Zuid Cambodja

Een taxi bracht ons van de hoofdstad naar Kampot.
Alweer niet te vergelijken met taxi Jos uit Wuustwezel, maar een versleten witte Toyota volgepropt met Cambodjanen, 2 kippen, 80 kg rijst en... wij. Een rit waar precies weer geen einde aan wou komen, maar voor 2,5$ per persoon hoor je ons niet klagen.

Kampot zelf is een charmant stadje aan een rivier met een ontspannen atmosfeer en lekkere restaurantjes.

Via ons hotel een dagtrip naar Bokor National Park geboekt, een van de grootste beschermde natuurgebieden van Cambodja.
Met z'n tienen vanachter in een pick-up en zo naar Bokor Hill gereden via nog maar eens een weg die meer uit putten en losliggende rotsen bestond dan iets anders. Echt niet te doen, ze worden steeds erger en langer... ni goed voor de poepkes!
Bovenop die berg was er naar het schijnt vroeger een dorpje, maar het enige wat daar nu nog van overblijft is een vervallen hotel-casino en een kerk. In 1925 hadden de Fransen daar dit groots koloniaal hotel neergezet, het Bokor Palace, waar de beau-monde van Frankrijk hun geld kwam vergokken. Maar toen de Khmer Rouge begin jaren '70 het gebied overnam, is het volledig geplunderd en verder aan zijn lot overgelaten.
Nu heeft het hotel iets spookachtigs en lijkt het meer op dat uit 'the shining'.
Het uitzicht vanop die berg zou normaal adembenemend moeten zijn, maar vandaag werd alles bedekt door een dik pak mist. Jammer!
Na de lunch en een mini trekking door het oerwoud namen we met z'n allen de boot voor een 'sunset cruise', spijtig genoeg was er ook geen zonsondergang te zien...

Na deze vermoeiende dag hadden we weer even onze buik vol van georganiseerde tripkes, taxis, bussen... daarom besloten om het nog eens op ons zelf te proberen en dus weer een brommer gehuurd, ineens voor vier dagen!
Ieders een tandenborstel en een enkele propere onderbroeken,
helmkes op en daar gingen we weer...

Eerste bestemming: Sihanoukville...
"Altijd rechtdoor en na 40 km links afslaan, dan steeds blijven volgen en dan kom je er vanzelf"
Tja wel moeilijk in te schatten zo zonder verkeersborden, kilometerteller, benzinemeter...
maar onze claxon, die deed het!
Een twee à drie uur rijden hadden ze ons gezegd, na vijf uur kwamen we eindelijk aan in Sihanoukville.
Door verschillende reizigers afgeraden wegens "het Pattaya van Cambodja", maar we hadden ergens gelezen over M'Lop Tapang, een organisatie die zich bekommert om straatkinderen. Het leek ons wel de moeite om eens met eigen ogen te gaan zien hoe het er in de praktijk aan toe gaat.
Natuurlijk niet zo simpel om daar binnen te geraken, maar na enkele mails en wat rondvragen was het ons toch gelukt en hadden we de volgende dag een afspraak met de directrice. Zij vertelde wat over de werking en gaf ons een rondleiding...
De organisatie is twee jaar geleden opgericht door een Australier, een Italiaan en een Engelse. Tijdens hun reis kwamen ze in contact met vijf straatkinderen, die onder een grote boom op het strand zaten. De kinderen bevonden zich in een uitzichtloze situatie: ze waren arm, vies en vulden hun dagen met het verzamelen van lege blikjes en flessen om te verkopen. Toen is het idee gegroeid om straatkinderen op te vangen en zo hebben ze samen de organisatie M'Lop Tapang opgericht. (wat cambodjaans is voor onder de boom).
Nu zorgen vrijwilligers voor het ophalen van de kinderen, voor gezond eten, medische zorg, onderwijs en natuurlijk voor een veilige thuishaven in het centrum.

Zodra we het centrum binnenliepen trok 1 jongen onmiddellijk onze aandacht. In de gietende regen stond hij vrolijk met een bal te spelen.
Later ontdekten we dat hij nog maar 11 jaar is en sinds 4 maanden naar het centrum komt. Hij heeft geen ouders meer en voor hij gevonden werd, vulde hij zijn dagen met lijm te snuiven. Nu komt hij met plezier elke dag naar het centrum en behoort hij zelfs tot de slimsten van zijn groep...

Echt knap wat die mensen daar verwezenlijken voor die kinderen
maar wat was het contrast weer groot toen we terug bij onze guesthouse aankwamen...
Inderdaad,
waar de andere reizigers ons voor hadden gewaarschuwd was niet gelogen:
dikke duitsers van middelbare leeftijd samen met hun 'nieuwe aanwinst', die net zo goed hun (klein)dochter had kunnen zijn.
Op het strand was er ook niet veel te beleven, daarom de volgende morgen terug ons racemachien op,
en verder gereden naar Kep...

Weer uren rijden over zandweggetjes maar in de verste verte geen andere toeristen te bespeuren. Elke huisje (hutje) langs de weg verkoopt wel iets, van zoete rijst in bananenbladeren en sigaretten per stuk tot gebottelde benzine in lege Johnny Walker flessen...
Toen we tegen de middag ergens stopten om water te kopen, werden we uitgenodigd door een man om te blijven eten. Een hutje op palen van drie meter op drie waar hij samen met z'n vrouw en vier zoontjes in woont. Terwijl de vrouw op haar hurken zat te koken op een zelfgemaakt vuurtje, probeerde hij via gebarentaal met ons te praten, want engels kon hij niet...
Hij wees naar de twee jongste zoontjes, een tweeling! Hij begreep zelf totaal niet hoe dat gebeurd was, zijn schuld was het in iedere geval niet, eerder die van z'n vrouw :-)
Maar hij was er wel fier op.
Wat we juist gegeten hebben, joost mag het weten, maar het was heel lekker!

Met pijn in ons kont aangekomen in Kep, maar dat waren we snel vergeten toen we incheckten in onze bungalow voor die avond... hangmat, zicht op zee!
Gezellig dorpje dat vooral bekend is voor z'n verse krab. Dus meteen maar eens geprobeerd... heerlijk gegeten en gedronken bij zonsondergang voor nog geen 5€.
Terug met de voeten op de grond toen we in onze bungalow aankwamen en er in de badkamer een mega-tarantula spin op ons zat te wachten... dit is Cambodja!

Dag vier,
en meteen ook de laatste dag met onze helmkes op.
Kep staat ook wel bekend voor zijn peperplantages en dat leek ons wel de moeite om te bezoeken. De baas van onze bungalow had een plannetje getekend met volgens hem de gemakkelijkste weg... na drie keer de weg te vragen en evenveel keer verkeerd te rijden, uiteindelijk weer in een hutje beland, op de koffie bij enkele mannen. Die vonden het geweldig twee blanken op bezoek te hebben, al was het maar om te stoefen tegen hun buren, die alles vanop afstand in de gaten hielden...
Leeftijden en namen werden uitgewisseld door met natte vinger op tafel te schrijven, met z'n allen op de foto.
Allemaal heel plezant tot hij besliste speciaal voor ons eten te maken...
"You NJAM NJAM!"
dan wees hij naar zijn hond en ging hij met z'n vinger over zijn keel!!
"Help! Seb, ik ga hier echt dat hondje niet opeten hoor."
En gelukkig was de Seb dat ook niet van plan...
Maak dat maar eens duidelijk aan een man die speciaal zijn huisdier wil slachten voor zijn eregasten.
Sorry, met den beste wil van de wereld, maar dat wil ik echt niet zien!!
Ondertussen hadden ze al een grote pot buitengehaald...
Helppp!
Wij maar wijzen naar onze horloge en zuchten dat we echt wel door moesten gaan nu... maar dat begreep hij niet. In plaats daarvan ging hij twee hangmatten halen voor ons.
Shittt, dit lukt ons nooit...

Even de korte metten dan maar,
helmen op, brommer gestart, nog eens vriendelijk gezwaaid en weg!

Die peperplantages hebben we nooit gezien
en die hond, die houden we wel voor in China :-)