar die twee meiden al grondig gebruik van hebben gemaakt: 4 keer in nog geen 2 maanden en wij nog niet, hout vasthouden dus). Deze keer startte hij wel...
De forgotten highway genomen... 150km op een gravelweggetje vol bulten, putten en scherpe bochten en zonder ook maar 1 bezinestation! Als we dat maar halen, want telkens we nog maar een beetje een helling op gaan, daalt onze meter al fameus. En hopelijk vallen we niet in pan want ontvangst is er hier ook niet. Spannend dus. Maar wel met de mooiste uitzichten tot hiertoe.
Oei wat is dat? We rijden precies nog maar op drie banden...
Jaja, ene had zijn laatste adem gegeven, en dan nog wel diegene die we juist vervangen hadden!! Verdorie toch. Dj Seb veranderde in handige harry en in een mum van tijd lag onze nog-rottere-en-vrij-platte reserveband erop! Daar dan maar gekampeerd...
Volgende morgen richting watervallen... maar eerst die Magda in gang duwen, dat ding wilde weer niet starten!!

Na uren rijden terug aangekomen in de bewoonde wereld... eerst maar eens een garage opzoeken voor een nieuwe band. Ondertussen wilde de ruitenwisser van Magda ook niet meer stoppen, dus ook zij weer de garage in...

Verder gereden naar Mount Taranaki, goed voor een nieuwe wandeling deze keer met zon. Echt wel een indrukwekkende berg, gelegen naast de oceaan en de top steeds bedekt onder de sneeuw.

Na twee weken met z'n vieren te reizen, scheiden hier onze wegen. Marleen en Marjan richting noorden, wij verder naar het zuiden. De laatste avond gekampeerd op een beach met mooie zonsondergang en spaghetti...