Tongariro Crossing, take II

Na nog enkele dagen tussen de druiven reden we verder naar Picton... de cirkel was ondertussen rond, wat het zuideiland betreft dan toch. Hier namen we terug de ferry naar het noordeiland.
Nog even een bezoekje aan Wellington, de hoofdstad. Best een hippe stad, overal terrasjes en jonge mensen, daarna half het eiland doorkruist. Hier hadden we nog iets af te handelen... the tongariro crossing! Wat ons op tweede nieuwjaarsdag niet gelukt is, moet en zal ons deze keer lukken.

Al moe bij de gedachte van morgen 17 km te moeten wandelen reden we naar het beginpunt van de wandeling. Want we gaan vroeg opstaan om de toeristen die hier me buskes afgezet worden voor te zijn!!! Maar we gaan ervoor!
6 uur... Brrr dat is hier IJSKOUD!!!
Blijven we ni nog efkes liggen? Niks van, de Seb was al volop bezig onze schoofzak te maken :-)
7 uur... muts en polypropkes aan, want nog steeds KOUD!!!
We beginnen aan den tocht...
De drie vulkanen Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe liggen in het oudste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Dit was weer 1 van de reuze-decors voor Lord of the...
De vulkanen zijn nog geregeld actief. En wij gaan der is ene van "crossen" vandaag! Brrr... de gedachte alleen al doet me sneller wandelen... tot de beklimming echt begint.
Als volleerde berggeiten (hoogste punt 1900 meter) klimmen we langs vulkaankraters en watervallekes, steeds met uitzicht op Mount Ruapehu (Mount Doom voor de ring-fans?). Puffen en zweten, stoppen voor een banaan... Toch niet te onderschatten zo'n beklimmingske. Maar amai! Het zicht mag er absoluut zijn. Vanaf het hoogste punt krijgen we een spectaculair zicht op de Emerald Lakes cadeau... Azuurblauwe meren! Dit voelt super! Een echt overwinningsgevoel bekruipt ons... Moeder natuur trakteert ons nog maar eens op pareltjes van landschappen. En het weer... zon zon zon, jawel!

En na de klim... natuurlijk weer de afdaling.
Maar dat was geen pad, dat waren allemaal losse stenen en zand! Uiteindelijk nog het plezantste van de hele crossing, je kon je gewoon naar beneden laten glijden. Ben zelfs maar 2 keer onderuit gegaan :-)
Maar pffft... de laatste 2 uur stappen waren er, zoals altijd, echt te veel aan. Al het moois lag ondertussen al kilometers achter ons, en het was enkel nog bos bos bos.

ennnnnnnnnnn ja hoor...
na 6,5 uur kwamen we aan het eindpunt. Gemiddeld wordt er zo'n 8 uur gerekend, voor sommigen wordt dat bijna 10 uur, sorry m&m, maar daar kunnen we nog steeds niet van over zenne. Wat waren we weer blij met ons stap-botinnen, gekocht bij de plaatselijken boerenbond voor nog geen 40 euro!! :-)

Maar dan... vinden we nog wel een lift terug? Onzen Bongo staat op ons te wachten aan het beginpunt.
Gelukkig was er een man, die er op zijn zoon stond te wachten, zo vriendelijk om ons naar het begin te brengen. Dat dachten we althans... hij bedoelde met begin, het begin van het gravelweggetje zo'n 400 m verder.
En vanaf hier kon onze Peking Express beginnen...
Stonden op de highway, al leek het meer the middle of nowhere. Op een half uur tijd passeerden er misschien drie auto's. Seb veranderde al gauw in Rinke, ik werd Jorien (zagen en klagen dus).
Na een uur en een hele tijd stappen nog steeds geen succes...
"wij gaan hier toch ni heel da stuk terug moeten stappen he"
Maar juist op het moment dat we het echt niet meer verwachtten, stopten er een auto van een Canadees koppel (met een duidelijk vrouw-draagt-de-broek-syndroom). En zo werden we toch nog netjes naast onze Bongo gedropt.

Daarna terug naar Owhango, enkele kilometers verder, waar we weeral met open armen ontvangen werden door Annemie en Rob. Na een glaasje wijn en natuurlijk al onze verhalen over Nieuw-Zeeland kropen we moe maar voldaan in ons bedde!