Nieuwe foto's...

... te vinden bij de links

Franz Joseph Glacier

Van de zee naar de gletsjers!
't Is ne keer iets anders... Of beter OP de gletsjer.
Vrijdagmorgend om half negen afspraak bij Alpines Guides om stapje op het ijs te wagen. Moest via een touroperator geboekt worden, alleen kom je er niet op! Snel wat formulieren ingevuld, weer een contactpersoon indien nodig moeten opgeven (Paaaaaaaaaa...) en dan de bus op richting de Franz Joseph, ontdekt in 1865 door een zekere Julius Haast. Een Oostenrijkse ontdekkingsreiziger die in opdracht van de keizer (de man van Sissi, even ter zijde) de wereld ging verkennen. De baas betaalt, dus de baas krijgt de eer!! Zo ging dat nu eenmaal in die tijd. Vandaar dus de naam JOS...

Daar gearriveerd, kennis gemaakt met onze gids: Jen, Canadese van 22 jaar. Nu nog de rest van onze groep...
Even voorstellen:
Naam, land van afkomst en welke superkracht zou je kiezen als je er een kreeg??
Marie koos voor invisible, de Seb ging voor making ice with my hands. (wat zijn we weer origineel)
En dan was het tijd voor het echte werk... gewapend met bijl en botinnen met pieken.
Door hoge passen te nemen en door als een cowboy stappen zou er niets kunnen gebeuren... Marie in het begin nog een beetje argwanend, maar na 100 meter kreeg ze de smaak ook te pakken...

Tijdens de lunchpauze nog wat meer info gekregen over de gletsjer. Blijkbaar is dit echt een bijzondere en niet te vergelijken met bv. een gletsjer in de Franse Alpen. De Jos eindigt op zo'n 200 meter boven zeeniveau (heel laag dus) en is omringd door een soort van tropisch regenwoud. Het is ook zowat de steilste gletsjer in de wereld en het ijs kan op bepaalde plaatsen 5 meter per dag verschuiven. Heel gevaarlijk dus, zeker als je omhoog kijkt en ziet wat er allemaal naar beneden kan totteren... maar best ni aan denken!
Allemaal heel interessant natuurlijk, maar er uiteindelijk middenin lopen is bijna niet te beschrijven, zeker als je aan een wormhole komt. Dit is een tunnel in het ijs waar je door kan kruipen, of zoals Marie er bijna doorheen zakken... hoe ze er toch altijd in slaagt, Joost mag het weten! :-)

In de namiddag werd het helemaal echt, toen we zelfs onze 'trapjes' mochten kappen, moesten afdalen langs een touw en steil omhoog klauteren...
maar natuurlijk als het plezant begint te worden, is 't gedaan...

Met bevroren vingers en tenen terug aangekomen bij den Bongo. De geur van de sneeuw en het ijs konden we nog lang ruiken. En zoals het hoort... ne stevige apres-ski!

Nog snel gaan zwart-douchen op een camping en den dag zat er weeral op...

West Coast

Die morgend na de bbq wakker geworden onder een brug aan een riviertje. Onze voorraden terug aangevuld, afwas gedaan en bekomen van de vorige avond... Daarna vertrokken richting West Coast. Een beetje verder het eiland in zullen we de Alpen moeten doorkruisen, nu hoeven we enkel de Buller River te volgen. Dit is zowat de snelst stromende rivier in Nieuw Zeeland en het is naart schijnt echt de moeite om er op te raften. Toch maar niet gedaan, leek ons wat te duur te worden... Maar een crossing over de hangbridge over de rivier voor 5$ ieders ging er nog net af. Echt heel stevig was die brug niet en toen we in het midden enkele tegenliggers moesten passeren, kreeg Marie het helemaal benauwd! Nog even getwijfeld of we via de 'Superman'-kabelbaan terug zouden gaan, tot we moemoe en vava zagen voorbij tuffen... :-)

Enkele uren later in West Port aangekomen, een klein kuststadje. Tijdens onze dagelijkse jacht naar een slaapplaatsje gefascineerd geraakt door het bodyboarden, de bezigheid van de plaatselijke jeugd. Volgens die mannen daar is het cooler en leuker dan surfen. Het principe blijft het zelfde, 'riding the wave, man' maar dan op gigantische golven en je gaat veel sneller.
SWEET-IS...

Na een nieuwe nacht met zicht op zee, verder de kustlijn naar het zuiden gevolgd. Enkele dorpjes tegengekomen waar er bijna geen kat meer woont. Zo'n 100 jaar geleden had men hier goud ontdekt en zat het hier vol met goudzoekers, maar nu wonen er aan de hele West Coast van het zuidelijk eiland, zo'n 1000km, geen 20.000 man meer. Dat maakt het eigenlijk alleen nog maar knapper!
De wegen zijn hier dikwijls wel maf. Van de ene moment op de andere kan een twee-rijvakken-baan (bestaat dat woord??) veranderen in een bruggetje waar er maar amper 1 wagen op kan of kan een highway veranderen in een graffelpadje. Voor elke bocht staat er een bord met daarop de aangeraden snelheid... 15... soms echt wel gekkenwerk. Overal ligt het vol doodgereden possums, een beetje ratachtig en een echte plaag hier in Nieuw Zeeland.

Tegen de middag aangekomen bij de Pancake Rocks. Je kan het al raden, na een klein kwartiertje wandelen naar de zee zag je rotsformaties in de vorm van stapels pannekoeken. Het gevolg van eeuwenlange erosie en de getijdenwerking van het zoute water. Op het juiste moment van de dag (hoog tij) spuit het water door bepaalde gaten naar boven, zoals een geiser. Maar om dat te zien moesten we nog wachten tot 's avonds en dat hadden we er niet echt voor over.
Toch gaan we die pannekoeken niet snel vergeten, want hier hebben we voor het eerst dolfijnen gezien! Marie was al tien minuten foto's aan het nemen, dus had ik genoeg tijd om de zee wat te bewonderen en plots waren ze daar... een hele school 'hectors' dolfijnen die aan het jagen waren. Echt een mooi zicht, en speciaal voor ons tweetjes sprongen ze in de lucht en weer het water in... tot Marie het verpestte door met heel haar keel dolfijnen te roepen en in ne wip en ne gauw stond het er vol met toeristen...

Juist op tijd terug aan den Bongo,
regen regen regen...
voor twee dagen lang!!

The Abel Tasman Coastal Track

Deze 51 km lange trekking is een van de mooiste van het land, passerend door ongerepte natuur die neerkijkt op stranden van goudkleurig zand, overlapt door glinsterend blauw-groen water. De talrijke baaien, groot en klein lijken op reisbrochures die tot leven komen. Dat belooft...

Besloten om deze tocht met een kayak te beginnen. Afspraak om 8.30 am met Pete, onze instructor voor de eerste twee uren. Snelcursus hoe stap ik in en uit mijn kayak, hoe peddel ik, hoe draai ik, hoe stop ik voor een grote rots en wat te doen bij kapseizen.
Wist niet dat je met een kayak zoveel kon! ;-)
Met droge kleren, proviand voor drie dagen en twee vuurpijlen (mochten we aangevallen worden door een bende piraten of per ongeluk in China aankomen) op zak vertrokken op zoek naar die zogezegde idyllische plekjes. Daar gingen we, Marie op kop, Seb al sturend vanachter. Links rechts links rechts, in de maat. Heel wat vlotter als toen die keer in Thailand, maar als we achterom keken zagen we Pete nog steeds op strand.
's Middags na een lunch op strand, klaar voor het tweede deel. Ze hadden ons gewaarschuwd voor een Zuidwesten-wind die na de middag de kop op kon steken... Pfff... En nog geen beetje!!
En die armen maar werken. Maar wel zalig en vooral mooi!! Wij met z'n twee in de kayak, omringd door water en in de verte onbewoonde eilandjes. Nog een laatste inspanning om de Mad Mile Bay te passeren, golven tot drie meter hoog. Dan kon onze eindsprint beginnen om voor de laatste keer aan te meren.
'Alles geven om zo met grote snelheid en zonder problemen droog op het het strand te komen. Peddel op strand gooien. Dan de persoon die vooraan zit zo snel mogelijk uit de kayak springen (in ons geval Marie dus) en de kayak vasthouden om steun te geven voor de achterste...' zei Pete nog.
Marie, zoals ze is, vol stress, geraakt natuurlijk niet snel genoeg uit die kayak. Golven overmeesteren ons en op het laatste moment toch nog gekapseisd. De Seb maar vloeken, Marie niet meer bijkomen van het lachen.
En we hadden onze intrede weeral gemaakt op dat strand, waar onze eerste hut voor die nacht op ons stond te wachten. Een grote beddebak met wat harde, plastieken matrassen, meer was het niet. 's Avonds noodels gegeten en nog even naar een grot met glow-worms gewandeld. Miljoenen fluo-groene stipjes in een zwart gat. Dan bedtijd... hadden ons toch even misrekend met onze katoenen slaapzakjes. KOUD! ni normaal en juist toen we een beetje ingedommeld waren, gaat die wekker natuurlijk af. Half zeven en geen tijd om nog even te blijven liggen, vandaag zware wandeltocht voor de boeg... Snel boterham in de mond, rugzak aan en stappen geblazen. Eerste half uur over het strand, daarna het bos in, omhoog, omlaag, stoppen en genieten van hetuitzicht, terug omhoog, nog wat grelliger omhoog...
Na drie uur aangekomen op een rustig strand, tijd voor wat te zwemmen en te relaxen. Oei, ons brood is al bijna op en morgen en morgen hebben we nog een dag te gaan.
Na een te lange pauze terug vertrokken, terug omhoog. Deze keer leek het alsof er geen einde aan wilde komen. En warm dat het was, de weergoden hadden geluisterd. Banaantje voor wat extra energie.
Oh nee, eerste blein, tweede blein... van steeds in en uit het water. Is het nog ver?? Jaaaaa... Maar heel erg vonden we dat niet, want mooi dat het daar was, onbeschrijflijk. Een foto kan de realiteit in de verste verste niet evenaren.
Na uren en uren aangekomen bij een vijf-sterren resort, op 45 minuten van onze volgende hut.
'Wat denkte Marie, snel een pintje?'
'Ja graag'
ZALIG... en dat laatste stuk verliep als een fluitje van een cent :-)
Aan de hut even nageteld hoeveel km we vandaag hadden afgelegd... Jawadde 21 km! Van het gedacht alleen al kregen we honger. En wat schaft de pot?? Noodles, althans als we ons vuurtje kunnen vinden...
'En ge zijt zeker dat ge dat hebt meegenomen uit de andere hut?'
Ja!
NOT...
Gelukkig was er iemand bereid zijn vuurtje aan ons uit te lenen en kon onze grootste honger weer even gestild worden. Deze keer met zeven lagen, kon onze nacht beginnen. Maar het paradijs van overdag veranderde in een nachtmerrie toen na een half uur die Duitser naast de Seb begon te snurken. Niet te doen! Heel de hut hield hij wakker en de Seb hem maar tikken op de arm. In het begin zachtjes maar na vijf keer al bonkend. Niks gekort en koud koud koud.
Nog moe-er dan voorheen wakker geworden, maar weer geen tijd te verliezen. Om zeven uur moeten we op het strand staan, want dan is het laag-tij. Het enigste moment om aan de overkant te geraken.
Daarna nog twee-en-half uur goed doorstappen tot aan het strand van Totaranui, onze bestemming! Joepie, we hebben het gehaald. Nog enkele uurtjes genieten van het mooie weer en het water, en dan met de watertaxi terug naar af. De baby-pinguins drijvend op het water maakten deze tocht helemaal compleet!
Geen van beiden zin om te koken die avond, daarom onszelf maar getrakteerd op een Fish and Chips. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Foto's volgen ASAP...

Volgende dag...
na goed uit te slapen (eigen bed altijd het beste) afgesproken met Sim en Mauricio, een koppel dat we op de wijngaard hebben leren kennen. Zij van Holland, hij van Chilli. Samen met nog 10 andere Chilenen in de namiddag naart strand en 's avonds gebarbequed. Heel plezant.

Maestro... music please!!

Gedaan met werken! Joepie...
Nog eens goed uitgeslapen, bongo een grondige kuisbeurt gegeven, was gedaan en nog een laatste ijsje in de cosy corner en daar reden we weer...
Eerste stop: Marlborough Wine Festival, voor het wijnfestival zelf waren we een beetje laat, maar voor de after-party niet hoor. Soort van straatfeesten met een bandje, bbq, veel wijn en nog meer zatte kiwi's die uit den bol gingen. Ambiance! :)

De volgende dagen verder gereden richting Golden Bay en Farewell split, het meest noordelijk gelegen punt van het zuidereiland. Stralend weer, maar telkens we wilden uitstappen... donkere wolken en dikke druppels. Dus dit mooie stukje land maar vanuit den bongo bewonderd, tesamen met onze nieuwe investering: 2 cd's voor 1,97$/stuk uit de Warehouse, een kruising van de makro en de wibra, waar elke backpacker verslaafd aan is. WHERE EVERYONE GET'S A BARGAIN...
De ene vol met medley's van gecoverde '40 '50 '60 '70 '80 '90- hits met gratis stop-de-band-ronde telkens we een bult passeerden. De andere vulgar display of power van Pantera. (spijtig genoeg zonder video An, en Wake-up nen bbq me mayonnaise en ketchup ook nog niet gevonden!!)
En zo kreeg onze valentijnsdag met RE-SPECT WALK (areyatalkingtome...) en Kung Fu Fighting toch nog een beetje kleur. Die avond voor de eerste keer 'gaan eten' in een gezellige bruine kroeg. Mega mosselen voor de Seb, salade en pizza voor Marie en ieders een Captain Cooker, zelfgebrouwen bier op basis van bladeren van de manuka-plant.

's Anderendaags de Te Waikoropupu Springs bezocht. Deze zijn de grootste zoetwaterbronnen van Nieuw Zeeland en naar 't schijnt de mooiste van de wereld. Er wordt zo'n 14.000 l water per seconde door de grond naar boven gestuwd. Echt wel indrukwekkend.
Daarna verder gereden naar Motueka om ons mentaal maar vooral fysiek voor te bereiden op de driedaagse van morgen. Vingers gekruist in de hoop op mooi weer...

Werken geblazen...

Dubbele aflevering deze keer! Hier gaan we...


Van de zeehonden naar de dolfijnen... normaal gezien toch. Naar het schijnt zou de ferryboot achtervolgd worden door massa's dolfijnen die de hele tijd kunstjes doen in het water, maar wij natuurlijk gedurende de hele rit geen 1 gezien. Ferry op zich was wel de moeite... groot!! Precies de Titanic: filmzaal, restaurant, lounge, bar, shops, businessruimte...
Amai Debby, nu kan ik wel begrijpen dat je het even benauwd kreeg toen je voor de eerste keer dat cruiseship zag aankomen vanop uw kofferke :-) Maar een job bij Carnival Legends zal er voor Marie niet in zitten. Na tien minuten zo ziek als iets en dat tot 's anderendaags.
Na drie uur en half varen aangekomen in Picton, ons eerste dorpje van het nieuwe eiland. Ondertussen was het al 10 uur gepasseerd en kon Marie alleen maar denken aan haar bedde. Dus bij de eerstvolgende parking gestopt, verschrikkelijk ongezellig, maar kon op dat moment niets schelen. Het was alsof we nog steeds in die boot zaten!!

Nieuwe dag, fris begin!
Waarom waren we ook al weer naar Nieuw Zeeland gekomen? Om er te reizen en te werken -volgens die van de Gazet van Antwerpen dan toch ;-)
Dan was het misschien nu wel het moment om onze working permit eens uit te testen. Kiwi's plukken en schapen scheren zal er niet in zitten, maar naar 't schijnt is het hier de place to be van de wijngaarden.


The queest for the holy job...
We hadden al wat voorbereidend werk gedaan op het vorige eiland (emails verstuurd) maar daar kregen we weinig of geen respons op. Tijd voor een andere aanpak: de directe dit keer...
"Euh euh... this is Seb and Mary from Belgium speaking..."
Na vijf zo'n telefoontjes hadden we een sollicitatie te pakken, morgen om 10 uur bij een zekere Hamish. Ssspannend! En wat aandoen? Een rokje of toch maar die joggingsbroek...

Tien uur... Aangekomen bij een bouwvallige villa.
Aangebeld......... nog eens aangebeld..........
Geen beweging!
" Seb, ge hebt dat toch just verstaan aan den telefoon he??"
Juist toen we terug in den Bongo wilden stappen, kwam er van achter het hoekske een kopke te voorschijn. Een Indisch kopke...
We moesten hem volgen naar een soort garage achter het huis, dat dienst deed als bureau. Daar zat dan nog een andere Indier op ons te wachten.
Na amper drie vragen te beantwoorden en 10 formulieren in te vullen waren we aangenomen. We konden stante pede aan de slag op een wijngaard twee uur rijden van waar we nu waren. Hij zag het volledig zitten om met ons in zijn team te hebben ( you can make a lot of money) maar wij vertrouwden het voor geen haar! Ze hadden ons ondertussen al vaak gewaarschuwd voor slecht contractors ( tussenpersonen die je aan een job helpen) en volgens ons was dit er DUIDELIJK ene. Hem in de waan gelaten dat we naar die 'great job' zouden rijden, maar stiekem de andere kant uit gereden...


The queest for the holy job... part II
Terug het stadje in, naar de work and income, soort van vdab/rva/ziekenkas/interimbureau/... dus iets waar ze je ook helpen bij het zoeken naar een job. Allee helpen is veel gezegd, er hing een uithangbord met enkele vacatures.
Deze keer hadden we meer geluk. Bij het eerste telefoontje direct prijs, dit keer een vriendelijke vrouwenstem die nog wel twee extra krachten kon gebruiken. Afspraak om twee uur van het hoofdkantoor. Dat dachten we toch verstaan te hebben... Na een goed half uur te wachten toch maar eens binnen gaan horen. Mrs Jackson bleek al een half uur gepasseerd en was nu in een meeting, " Probeer maandag maar eens terug". Maandag pas... dan pas?!
Uiteindelijk die dag nog een afspraak te pakken gekregen en ja hoor, we waren aangenomen en dat nog wel op Nieuw Zeelands grootste en bekendste wijngaard: MONTANA!! (eerste keer dat we er zelf van hoorden) Elke dag van 7u30 tot 16.00, te beginnen vanaf morgen.

Eerste werkdag... altijd toch een beetje spannend he.
Na een kleine rondleiding, the DO's and DONT's en wat papierwerk werden we het veld ingestuurd. Secateur in de hand en het werk kon beginnen... Hadden nog even gedacht dat we met onze blote voeten al zingend en dansend de druiven mochten pletten in een grote ton... maar dat was gene waar: UNDERCUTTING geblazen, of anders gezegd, alle takken die onder de knie komen afknippen en dit zo snel mogelijk want we werden betaald per plant met een minimum van 4.000 planten per dag.
"Au, au, au... dees gane kik nooit kunnen. Mijn vingers, mijne rug!!"
De hele tijd voorover gebogen lopen.
"Heeelp, waar zijn we aan begonnen?!"
En die hitte, temperaturen die vlotjes de 30 overschrijden. De Seb steeds 50 meter verder dan Marie, maar de tijd vloog voorbij. Voor we het wisten was het tien uur, SMOKO, 20 minuten betaalde pauze die meestal uitloopt tot ruim een half uur. Precies de Smallbach Ben, Benny, Peter, Flip (Tomas??). Dan nog twee uur werken tot aan de lunch, half uur, en dan nog even doorbijten tot half vier. Een half uur vroeger dan tijd wordt er hier gestopt en het strafste van al, je krijgt betaald tot vier! Een onuitgesproken regel die iedereen hier toepast, dus doen wij gewoon mee!!
Woooouw...
Onze supervisor wist ons te vertellen dat we samen maar liefst 10.479 plantjes hadden ge-undercut die dag! Wat de juiste verhouding Seb/Marie was ben ik even uit het oog verloren... :-) maar het deed ons wel even alle pijn in rug en schouders vergeten.
Toch heeeel content dat de dag voorbij was en we een douchke konden nemen. Gelukkig hoefden we niet te koken, den overschot van gisteren: spaghetti, tweede dag altijd lekkerder, ook hier in Nieuw Zeeland!
Eigenlijk waren we weer wel met ons gat in de boter gevallen want we mochten gratis kamperen in de wijngaard en de keuken en badkamer gebruiken. Bij alle andere moet je hiervoor betalen.

Dag 2...
Vrijdag vandaag, oef straks weekend!!
En daar gingen we weer, rij in rij uit EN GAAN ZE!!
Deze keer kon Marie de Seb vlotjes bijhouden. Het lag gisteren misschien weer aan de schoenen. Pumakes ingeruild voor m'n walkingboots die vanaf nu weirk-bottinnen zullen genoemd worden. Op het eind van de dag vingers vol bleinen en rug weer zo kapot als iets, maar toch benieuwd naar hoeveel we er vandaag hadden gedaan...
14.368 plantjes ASTEMBLIFT
We waren er gelijk zelf niet goed van! Als dit elke dag zo blijft stijgen... KASSA KASSA

Het is hier de gewoonte dat er op vrijdag, voor diegene die willen, nog een pint wordt gedronken op kosten van de firma. Om het weekend in te zetten, he.
JA dat willen wij!!
Dus... wij op onze tweede dag al met nen 'golden export' in de hand tussen de rest van de mannen.

In het weekend niet veel bijzonders gedaan. Vooral uitgerust en onze rug terug op adem laten komen. Gaan winkelen voor de komende week in Blenheim, de dichtstbijzijnde stad maar wel een klein uurtje rijden. Op twintig minuten van de wijngaard is er nog wel een dorpje, daar is enkel een postkantoor waar je ook de hoogstnodige levensmiddelen kan kopen. Veel te duur geprijsd en de helft ervan zijn al meer dan een maand vervallen. Verder is er ook nog de Cosy Corner, een vrij marginaal cafe/restaurant. The place to be voor de mannen van de wijngaarden van Seddon en omstreken. Maar!! Ze verkopen er wel lekkere ijsjes, smaken die wij in Belgie niet kennen zoals cookies and cream, triple choc chunk, golden rush... Mmmmmm...
Na nog een kleine tactische bespreking voor een optimale 'undercut week' waren we er terug helemaal klaar voor.
Maar na drie uur werken die maandag kregen we ineens te horen dat dit de laatste rijen waren, de rest was al allemaal gedaan.

Nieuwe job: YOUNG VINES TAPING
Zorgen dat er bij de jonge plantjes maar drie takken overblijven. Daarna de twee uitersten vasttapen aan de daarvoor voorziene draden. Dan alle lateralen verwijderen zodat de plant goed kan verder groeien. Marie had dat laatste niet goed begrepen en verwijderde per ongeluk alle blaadjes van de plant en had daardoor maar even de hele fotosynthese in de war gestuurd!!
TOTALLY WRONG dus, maar wist ik veel wat 'lateralen' waren. Don't shoot me als er dit jaar gene Sauvignon Blanc is...
Gelukkig had ik het na enkele dagen onder de knie en was het best een relaxed jobke maar vooral rug-vriendelijk, de eerste vijf uur van de dag toch. Spijtig genoeg werd deze job per uur betaald, dus zakten we terug naar het minimumloon.
Om den tijd en op den duur de verveling wat tegen te gaan verzonnen we maar onze eigen spelletjes: Slimste mens...
"Wat kan je mij vertellen over... rad van fortuin/Emiel Goelen/Seven horses in the sky/Concrete Cell???"
Marie werd Wouter Deprez en de Seb deed het als Greet Op De Beeck ook niet slecht.
En zo vloog er weer een week voorbij en was het weeral weekend!

Onze Bongo snel ingeladen en naar de zee gereden om ons daar twee dagen te laten uitwaaien.
ZALIG
Maar natuurlijk veel te snel voorbij en kon werkweek 2 beginnen, maw terug naar de lateralen.
Op dinsdag en juist op tijd kregen we van de Glenn, onze directe baas, een nieuwe job. Hij wist dat we op zo'n kort mogelijke tijd zoveel mogelijk geld wilden verdienen, dus zorgde hij ervoor dat we overuren konden doen, aan 150% betaald. Niet slecht!
We moesten van elke blok twee willekeurige rijen kiezen en uit die rijen van veertig takken alle trossen druiven knippen volgens voorgeschreven regel: head - middle - end. Deze wegen, dan alle trossen tellen en dan... van 20 trossen 10 druifjes nemen en die dan ook nog eens wegen. En zo kreeg de Montana door ons toedoen een globaal overzicht van de oogst voor het komende jaar! En het belangrijkste van al, we kregen hiervoor een Mule, een soort van golfkarreke dat max. 20 km/h reed. En de rest maar blijven tapen. Jaloers dat ze waren als ze ons zagen voorbij komen.
Van de Sauvignon Blanc naar de Riesling, van de Pinot Gris naar de Pinot Noir...
Binnen de kortste keren kenden we het hele domein (700 ha) uit ons hoofd. Pa, trommel uw maten van de Red Nose Wine Hunters maar op, ik kan hier wel een schoolreisje regelen voor jullie :-)

Na een werkweek van 56 uur hadden we toch wel wat ontspanning verdiend... Dus wij gelijk de echte naar de Cosy een pint gaan pakken. We hadden nog maar amper een slok binnen of we werden er aangeklampt door twee meisjes. De typische vragen werden op ons afgevuurd zoals 'Where are you from' en 'What are you doing here'. We werden uitgenodigd op een BBQ iets verderop bij wat vrienden. (Bring your own drinks)
Dus wij onder lichte dwang daarheen, ieders met een pint in de hand.
Waar waren we nu weer terecht gekomen?? Net alsof we een 'In de gloria'-scene waren binnengestapt. Vijf man en ne paardekop waaronder een 17jarige moeder met haar tweejarig kind, een mongooltje en een hond, groter dan... (kan even op niets komen, maar in elk geval heel groot)
Was dit hun zogezegde vriendenkring? Meet some great people...
Vlees was er om een heel leger met te voeden. Vette hamburgers, mega-biefstukken, dikke worsten en allemaal zonder groenten. Gelukkig hadden we al gegeten en konden we er met een zwak excuus na een half uur tussenuit muizen.

Maandag 6 februari...
WAITANGI vandaag, een of andere Maori-feestdag, maar voor ons betekent het gewoon een dag conge!! en nog wel betaald ook.
Mooi mooi mooi mooi mooi
Ondertussen al ruim twee weken aan de slag bij Montana en nog steeds geen druppel wijn ervan gezien, laat staan gedronken. Hoog tijd voor een ...

WIJNPROEVERIJ!

Wit - rose - rood
Die volgorde weten we nog wel, maar na een stuk of vijftien wijnen kunnen we niet meer exact zeggen of die eerste een droge, fruitige of zoete was!
Nog een paar flesjes gekocht aan personeelstarief (-50%) en dan zwalk dalk naar buiten (hadden de spuugbak niet zien staan, hehe!!)

Hup nog vier dagen te gaan en onze wijngaard-ervaring zit er weeral op. Maar sommige werknemers zullen we toch niet snel vergeten...

Glenn: den baas die het wel voor ons had. Tijdens match Justine-Sharapova en Clijsters-Mauresmo heel de tijd sms'kes aant sturen zoals 'it isn't easy to beat a guy'...

Janice & Colin: onze kampeer-buren. Nadat hun kinderen het huis verlaten hadden, heel hun hebben en houden verkocht en een Verhoeven-bus gekocht om mee rond te trekken.

Jelly: onze supervisor die zichzelf geweldig vindt. Als hij begint te lachen, kan je niet anders dan meelachen.

Birdscarer: veel weten we er niet over, maar wel dat hij een snor heeft door zijn neusharen.

Pearl: 79 jaar (!) en werkt harder dan de helft van het personeel samen. Had het vooral voor de Seb, kneep zelfs in zijn poep.

Last but not least...
Phil: eet altijd zonder gebit. Marie steeds gezien natuurlijk. Heeft jaren in 't gevang gezeten en mag nu niet meer in contact komen met jongens of meisjes onder de 18. Zegt genoeg denk...


Ondertussen al ruim drie weken op het zuidereiland zonder maar iets gezien te hebben. Afscheid van de Montana en tijd om onze horizon nog eens te verruimen dus...