En toen waren we in Vietnam

Vier dagen en vele kilometeres later, onze brommer veilig en wel terug afgeleverd. Dit was ineens ook onze laatste avond in Cambodja...
Maar vooraleer we dit land gingen verlaten, stond er nog één ding op ons lijstje: een bezoekje aan de plaatselijke muziekschool. Niet zomaar een muziekschool, maar een opvangtehuis voor weeskinderen en blinden. In de voormiddag krijgen ze algemene vakken, 's namiddags worden ze opgeleid in traditionele dans en muziek. Vele kinderen blijven er zeven dagen op zeven omdat ze geen ouders meer hebben, meestal gestorven aan aids.
Op het moment dat we de school bezochten waren de lessen juist gedaan, maar de directrice nodigde ons uit om een avondrepetitie bij te wonen. Dat zagen we wel zitten...
We waren blijkbaar de enige toeschouwers.
Een uur lang werden we ondergedompeld in traditionele Cambodjaanse cultuur. Er werd gezongen, gedanst en muziek gemaakt door klein en groot, jong en oud. Het was echt indrukwekkend om te zien met welke precisie ze elke beweging uitvoerden, zelfs door de jongens. Er heerste totaal geen chaos, alles werd geleid door de directrice.
Het is onbeschrijflijk wat die kinderen daar deden, het hele uur hebben we met grote ogen en kippenvil genoten van wat er rondom ons gebeurde...

En dan was het dringend tijd om Vietnam binnen te gaan. Onze visa was inmiddels al meer dan een week aan het lopen...
Dus voor die volgende morgen een taxi besteld tesamen met een engels meisje uit een andere guesthouse. Maar 's morgens toen we uitcheckten stonden er twee taxi's klaar, onze guesthouse had zonder onze toestemming ook een taxi laten komen.
Zo werkt dat hier, ze zagen de oren van je kop met 'What are you doing today' en 'what are you doing tomorrow'... om je toch maar één van hun diensten aan te bieden aan natuurlijk veel te hoge prijzen.
Daar stonden dan de twee taxi's...
Ingestapt bij diegene die we zelf hadden besteld, maar dat was buiten de andere gerekend! Hij eiste van ons 10$!!
10 dollar?? Yeah right... voor iets dat we niet gevraagd hadden!
Toen we hem duidelijk maakten dat we echt niet van plan waren hem te betalen, pakte hij de sleutel af van onze chauffeur... die dat gewoon liet gebeuren.
"You pay me 10$ now!"
"We don't pay!!"
Een half uur later waren we dat spelleke beu. Ondertussen had half het dorp zich al rond de twee taxi's verzameld.
De Seb uit den auto...
Even dreigen tegen onze chauffeur dat we gewoon ons boeltje zouden pakken en wel een andere taxi zouden zoeken, en meneer schoot wakker...
Sleutel terug gaan afpakken, auto in en weg!

Aan de grens weer de steeds terugkomende vragen en formulieren.
Wachten, wachten, wachten...
en van het ene kantoortje naar het andere.
Boven het laatste hong er een bord met 'medische controle'.
Medische controle?!
Help... ik zag het al een voor me, een witte handschoen...
Maar met elks 4 BEF te betalen waren we er gelukkig vanaf :-)
EN TOEN WAREN WE IN VIETNAM

Ons ineens naar Chau Doc laten voeren, een stadje 20 km verder. Vanachter op een brommer met al onze rugzakken, wat hadden we weer veel bekijks... zeker toen we midden in een begrafenisstoet verzeilden.

Chau Doc was onze eerste stop bij onze verkenning van de Mekong-delta. Hier begint de monding van de Mekong-rivier, die helemaal vanuit haar bron in Tibet naar Zuid-Vietnam stroomt.
Dit gebied alleen al voorziet het grootste deel van Vietnam en nog vele andere landen van rijst. Het stadje zelf had niet veel meer te bieden dan enkele fishing-villages, drijvende huisjes. Onder elk van die huisjes zijn netten gespannen om vis te kweken. Interessant om te zien hoe die mensen daar dag in dag uit (over)leven. Voor ons haast onmogelijk om te vatten.

Een lokale bus bracht ons met een razende snelheid van maar liefst 20km/h naar onze volgende bestemming... Cantho.
Vooral bekend om de floating markets en naart schijnt zijn deze de authentiekste van heel Zuid-Oost Azie.
Dus wij de volgende morgen om vijf uur uit de veren en hop, een kramikkelig houten bootje in, op zoek naar die markten. Spijtig genoeg had onze schipper last van een ongelooflijk ochtendhumeur en zagen we pas tegen negen uur onze eerste floating market.
Bootjes volgeladen met watermeloenen, massa's mango's, kilo's bananen,... krioelden door elkaar. Vrouwen met typische hoeden roeiden terwijl hun mannen lagen te luieren in de boot.
Op de tweede markt waren er eigenlijk meer toeristenbootjes dan wat anders.

Terug gevaren langs kleine achterkanaaltjes waar we werden geconfronteerd met het echte leven aan de Mekong. Hard werken om te overleven...
Natuurlijk enkele typische tussenstops om souvenirs te kopen, hoe kon het ook anders...
Na elf uur(!) met ons gat op een houten bankje waren we weer terug.