Laatste dagen in kamp noord...

13 januari 2006...
...voor de verandering onze dag nog maar eens ingezet met een wandeling: de Manawatu Gorge Walk. Dachten dat we naast een rivier zouden lopen... De eerste tien minuten ja, vanaf dan het bos in en steil omhoog voor enkele uren. De suicides van de Miel en de Mon zijn er niks tegen, zei ik tegen de Seb, maar die begreep totaal niet waarover ik het had... (Griet? Wout?) Met zo'n stevige botinnen lijdt ge niets zeker? Ene stap op het mos en hupsakee, daar ging Marie weer de lucht in (deze keer 2 sec. vrije val). Blijven lachen en verder stappen tussen reusachtige bomen. Nooit eerder zo'n hoge bomen gezien en de takken groeiden tot bijna aan de grond. Bij sommigen waren ze zo in elkaar gewikkeld, dat er een natuurlijke schommel ontstond. Heel plezant.
's Middags gepicknickt, waar de Seb voor had gezorgd en dan deel twee door het bos.
Wat waren we weer blij onze Bongo in de verte al op ons te zien wachten!!
Douchke, macaroni (jawel ma, in NZ is dat wel echt eten) nog wat lezen en de dag was weeral om. Snel dat dat hier gaat...

Ondertussen komen we dichter en dichter bij Wellington, de hoofdstad, gelegen in het uiterste zuiden van het noordeiland. Daar kan je dan de ferry nemen richting zuideiland, maar die moet je wel op voorhand boeken, zeker in de zomer. En dat hadden wij natuurlijk nog niet gedaan, hoog tijd dus. Via de website van de interislander op zoek naar 2 plaatsjes voor ons en eentje voor den Bongo.
Oei... alles vol tot eind februari...
Weer typisch iets voor ons, zitten we hier nog anderhalve maand vast in 'kamp noord'! Maaaaar Seb en Marie zouden Marie en Seb niet zijn als ze daar geen mouw aan konden passen. Nog eens kijken op de computer en wat bleek, er waren juist twee plaatsen geannuleerd op 17 januari en dus weer beschikbaar!! Snel met de visa betaald en onze ferry lag vast. Nu weer wel wat vroeger dan gepland, binnen twee dagen al...

Dilemma: rechtstreeks doorrijden naar Wellington en onze resterende noordeiland-tijd spenderen aan sightseeing in een bruisende stad of doordoen met wat we ondertussen al twee weken bezig waren, opt gemakske de westkustlijn volgen...

Geen moeilijke keuze en Wellington gelaten voor wat het was, voor even dan toch, want als we terugkomen passeren we er nog wel. Onze beslissing bracht ons via woeste oceaan naar verlaten stranden, nooit geziene kliffen en adembenemende zonsondergangen. Eten uit plastieken bordjes, verwarmen aan de barbeque en vluchten voor de duivelse sandflies... Een mug is er niets tegen en het ergste van al: ze hebben het enkel gemunt op Marie! Krabbend in slaap vallen en midden in de nacht wakker worden van onuitstaanbare jeuk... en deet helpt niet!!

In het uiterst zuidelijk gelegen punt van eiland zuid, Cape Pallisier, kan je bij goed weer het andere eiland al zien EN naart schijnt zijn er daar zeehonden... dus wij daarheen.
Langs een weggetje waar precies nooit een eind aan wilde komen en waar in de verste verte niemand te bespeuren was om ons, indien nodig, te takelen, gingen wij een volgend avontuur tegemoet... dat van de zeehondenjacht!

Als twee acrobaten kropen we over en tussen de rotsen. Het duurde niet lang of de eerste werd gespot. Een tweede, een derde... en voor we het wisten waren we omsingeld door tientallen zeehonden. En dat hadden we geroken ook, stinken dat die beesten doen, bah! En blaffen...
'Nooit tussen hen en de zee komen want als ze geen uitweg meer vinden, zijn ze in staat om aan te vallen' was een wijze raad dus Marie steeds vanop afstand (ambities, als die er dan ook al waren, voor National Geographic Photographer toch maar opzij gezet) maar de Seb ging steeds dichter en dichter...
Siebert's waren het niet echt maar ze hadden ons toch een leuke namiddag bezorgd :-)

Wanganui

Half acht, onze wekker loopt af...
Tiens de wekker, hadden we die dan gezet? 'T was een berichtje uit Belgie :
'... geniet van elk moment, want voor dat je het weet is het voorbij...'
Inderdaad!!
Douche genomen, ontbeten en dan de stad in op verkenning: Wanganui, gelegen aan een rivier, rustig met mooie huizen in victoriaanse stijl (tenminste dat denken we) en als we de eigenaar van de backpacker mogen geloven is er veel te zien. Deze stad was blijkbaar een van de eerste in Nieuw-Zeeland, vooral omdat de Wanganui-rivier zowat de best bevaarbare rivier naar het binnenland was.
Na tien minuten bleek dat we totaal de verkeerde richting waren uitgewandeld, maar de zon scheen dus allemaal niet erg. Terug het rechte pad op richting de uitkijktoren die we zeker wilden zien. Met goei weer zou je zelfs het zuid-eiland moeten kunnen zien...
Toch nog maar is de weg gevraagd aan een plaatselijke vrouw die ons maar al te graag de weg wou wijzen. Oei weer verkeerd :-) Ze wil alles over ons weten en daarna zegt ze dat we toch maar voorzichtig moeten zijn want vorige maand was er daar een Duits meisje aant liften en wat later vermoord teruggevonden.
SLIK
Toch bedankt voor de info...

Na de toren naar het park gewandeld waar een museum was, hmm dat hebben we nog niet gehad in Nieuw-Zeeland, dus maar is gaan zien. En het was nog gratis ook. Er was juist een foto-tentoonstelling aan de gang. Beelden uit films afgewisseld met gemonteerde foto's van een kerstbol met daarin dezelfde gebeurtenissen, maar dan uit de realiteit... knap gevonden.

Wanganui heeft volgens de Bijbel ook een van de knapste winkelstraten in Nieuw Zeeland, maar dan kan je toch beter is int stad gaan winkelen. Overal fastfood-zaken en dus ook allemaal vette mensen... ah ja en Robin, we denken zelfs dat we hier een ladyboy gezien hebben, alleen weet de persoon in kwestie het zelf niet denk...
Het was toch nog wat vroeg voor hamburgers, dus hebben we maar gewoon boterhammekes gegeten, ondertussen zijn we de plastieken zakken brood toch al goed gewoon.

Back on the road nog gestopt aan een verlaten strandje, het lag er helemaal vol met aangespoeld hout. Waauw!
Daarna echt op z'n Nieuw-Zeeland's gegeten, fish and chips. En zoals het moet: uit gazettepapier en met de vingers... mmmmh
Daarna ergens aan een klein rivierke gestopt om te overnachten. Marie zag het daar eigenlijk helemaal niet zitten, een beetje verder lag een auto in de rivier te roesten en ze moest al terugdenken aan dat Duits meisje...
De volgende morgen lagen we nog rustig wat te lezen in de van, als er ineens een auto traag komt voorbijgereden en die gasten erin maar goed kijken naar onze van. (ze zien ons natuurlijk niet zitten door onze geblindeerde ruiten remember) Vijf minuten later staan ze aan de overkant van de rivier, waarschijnlijk om te zien of wij in de buurt van onze Bongo waren. Dus maar snel doorgereden voor ze proberen in te breken of wat dan ook... (gwendy, dit komt toch al een beetje in de buurt van uw verhaal he... mijn ontsnappingsroute zou als volgt zijn: bed uit, schuifdeur open en dan oog in oog met...brrrr)

1 januari 2006

1 januari voor ons...

tegen tien uur opgestaan. Jaja, tien uur, vorige jaren lagen we dan nog maar juist in ons bedde...
Ontbeten, de Rob had voor de kampeerders spek met eireren gebakken. Dan tegen 12 uur 's middags (voor jullie het aftellen dus) den berg opgewandeld voor te zien of we daar ontvangst hadden met onze gsm. Na een uur goed te klimmen in de felle zon, GEEN ONTVANGST... of toch even? Als we op onze tippen gingen staan en gsm hoog in de lucht staken, lukte het ons toch even een berichtje te sturen naar Belgie, bellen zat er niet in. Terug beneden aangekomen toch maar even de auto genomen en naart dorpje gereden op zoek naar een telefooncel.
Amai wat was me dat daar in de Ardennen, iedereen al goe petrol denk!! :-) en daar in Brecht al juist vant zelfde...
In de namiddag aan een riviertje wat uitgekaterd en ons ontbijt nog eens overgedaan... zacht gekookt eitje, amai dat smaakte.
's Avonds vertrokken richting eindpunt Tongariro Crossing, jaja we zijn er klaar voor...
Boterhammetjes gesmeerd voor morgen en vroeg gaan slapen, morgen the big day...



1 januari voor jullie...

Terwijl de hele Geysen-clan verbroederde om pistolekes te eten, ging onze wekker af... half zes!! Warm aangekleed en snel iets gegeten, geen tijd te verliezen. Ene auto laten staan aan het eindpunt, met de andere naar het begin gereden... wooouw, is me dat ver!! Moeten wij heel dat stuk te voet terug? En dan nog over nen berg...
It 's a bit windy over here...
Regenfrakskes aan en met volle moed eraan begonnen.
Na goed half uur wandelen begon het steeds harder te regenen en als we 2 meter voor ons konden zien was het veel. En de beklimming moest nog beginnen...
Normaal moet dit een van de mooiste wandelingen zijn in Nieuw Zeeland, alsof je op de maan wandelt... maar daar was op dit moment nog niet veel van te zien. Marjan zag het al helemaal niet meer zitten en haakte al af bij de eerste stop. Dan maar met drie verder...
Veel verder is het uiteindelijk niet geworden, na drie uur stonden ook wij terug aan de auto... regen, mist en heel veel wind. Echt wel spijtig, dit hadden we echt graag gedaan, maar het zal voor in april worden, als we terugkeren.
Dus wij terug den auto in (ondertussen de Geysens al aan de taart begonnen) en terug naar ons huisje bij Rob en Annemie gereden. Onderweg nog maar eens flink geslipt, amai deze keer echt wel serieus, boenk met den achterkant, halve draai, boenk met de voorkant... aiai onze Bongo... de schade viel al bij al nog mee alleen onze claxon doet het vanaf nu een toontje lager.

In de namiddag de ladies op de zetel gekropen met Bridget Jones, echt zoals het moet, met instant noodles, en de Seb zich verdiept in 1 of ander Tolkien verhaal, goed voor 1358 blz!!!

Volgende dag de auto's terug ingeladen en Owhango willen laten voor wat het was maar daar ging Magda, de auto van Marleen en Marjan, niet mee akkoord. Niet willen starten. Startkabels... niks gekort. Dubbele startkabels, volgens Marjan den truc... nog steeds niets natuurlijk. Dan maar de AA gebeld. (is de nieuwzeelandse wegenhulp, als je lid bent, en ten zeerste aan te raden met al die versleten auto's hier, mag je je 7 keer gratis laten depanneren. En waar die twee meiden al grondig gebruik van hebben gemaakt: 4 keer in nog geen 2 maanden en wij nog niet, hout vasthouden dus). Deze keer startte hij wel...
De forgotten highway genomen... 150km op een gravelweggetje vol bulten, putten en scherpe bochten en zonder ook maar 1 bezinestation! Als we dat maar halen, want telkens we nog maar een beetje een helling op gaan, daalt onze meter al fameus. En hopelijk vallen we niet in pan want ontvangst is er hier ook niet. Spannend dus. Maar wel met de mooiste uitzichten tot hiertoe.
Oei wat is dat? We rijden precies nog maar op drie banden...
Jaja, ene had zijn laatste adem gegeven, en dan nog wel diegene die we juist vervangen hadden!! Verdorie toch. Dj Seb veranderde in handige harry en in een mum van tijd lag onze nog-rottere-en-vrij-platte reserveband erop! Daar dan maar gekampeerd...
Volgende morgen richting watervallen... maar eerst die Magda in gang duwen, dat ding wilde weer niet starten!!

Na uren rijden terug aangekomen in de bewoonde wereld... eerst maar eens een garage opzoeken voor een nieuwe band. Ondertussen wilde de ruitenwisser van Magda ook niet meer stoppen, dus ook zij weer de garage in...

Verder gereden naar Mount Taranaki, goed voor een nieuwe wandeling deze keer met zon. Echt wel een indrukwekkende berg, gelegen naast de oceaan en de top steeds bedekt onder de sneeuw.

Na twee weken met z'n vieren te reizen, scheiden hier onze wegen. Marleen en Marjan richting noorden, wij verder naar het zuiden. De laatste avond gekampeerd op een beach met mooie zonsondergang en spaghetti...