Nieuwe foto's...

• Songkran festival - Bangkok
• Angkor Wat - Cambodja

toegevoegd!

Tot weldra :-)

Phnom Penh

Naar Phnom Penh... met de bus, wat had je gedacht?!
En weer een belevenis op zichzelf. De wegen waren in orde, maar de chauffeurs hier... plankgas, niet remmen maat TUUTEN, niet pinken maar TUUTEN, niet uitwijken maar... Inderdaad!
Algemeen geldende regel: de grootste heeft voorrang!
De ganse rit, 5 uur aan een stuk, best vermoeiend.
Het geluid is zo'n beetje te vergelijken met dat van de kraai (groentenkar), alleen staat die kar dan niet te wachten bij Jos Elst, maar naast uw oor!
En zoals het hoort, een stop bij een plaatselijk wegrestaurantje... waar de chauffeur nog een dikke commissie voor krijgt.
Een stukje fruit zal ons deugd doen...
Ananas??
Gefrituurde tarantula-spinnen ja!!
Vrouwen liepen er rond met plateaus op hun hoofd waar zo'n 100-tal spinnen lagen opgestapeld. Ze verkopen het als snack, geef ons toch maar die ananas (alhoewel die ook niet echt meer smaakte). En eten doe je het als krab... pootje per pootje afbreken.
Resultaat: heel het gangpad van de bus vol met van die harige poten...

De hoofdstad, Phnom Penh, is een combinatie van oud en nieuw: onverharde steegjes komen uit op grote franse boulevards, poepchique hotels staan naast oude vervallen koloniale gebouwen, straatverkopers met frigoboxen staan te leuren voor gloednieuwe hotels.
We checkten in bij TAT guesthouse, en de volgende dag ook weer 'out'. De friendly staff was ons iets te opdringerig en de cheaps rooms iets te 'goedkoop' (kakkerlakken in de badkamer, muffe geur, veel lawaai). In Sunday Guesthouse kregen we voor 1$ meer een luxe hotelkamer met tv, mini-fridge...

Een wandeling door de stad bracht ons bij het Tuol Sleng Museum.
Oorspronkelijk was dit een school, maar werd in 1975 door Pol Pot's troepen omgebouwd tot een gevangenis (vooral gekend als S-21). Het werd al snel het grootste kamp in het land en is berucht voor al de martelingen en executies die er plaatsvonden.
Tussen 1975 en 1978 zijn er meer dan 17.000 mensen van S-21 naar de killing fields overgebracht...
Toen het Vietnamese leger Pnomh Penh in 1979 bevrijdde, waren er nog slechts zeven gevangenen levend in S-21. Zij hadden het slechts overleefd omdat ze als fotograaf of schilder nodig waren. Had Marie weer even 'geluk' gehad in die tijd...
(voor geinteresseerden... film: the killing fields is echt een aanrader)

Nu dient het gebouw dus als museum, met als doel de gruwelen van de Khmer Rouge bekend te houden. Net zoals de Nazi's, waren de Khmer Rouge erg strikt in het houden van dossieren. Elke gevangene die in S-21 werd binnengebracht, werd gefotografeerd, vaak voor en na de folteringen. Deze zwart-wit foto's staan in verschillende lokalen tentoongesteld. Op de vroegere speelplaats staan nog marteltuigen, met bordjes die aanduiden hoe ze gebruikt werden.
Over het algemeen was het een enorm deprimerende ervaring.
Maar ja, als je S-21 bezoekt, moet je eigenlijk ook de echte Killing Fields bezoeken. Hier hebben ze in 1980 het stoffelijk overschot van zo'n 9000 mensen bovengehaald. Veel slachtoffers zijn doodgeknuppeld om kostbare kogels te besparen. Het bewijs ervan kan je zien achter de glazen panelen ven de Memorial Stupa, waar meer dan 8000 schedels liggen. Sommige met kogelsgaten, maar de meeste met complexe breuken.
Er zijn in totaal 129 massagraven teruggevonden en 43 ervan hebben ze gelaten zoals ze waren, waar nu de kinderen verstoppertje achter spelen...
Wij hadden in ieder geval onze portie oorlogshorror wel gehad. Voor wie totaal geen gevoel heeft, was er nog een uitstapje mogelijk naar een lokale shootingrange, waar je ook eens kon voelen wat het geeft om met een AK-47 te schieten... We hebben toch maar vriendelijk bedankt.

Den draad...

inderdaad... we zijn terug mobiel!! :-)
0084 902 43 92 90
(die van in NZ is al lang verleden tijd)

Even int kort...
Zitten ondertussen in Vietnam. Veel brommerkes, vrouwen met typische hoedjes, hotels met mini-frigo en kabeltv ipv guesthouses, echt overal straatverkopers, nog geen vietnamese loempiakes...


Gisteren vanuit Mekong delta naar Saigon gereden. Minibus met airco die het deed, alles in orde dus. Tot we uit die bus stapten en merkten dat Seb zijn horloge niet meer had... Hij had maximum een half uurtje geslapen en waarschijnlijk heeft toen die gast voor ons het horloge van zijn arm gepikt. Daarom was hij zo ongeduldig aant wachten om als eerste af de bus te kunnen... beseften we achteraf.
Best wel even grellig, die gedachte...
Good morning Vietnam!

Morgen vertrekken we voor een paar dagen op reis... en vliegen we naar Phu Quoc, een eilandje in het zuiden! Parelwitte stranden, azuurblauw water, P staat voor peace en Q voor quiet...
We kijken er al naar uit!!
Daar heb ik misschien de tijd om het verhaaltje van Cambodja te schrijven en wat fotokes te posten...

tot binnenkort,
seb&marie*

Angkor What?

Allee dan toch de bus op, richting Cambodja!
Rapper gezegd dan gedaan in ieder geval...

's Morgens met de taxi naar het busstation, geen probleem.
Om kwart na negen moesten we onze eerste bus op. Van Bangkok naar Aranya Phratet (ons laatste dorpje in Thailand) Normaal een rit van 4 uur, voor ons werd dat er een van 5,5 uur. Anderhalf uur stil gestaan omdat ze in een of ander boerengat int oosten nu pas waren begonnen (of nog steeds bezig waren) met water naar elkaar te gooien.
Van Aranya Phratet naar Poipet (het eerste dorpje in Cambodja) per tuktuk. Nog niet met ene voet uit die bus of we werden weer omsingeld door 20 tuktuk-drivers. 100 Baht voor ochotte nog geen tien minuten te rijden... Gelukkig had de Seb een oud ventje gevonden, die het voor 20 deed.

Aan de grens...
Thailand verlaten ging vrij vlot. Maar dan... Cambodja binnen komen. We werden weer onmiddellijk gestalkt door 5 buschauffeurs, elk van een andere maatschappij. Keuze genoeg in ieder geval, maar we moesten eerst ons visum voor Cambodja nog zien te regelen.
We hadden al gehoord dat deze grenswachters de meest corrupte van heel Zuid-Oost Azie zijn en inderdaad. Een visum kost normaal 20 dollar of zo'n 800 baht. De prijs hing duidelijk op een groot bord boven het visakantoor, maar toen we onze formulieren wilden afgeven, vroegen ze 1000 baht.
'You pay in baht. If you pay in dollar, you wait long time...'
Yeah right. Puur afzetterij, maar we hielden voet bij stuk en 15 minuten later hadden ook wij onze visa in onze handen.

Per minibus naar Siem Reap...
... de toeristische trekpleister van Cambodja omwille van Angkor Wat en ook onze eerste bestemming.
Met twaalf in een bus voor 9 personen.
Juist toen we wilden vertrekken sprong er nog een man bij op, half op ne frigobox, half op Marie haar schoot. Airco zonder airco... 5 uur rijden. Dat belooft weer.
Meneer bleek ineens onze gids te zijn. Ne gids? Op een bus?
Maar als we vroegen waar we zouden worden afgezet in Siem reap, wilde hij het ons nog niet zeggen. Vreemd! Wel probeerde hij ons te entertainen met vragen als "Why Angkor Wat doesn't come to Belgium?" en antwoorden als "Because Angkor can't move"... omdat de respons daarop uit bleef, nam hij maar zijn gsm ter hande en ging vervolgens de hele ringtone lijst af. Gevolg: ik zat gedurende heel die rit met een of andere nokia-tune in mijn hoofd!

De weg naar Siem Reap is zo'n 150 km, maar is in zo een slechte staat dat de bussen er gemiddeld 5 a 6 uur over doen. Heel bizar, want de andere wegen in Cambodja zijn wel geasfalteerd en zeker niet zo druk als die naar Siem Reap. Blijkbaar komt dit door de vrij grote invloed van een bepaalde luchtvaartmaatschappij, die de inkomsten van haar vluchten naar Angkor niet graag ziet verdwijnen... nog meer corruptie?!
Uiteindelijk hebben wij er 7 uur over gereden. Om 22.30u en een heel pak buiten het centrum afgezet aan, jawel, de guesthouse van onze zogezegde gids natuurlijk. Hadden we kunnen denken! Al bij al viel hij nog mee, maar volgende morgen wel op zoek gegaan naar een andere guesthouse, al was het meer uit koppigheid :-)

Angkor Wat zelf...
Angkor is dus niet, zoals wij eerst dachten, 1 reusachtige tempel, maar een vrij groot gebied met tempels die overal verspreid liggen. Het hondertal eeuwenoude tempels die nu nog overblijven zijn het restant van de hoofdstad van het oude Khmer-rijk dat ooit van Birma tot in Vietnam liep.
Om ze te bezoeken kon je een pas kopen voor 1 dag, drie dagen of een hele week. Om het op een dag allemaal te zien is er wat over, dus hebben we een driedagenpas gekocht.

Meteen met de ‘mother of all temples’ begonnen, Angkor Wat, het grootste religieuze gebouw ooit.
Het wordt omringd door een gracht waar de meeste Europese kastelen jaloers op zouden zijn en een muur met aan elke zijde een ingang. Eens je de hoofdingang door bent, loopt er een ‘straat’ tot aan de centrale tempel. Het valt echt op hoe alles symmetrisch in elkaar past en daar is blijkbaar een hele symboliek achter, waar we jullie niet met gaan vervelen. Het gebouw is in een woord indrukwekkend, drie verdiepingen hoog, vol bas-reliefs die allemaal een verhaal vertellen. Je moet er minstens een halve dag in rondwandelen om alles te zien.

Om ook de verdergelegen tempels te zien hebben we twee dagen een tuk-tuk gehuurd. De eerste dag gingen we nog vol moed met een fietske op pad, maar daar is het gewoon te warm voor. Dus voor de easy way gekozen. Gewoon plannetje bovenhalen, ‘this temple please’ en terwijl wij daar rondwandelen legt onze chauffeur zich op de achterbank en doet een dutje.

Elke tempel is de moeite waard, maar er waren toch een paar uitschieters bij.

Bayon wordt de meest creatieve tempel genoemd. Het is een plaats vol gangen, trappen en vooral, 52 gothische torens waarop telkens, aan iedere kant, het koud glimlachende gezicht van Avalokiteshvara staat afgebeeld. Waar je ook wandelt, je ziet steeds een stuk of tien van die gezichten op je neerkijken. Best wel wat creepy... Big brother is watching you...

En dan is er natuurlijk nog de 'tomb-raider' tempel, Ta Prohm. Bekend omdat ze half door de jungle is overgroeid en dat maakt het een bijna buitenaardse ervaring. De tempel ligt in de schaduw van enorme bomen en de half-ingestorte muren en torens worden overwoekerd door de grote wortels van deze bomen.
We zijn zelfs een tweede keer om zes uur ’s morgens teruggekomen, de eerste keer moesten we ons door een paar honderd japanse toeristen worstelen. Terwijl Marie bezig was met haar fototoestel, was de Seb op zoek naar Angelina... maar helaas, die heeft andere dingen aan haar hoofd nu denk :-)

Om niet te sterven van de hitte vertrokken we telkens tegen vijf uur 's morgens, juist op tijd om de zonsopgang te zien. Tegen negen uur was zelfs al in de schaduw lopen te warm...

Laatste dag naar de meer afgelegen tempel Bakong gereden. Een klein uurtje met de tuktuk door de straten van Cambodja... toetende auto's, twee dode varkens vanachter op een brommer, camions 10m hoog gestapeld, bedelaars zonder benen of armen...

Naast Bakong was er een schooltje. Het liep er vol kindjes in uniform maar de juf was nergens te bespeuren... Heb dan maar zelf even voor interim gespeeld en de kinderen een eerste lesje fotografie gegeven. Zichzelf onmiddellijk op het scherm zien verschijnen en zelf foto's nemen van hun nieuwe juf...

Wet, wetter, wetst

zoeffffffffffff...
na bijna 22 uur onderweg, terug met onze flipflop-voetjes op thaise bodem!
't leek alsof het van gisteren geleden was...
al die geuren en kleuren, tuktukskes die het straatbeeld vullen, ten bath - ten bath, ananas op een stokje, cheap cheap, ne grote singha, sabadee, fried rice with shrimps...

Drie dagen en dan trekken we verder... was het plan. Maar drie werden er twaalf!

Toen we in Bangkok aankwamen werd er juist thais nieuwjaar gevierd (Sonkran festival zoals ze het hier noemen). Niet zoals wij doordoen in de Zodiac, maar 4 dagen lang is het dan een groot feest, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat! Duizenden thaikes, jong en oud, klein en groot (nog nooit zoveel spleetoogskes bij elkaar gezien) lopen de hele dag over de straten en gooien met water naar elkaar. Emmers, waterpistolen, pick-ups met tonnen water, tuinslangen... noem maar op. Echt onvoorstelbaar!
Je kon je hoofd nog niet buitensteken of je was al nat van kop tot teen. De ideale verfrissing, want de temperaturen gingen weer vlotjes over de 40 graden.
Maar het water was nog niet alles, gezicht en lichaam werd ook nog ingesmeerd met een soort slijk, denk dat het kalk gemengd met water was.
Echt zot... hoe iedereen erbij liep, hoe iedereen er plezier in had.

Het was onmogelijk voor ons om Bangkok tijdens deze dagen te verlaten, want vele lokals waren voor dit festival gevlucht, waardoor alle treinen en bussen volgeboekt waren.
Dus ons de tweede dag onszelf ook maar zo'n watergeweerke aangeschaft...
AANVALLEN!! :-)

Ondertussen waren ook Laura & Philippe (met Seb op kot gezeten) gearriveerd in Bangkok. Samen ondergedoken in een leuke guesthouse en reisverhalen uitgewisseld a volonte.

Laatste dag van het festival... morgen vertrekken?
Maar de Seb voelde zich wat slapjes, had buikpijn, spierpijn, diarree... toch nog maar een dag uitstellen dus. Volgende dag nog zieker en 's nachts angstaanjagende hoge koorts, verbrandde telkens bijna mijn hand als ik aan zijn voorhoofd voelde... alle symptomen van dengue fever, waarvoor Philippe hier 2 weken voor in het ziekenhuis heeft gelegen.
Dus wij voor alle zekerheid ook maar naar dat ziekenhuis, of was het een hotel? Hilton is er niets tegen...
Gemeten, op de weegschaal, vragenlijst, bloedgenomen...
diagnose: VOEDSELVERGIFTIGING
waarschijnlijk opgelopen door de seafood van een of ander marginaal straatrestaurantje (maar oooh zo lekker).
Antibiotica, pilleke voor dit, pilleke voor dat... allemaal goed en wel, tot we de rekening gepresenteerd kregen... 6000 bath, voor daar nog geen uur te zijn! Twas eraan te zien dat we in het chiqueste ziekenhuis waren van Bangkok.
Maar daar zijn verzekeringen voor he... als die inorde is tenminste want na een telefoontje met de hulplijn van Europ Assistance bleek dat Seb z'n verzekering al 3 maanden verlopen was!
WATTE??? DA KAN NI!!!
Paasweekend... niemand te bereiken die er meer van afwist... wa nu gedaan??
Antibiotica schoon terug gegeven, hebben zelf nog wel iets tussen onze reisapotheek...
en onze rekening daalde naar 2500 baht.

Een weekske uitzieken op de kamer en de Seb was terug die van voorheen.
Achteraf bleek het een misverstand te zijn... foutje in de administratie van de verzekering, noemden ze het. Moet toch kunnen :-)


Lazen we enkele dagen na het festival in de krant:
dit jaar 'slechts' 437 doden en ongeveer 5000 gewonden.
Ze vonden dat een enorme verbetering want vorig jaar waren er blijkbaar meer dan 500 sterfgevallen. De meeste slachtoffers waren motorrijders die met water van hun brommer werden gegooid en zo onder de pick-ups belandden.

''VAN 4 SALE"

' t Is zover. Met pijn in het hart, veel pijn!
Maar Zuidoost-Asie wacht op ons, en vooral... China!

Affiches gemaakt om onzen Bongo te promoten, daarna heel Auckland platgereden om ze in alle backpackers, bibliotheken, internetcafeekes te gaan ophangen.


Bij onze eerste stop zakte de moed al tot in ons schoenen... al die prikborden hongen propvol met van for sale hier, van for sale ginder. En de meeste een pak lager van prijs.
Duidelijk het verkeerde moment gekozen om hem te verkopen. Het wordt herfst, kouder dus, en iedereen vertrekt...
"Dit gaat ons nooit van jeleve lukken!"

Plan A:
the Backpackerscarmarket
soort van hangar waar backpackers (haat dit woord, maar zo noemen we naart schijnt) hun auto's, vans, campinggerief kunnen aanbieden, tegen betaling uiteraard...85$ voor drie dagen daar te staan.
Als het ons dan nog niet gelukt is, is er ons back-up plan,
plan B dus:
Ellerslie-carmarket...
op zondag, waar vooral de lokale bevolking van Auckland en omstreken hun paard op vier wielen probeert te verkopen, en vooral... waar wij destijds de onze hebben gekocht!

Eerst proberen met plan A...

de avond ervoor ons twee straten verder al geparkeerd, zodat we daar morgen als eerste binnen kunnen. Maar in wat voor steegje waren we nu weer terecht gekomen?!
Vrouw, tamelijk kort gerokt...
auto vertraagt... raampje open... auto rijdt verder...
Seb wist ondertussen al hoe laat het was, ik dacht dat die man gewoon de weg vroeg. Kon toch he.

2e auto vertraagt... raampje open... auto rijdt verder...
3e auto vertraagt... raampje open... auto rijdt verder...

mja, misschien toch wel wat veel chauffeurs die plots de weg kwijt zijn, in een doodlopende straat dan nog wel :-)
En bij de vierde auto had madam prijs... weg was ze en een dik uur later werd ze netjes terug afgezet.
Van met geblindeerde ruiten... ne mens maakt zo al eens iets mee he!
Vannacht toch maar geen piske achter den auto denk :-)

's Morgens nog snel langs de carwash en gestofzuigd en... precies gelak nief!

Als eerste waren we er niet, maar toch nog op tijd om een mooi plekje uit te kiezen tussen al die andere... In 't totaal zo'n 15 auto's en 10 vans, en de onze duidelijk het duurst geprijsd. Pffff... maar we willen het toch 1 dag zo proberen, al is het onbegonnen werk denk, vanaf morgen kunnen we nog altijd wat zakken...

10 uur... eerste klant komt binnen
dju, toch niet! Nog ne verkoper...
parkeert zich netjes naast de onze... bordje 1000$, must leave today!

En zo stonden er veel, wiens vlucht morgen of overmorgen vertrok! Sommige waren al 10 dagen bezig met verkopen...

11 uur... eerste klant komt binnen
jong koppel
blijven staan bij de eerste van...
hebben al hun inboedel netjes tentoon gesteld voor de van. Tafel mooi gedekt, leuke stoelen, hangmat, zelfs een wok (hadden wij des tijds toch maar die ovenschaal meegepakt). Het zag er allemaal heel mooi uit om naar te kijken, alleen... hun van zelf was zo rot als iets!

Ook de tweede van ondergaat hun keuring...
twee israeli, de ene ligt nog half te slapen vanachter op de zetel.

Dan was het onze toer...
"Seb gij doet het woord he, en niks over die kras opt raam he!"
Precies nen echte. Een hele monoloog over al de voordelen die hij had, maar vooral die de andere niet hadden. De nadruk op het bouwjaar '93, investering in nieuwe banden en natuurlijk de superdikke matras...
Over al die liters olie, die erin moeten gekapt worden om de 300km en dat bij het minste bultje of putje in het wegdek heel de motor tegen de grond schuurt omdat hij ooit verlaagd is, toch maar gezwegen! :-)
En om af te sluiten vroeg Seb, met lach op z'n gezicht,
''do you want to have a testdrive?'''

''yeah sure!"

UNK...

Marie, waar is dieje sleutel?
Lap! Sleutel weer nergens te vinden natuurlijk. Hoe is dat nu toch weer mogelijk...
Na lang gezoek, nog steeds niks... maar gelukkig dat we nog ergens een stuk sleutel van int begin hadden steken :-)

En daar reed hij voor nen testrit den hangar uit...
... en na nog geen 10 minuten stond hij er al terug!

oei!! das nu wel heel snel...
Stilgevallen? Tegen een andere auto gereden? Zonder naft gevallen???
Maar nee... niks aan de hand,
twas inorde, ze waren overtuigd, verkocht!!

Wa???
Maak da mee seg! Op nog geen uur tijd en aan de eerste klant die binnenwandelde! Toch wel heeeel erg snel. En voor de prijs die we wilden krijgen... zelfs een pak meer dan we er in december zelf voor betaald hadden :-)

DEAL!

Geld overhandigd, papieren in orde gemaakt en dan kregen we nog een allerlaatste lift...
Daar stonden we dan met heel onzen hebbe en houwe, op de parking van the Bamber House, waar we enkele maanden ook begonnen waren.
Twee wildvreemden in ONZE Bongo...
Neeeee, kom terug!
Maar ze reden het hoekje al om... :-(

Nu was voor ons de Nieuw-Zeeland-cirkel helemaal rond, uiteindelijk nog vroeger dan gedacht.
Volgende dag ticketten proberen te verzetten, en nog een dag later...
de vlieger op
Auckland - Taipei
Taipei - Bangkok

?! simreknesaP !?

Allee allee, zijn hier aant wachten op al de buitengewone-mega-spectaculaire-nooit eerder geziene-supersonische-bangelijke-
verhalen, bloopers, fratsen, roddels over het afgelopen weekend in Brecht!!

dus hoe zit het mannen Ben, Peter, Tomas, Robin, Flip en al de rest...
Of uw roes nog aant uitslapen?? :-)

Voor wie echt ni durft... ge kunt vanaf nu ook anoniem posten!!

Northland

En bij Rob en Annemie waren we echt weer met ons gat in de boter gevallen!
Mochten daar een paar dagen gratis logeren, douchen, internet, lekker eten... Vooral dat eten zal de Seb niet snel vergeten, na maanden op rijst, noodles of simpele pasta, hertenfilet met boontjes en aardappelen! Nog eens goeie kost :-)
De warme huiselijke sfeer deed ons meer dan deugd. Want ondertussen was het weer hier nog maar eens compleet omgeslagen... regen regen regen!
Nu we daar toch waren, maar ineens van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar de plaatselijke garagist te gaan voor de nieuwe wof voor onze Bongo (lees 'control'). Rob en Annemie zijn daar al jaar en dag klant, misschien helpt het ons wel om erdoor te geraken... want ons raam, tja!
Raam goed vuil gelaten, zodat de kras misschien wat minder opviel, en de onschuldige toerist gespeeld die van niets wist.
En het heeft ons geholpen ook... na een uurtje reden we daar buiten met de nieuwe wof in ons handen. Enkel twee nieuwe ruitenwissers (voor het vuile raam denk), voor de rest was alles nog onder control!
Nu konden we er weer met een gerust hart tegenaan, klaar om het laatste stukje Nieuw Zeeland te doorkruisen.

Northland...
subtropisch paradijs… zonnig en warm klimaat, eilanden, beschutte baaien en gouden zandstranden… inderdaad, best wel iets om jaloers op te zijn ;-)

Gestopt bij de grootste Kauri bomen van 't land: 'the 4 sisters' en 'Tani Mahuta' (hier geven ze zelfs bomen ne naam, dachten dat wij al gek waren met onzen Bongo...). In ieder geval, groot waren ze wel, amai amai!
Dan via ninety-mile-beach verder naar boven gereden. Een strand, langer dan onze belgische kust, waarover je kan rijden! Wel rekening houden met de getijden en best in de sporen rijden van de voorgangers... maar twas zo is iets anders dan van die gravelweggetjes! Geen kat op heel dat strand... alleen wij! Echt graaf!
Onze bestemming was het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga, waar de Tasmanzee en de Stille Oceaan samenkomen. Naart schijnt kan je dat verschil zien, voor ons was het gewoon heel veel water...

Terug naar onder afgezakt via de andere kant, de oostkust dus.
Spijtig genoeg terug via de gewone weg.
Van het ene dorpje naar het andere: Whangaruru, Kerikeri, Whatuwhiwhi, Ngunguru, Waipapakauri, enz. Ben, als ge nog ne naam zoekt voor uw hert... 't is de moment :-)
Zo kwamen we in Kawakawa... bekend voor zijn openbare toiletten. Ontworpen door ene Friedrich Hundertwasser, naart schijnt nen bekende kunstenaar. Echt waauw was het niet, maar in ieder geval origineler dan die int Gooreind.

Mooi weer, picknickske opt strand... Wat moet ne mens meer hebben?? Zalig gewoon! Vooral het uitzicht. Tientallen kleine eilandjes in het water en luxejachten tot en met... de Seb begon weeral te dromen :-)

Maar aan alle schoon liedjes komt een eind, en ook aan dat van ons... tijd om terug naar de drukke stad te rijden.



ps: laatste foto's NZ te vinden bij links

Tongariro Crossing, take II

Na nog enkele dagen tussen de druiven reden we verder naar Picton... de cirkel was ondertussen rond, wat het zuideiland betreft dan toch. Hier namen we terug de ferry naar het noordeiland.
Nog even een bezoekje aan Wellington, de hoofdstad. Best een hippe stad, overal terrasjes en jonge mensen, daarna half het eiland doorkruist. Hier hadden we nog iets af te handelen... the tongariro crossing! Wat ons op tweede nieuwjaarsdag niet gelukt is, moet en zal ons deze keer lukken.

Al moe bij de gedachte van morgen 17 km te moeten wandelen reden we naar het beginpunt van de wandeling. Want we gaan vroeg opstaan om de toeristen die hier me buskes afgezet worden voor te zijn!!! Maar we gaan ervoor!
6 uur... Brrr dat is hier IJSKOUD!!!
Blijven we ni nog efkes liggen? Niks van, de Seb was al volop bezig onze schoofzak te maken :-)
7 uur... muts en polypropkes aan, want nog steeds KOUD!!!
We beginnen aan den tocht...
De drie vulkanen Tongariro, Ruapehu en Ngauruhoe liggen in het oudste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Dit was weer 1 van de reuze-decors voor Lord of the...
De vulkanen zijn nog geregeld actief. En wij gaan der is ene van "crossen" vandaag! Brrr... de gedachte alleen al doet me sneller wandelen... tot de beklimming echt begint.
Als volleerde berggeiten (hoogste punt 1900 meter) klimmen we langs vulkaankraters en watervallekes, steeds met uitzicht op Mount Ruapehu (Mount Doom voor de ring-fans?). Puffen en zweten, stoppen voor een banaan... Toch niet te onderschatten zo'n beklimmingske. Maar amai! Het zicht mag er absoluut zijn. Vanaf het hoogste punt krijgen we een spectaculair zicht op de Emerald Lakes cadeau... Azuurblauwe meren! Dit voelt super! Een echt overwinningsgevoel bekruipt ons... Moeder natuur trakteert ons nog maar eens op pareltjes van landschappen. En het weer... zon zon zon, jawel!

En na de klim... natuurlijk weer de afdaling.
Maar dat was geen pad, dat waren allemaal losse stenen en zand! Uiteindelijk nog het plezantste van de hele crossing, je kon je gewoon naar beneden laten glijden. Ben zelfs maar 2 keer onderuit gegaan :-)
Maar pffft... de laatste 2 uur stappen waren er, zoals altijd, echt te veel aan. Al het moois lag ondertussen al kilometers achter ons, en het was enkel nog bos bos bos.

ennnnnnnnnnn ja hoor...
na 6,5 uur kwamen we aan het eindpunt. Gemiddeld wordt er zo'n 8 uur gerekend, voor sommigen wordt dat bijna 10 uur, sorry m&m, maar daar kunnen we nog steeds niet van over zenne. Wat waren we weer blij met ons stap-botinnen, gekocht bij de plaatselijken boerenbond voor nog geen 40 euro!! :-)

Maar dan... vinden we nog wel een lift terug? Onzen Bongo staat op ons te wachten aan het beginpunt.
Gelukkig was er een man, die er op zijn zoon stond te wachten, zo vriendelijk om ons naar het begin te brengen. Dat dachten we althans... hij bedoelde met begin, het begin van het gravelweggetje zo'n 400 m verder.
En vanaf hier kon onze Peking Express beginnen...
Stonden op de highway, al leek het meer the middle of nowhere. Op een half uur tijd passeerden er misschien drie auto's. Seb veranderde al gauw in Rinke, ik werd Jorien (zagen en klagen dus).
Na een uur en een hele tijd stappen nog steeds geen succes...
"wij gaan hier toch ni heel da stuk terug moeten stappen he"
Maar juist op het moment dat we het echt niet meer verwachtten, stopten er een auto van een Canadees koppel (met een duidelijk vrouw-draagt-de-broek-syndroom). En zo werden we toch nog netjes naast onze Bongo gedropt.

Daarna terug naar Owhango, enkele kilometers verder, waar we weeral met open armen ontvangen werden door Annemie en Rob. Na een glaasje wijn en natuurlijk al onze verhalen over Nieuw-Zeeland kropen we moe maar voldaan in ons bedde!