Laatste dagen in kamp noord...

13 januari 2006...
...voor de verandering onze dag nog maar eens ingezet met een wandeling: de Manawatu Gorge Walk. Dachten dat we naast een rivier zouden lopen... De eerste tien minuten ja, vanaf dan het bos in en steil omhoog voor enkele uren. De suicides van de Miel en de Mon zijn er niks tegen, zei ik tegen de Seb, maar die begreep totaal niet waarover ik het had... (Griet? Wout?) Met zo'n stevige botinnen lijdt ge niets zeker? Ene stap op het mos en hupsakee, daar ging Marie weer de lucht in (deze keer 2 sec. vrije val). Blijven lachen en verder stappen tussen reusachtige bomen. Nooit eerder zo'n hoge bomen gezien en de takken groeiden tot bijna aan de grond. Bij sommigen waren ze zo in elkaar gewikkeld, dat er een natuurlijke schommel ontstond. Heel plezant.
's Middags gepicknickt, waar de Seb voor had gezorgd en dan deel twee door het bos.
Wat waren we weer blij onze Bongo in de verte al op ons te zien wachten!!
Douchke, macaroni (jawel ma, in NZ is dat wel echt eten) nog wat lezen en de dag was weeral om. Snel dat dat hier gaat...

Ondertussen komen we dichter en dichter bij Wellington, de hoofdstad, gelegen in het uiterste zuiden van het noordeiland. Daar kan je dan de ferry nemen richting zuideiland, maar die moet je wel op voorhand boeken, zeker in de zomer. En dat hadden wij natuurlijk nog niet gedaan, hoog tijd dus. Via de website van de interislander op zoek naar 2 plaatsjes voor ons en eentje voor den Bongo.
Oei... alles vol tot eind februari...
Weer typisch iets voor ons, zitten we hier nog anderhalve maand vast in 'kamp noord'! Maaaaar Seb en Marie zouden Marie en Seb niet zijn als ze daar geen mouw aan konden passen. Nog eens kijken op de computer en wat bleek, er waren juist twee plaatsen geannuleerd op 17 januari en dus weer beschikbaar!! Snel met de visa betaald en onze ferry lag vast. Nu weer wel wat vroeger dan gepland, binnen twee dagen al...

Dilemma: rechtstreeks doorrijden naar Wellington en onze resterende noordeiland-tijd spenderen aan sightseeing in een bruisende stad of doordoen met wat we ondertussen al twee weken bezig waren, opt gemakske de westkustlijn volgen...

Geen moeilijke keuze en Wellington gelaten voor wat het was, voor even dan toch, want als we terugkomen passeren we er nog wel. Onze beslissing bracht ons via woeste oceaan naar verlaten stranden, nooit geziene kliffen en adembenemende zonsondergangen. Eten uit plastieken bordjes, verwarmen aan de barbeque en vluchten voor de duivelse sandflies... Een mug is er niets tegen en het ergste van al: ze hebben het enkel gemunt op Marie! Krabbend in slaap vallen en midden in de nacht wakker worden van onuitstaanbare jeuk... en deet helpt niet!!

In het uiterst zuidelijk gelegen punt van eiland zuid, Cape Pallisier, kan je bij goed weer het andere eiland al zien EN naart schijnt zijn er daar zeehonden... dus wij daarheen.
Langs een weggetje waar precies nooit een eind aan wilde komen en waar in de verste verte niemand te bespeuren was om ons, indien nodig, te takelen, gingen wij een volgend avontuur tegemoet... dat van de zeehondenjacht!

Als twee acrobaten kropen we over en tussen de rotsen. Het duurde niet lang of de eerste werd gespot. Een tweede, een derde... en voor we het wisten waren we omsingeld door tientallen zeehonden. En dat hadden we geroken ook, stinken dat die beesten doen, bah! En blaffen...
'Nooit tussen hen en de zee komen want als ze geen uitweg meer vinden, zijn ze in staat om aan te vallen' was een wijze raad dus Marie steeds vanop afstand (ambities, als die er dan ook al waren, voor National Geographic Photographer toch maar opzij gezet) maar de Seb ging steeds dichter en dichter...
Siebert's waren het niet echt maar ze hadden ons toch een leuke namiddag bezorgd :-)