Dolfijnzwemmen

Wetsuit aan, brilleke op, flippers aan de voeten en snorkel in de mond... want wij gaan zwemmen... TUSSEN DE DOLFIJNEN!

6.30AM... Kentucky Fried Chicken, zoals elke dag ondertussen.
Maar waar is iedereen? Enkel onzen Bongo en nog een rood autootje van twee duitse meisjes stonden op de parking.
Lap! Geen werk vandaag, het had vannacht geregend en naart schijnt mag er niet geplukt worden als de druiven nat zijn... daar stonden we dan, 's morgensvroeg. Buiten werken is er hier niet veel te doen in Blenheim en om de hele dag in onze van door te brengen zagen we niet zitten.
Even informeren of er vandaag nog plaats is voor het dolfijnzwemmen... en ja hoor, de volgende twee weken waren volgeboekt maar op de boot van half 9 was er nog juist plaats voor twee. Joepie!!
Maar halen we dat nog wel? Ondertussen was het het zeven uur gepasseerd...

Race tegen de klok naar Kaikoura, 170 km verderop. Seb volle gas, Marie hong ondertussen aan de telefoon met Tracy van de informatiedesk om de boot tegen te houden... op zich al spannend genoeg! Een half uur te laat en 12 boze blikken maar we hadden het gehaald en tien minuten later zaten we op volle zee, op zoek naar de 'dusky-dolphins'... alleen, waar zijn ze?? Het duurde lang en de kapitein en z'n crew begonnen al wat zenuwachtig rond zich heen te kijken.
Tot de Seb riep...
"I saw some"
Wat zei je Seb?
"I saw some dolphins!!!"

En hij had gelijk!
WOW!!! Een kolonie, kudde, zwerm of school (?) van wel 100 "dusky dolphins" in de open zee! Hun vinnekes boven het water en WOEPS... daar doet er al ene ne salto!

Nog snel even een briefing om te benadrukken dat wij daar waren om de dolfijnen te entertainen en niet andersom en dat het geen afgerichte beesten zijn, maar beesten in het wild en dat we zoveel mogelijk 'dolphin like' moesten zijn... en dan was het aan ons!

Het bootje legt z'n motor stil als we met zo'n 14 zwemmers vanachter zitten te wachten op den hoorn... en PLONS... wij gaan op dolfijnenjacht!!! Here we goooooooow...
We zwemmen richting dolfijntjes... PFFT wa een stroming! BRRR al die vinnen komen pijlsnel mijne kant uit! AAAAH Komen die zo dicht?! Die bijten toch ni??? En er zit toch genen haai tussen??
Hupsa, hoofd onder water en ZOEF... op ne meter afstand zwemmen ze onder onze buik voorbij! JIEHAAA Wa is dees seg?!
Snel snel... waar zijn er nog? Zoveel vinnekes... weet ni waar eerst te kijken. Voor we het weten gaat den hoorn weer af en moeten we terug naar het bootje.
Met de poep vanachter op het randje, want we gaan ze terug inhalen...En hup TOOOEEET... Het startschot wordt weer gegeven. PLONS... we krijgen de smaak stevig te pakken! Kom hier dolfijntjes! Ploeter ploeter met m'n eigen flippers... en ze zijn er: zoef-zoef... spring-spring... en WOW! Echt geen woorden voor. Onder het water beperkt het zicht zich spijtig genoeg maar tot ne goeie meter... maar de dusky's vinden ons wel tof en laten zich van hunne beste kant zien. Tijdens de briefing hadden ze ons ook wijs gemaakt dat we hun aandacht konden trekken door geluidjes te maken of te zingen, dus maar eens proberen. De seb koos voor lalalalalalalaaa..., ik ging voor "En Sarie Marijs..." maar toen ik aan de strofe kwam van: "En sarie marijs, die zakte door het ijs, en kwam op de bodem terecht. Er kwam een krokodil, en die beet in haren bil..." ben ik toch ook maar overgeschakeld op het lalalalalalaa van de Seb! :-)

De laatste hoorn gaat af... denk er nog even aan me als zeemeermin bij de kudde aan te sluiten... maar op den boot krijgen we nog ne warme choco en een koekske dus... :-)
We blijven nog even dobberen met het bootje om met ons kodakske pas echt op jacht te gaan, naar DE foto van ons leven uiteraard! Maar amai... wij op nen onstabielen boot en die dolfijnen maar krioelen daar beneden ons... Echt zot!

Eens terug aan wal nog een warm douchke en 't was weeral gepasserd se. Het was, hoe kan ik hem laten liggen, DOL-FIJN!!!

Maar eens terug aan den auto terug met beide voetjes op de grond... platte batterie!! Seb had de lichten laten aanstaan...



merci Marleen :-)

Handharvesting

En weer onderweg...
Deze keer richting Christchurch, een nieuwe grote stad. Ondertussen de 10.000 km al vlotjes overschreden en onzen Bongo doet het nog steeds prima.
Of toch...
Staan rustig ergens te tanken dat Seb z'n oog op ons rechter voorwiel valt. Band letterlijk tot op den draad versleten! Dus dringend tijd om nog eens een garage op te zoeken :-(
en daar zagen ze ons weeral komen... Dachten dat onze andere drie banden nog tip top in orde waren, bleek die rechts vooraan er nog erger aan toe te zijn! Die binnenkant was helemaal afgesleten door een verkeerde uitlijning de vorige keer.
Verdict: 2 nieuwe tweedehands banden
+ nieuwe uitlijning

= 145 $ en een streep door onze rekening!!


Verder richting Christchurch dan...
worden gepasseerd door nen jeep

KNETS

steentje tegen ons ruit!!
Ster zo groot als het topje van mijn duim. Dedju, dedju, dedju toch!
Voor(r)uit dan maar, de volgende garage tegemoet...
Verdict: met die ster kan nog geleefd worden maar die man merkt nog in de gauwte een kras op die wij in al die maanden nog nooit gezien hadden. Waarschijnlijk door een steentje dat ooit tussen een van de ruitenwissers heeft gezeten.
Nieuw raam........... 300 dollar, of als we ergens een tweedehandse zouden vinden, wou hij het wel voor ons willen arrangeren voor 100 dollar. Maar waar moesten wij die in godsnaam vandaan halen?!

Na lang getwijfel en gevloek toch maar verder gereden... "we zullen da later wel oplossen". Want om nu nog eens al da geld op tafel te leggen zullen we toch nog even terug wat moeten werken. Dus wij terug opzoek naar the holy job...

Terug aan de slag bij de Montana zat er deze keer niet in. Glenn, onze toenmalige baas, bleek ondertussen met de noorderzon verdwenen en verder konden we daar niemand bereiken. Tussen de patatten zagen we niet direct zitten en appels plukken leek ons te zwaar (vooral voor Marie dan). Na veel gezoek en gebel werd het uiteindelijk toch terug naar de druiven... voor een contractor. Hadden we in der tijd niet gezworen om nooit voor zo iemand te werken??

Maandag 6.30AM,
afspraak op de parking van Kentucky Fried Chicken...
Een rij van minstens 30 auto's, vans, pick ups... reden richting de wijngaard van die dag, zo'n 20 km verder. Van carpooling hebben ze hier blijkbaar nog niet gehoord.
De druiven waren ondertussen rijp genoeg om geplukt te worden.
Handharvesting dus...
Ieders een grote witte emmer en een schaartje en het werk kon beginnen! Zo'n 200 man vloog daar in die druiven, wij wisten maar amper hoe of wat. En als er iemand een emmer vol had, brulde die met volle keel BUCKET!!!!!!!!! En kreeg die van de bucketboy een nieuwe emmer en werden de druiven in een grote bak achterop een tractor gekieperd. En druiven dat er van die planten kwamen, ni normaal.
De ene dag werden we per uur betaald, aan het minimumloon, de andere dag was het op contract... hoe meer druiven, hoe meer geld!! En dat verschil was wel te merken bij iedereen hoor :-) En vooral 's avonds in de rug... pffff.
Gratis keuken en douche hadden we deze keer niet en om een ymca of backpacker elke dag te betalen zagen we niet zitten. Dus kampeerden we in het park en gingen we elke avond zwart-douchen in de plaatselijke sporthal. We waren niet de enigste die dat zo deden, en elke dag kwamen er vans bij, en werd het park voller en voller. Best gezellig, met z'n allen pizza eten, pintje drinken... en 's morgens vertrok iedereen naart werk.

Nieuwe foto's...

- Franz Josef Glacier
- Milford Track
- pinguins
- Mount Cook
- op stap met Marleen & Marjan
- ...

zijn toegevoegd

Bongo meets Magda

SMS: “Waar zitte gullie”

Witte Mazda ‘Magda’ Capella gesignaleerd in de buurt van Geraldine...
niet ver van waar wij zaten.
Nog eens een bbq-ke met Marleen en Marjan zagen we wel zitten dus den 1 verder naar boven gevolgd, op weg naar een nieuwe verbroedering.
Afspraak aan Lake Tekapo... een gigantisch meer, onstaan door een gletsjer en vooral gekend voor de felblauwe kleur van het water. Door het terugtrekken van die gletsjer werd er een bepaald sediment achtergelaten dat het water zo’n mooie kleur geeft.

De meiden waren er voor ne keer eens voor ons ;-) en hadden voor den aperitief gezorgd... ieders een blikske golden export!
Bbq werd noodles door gebrek aan communicatie en tegen half acht lagen we met z’n vieren op ons bed in den Bongo... veel te koud om nog langer buiten te zitten... maar des te gezelliger! Verhalen over Marleen haar blitse modellencarriere voor placentacreme, waar de taiwanezen verzot op zijn en over Marjan haar connecties in het Israelische leger...

Volgende morgend met lichte hoofdpijn opgestaan, ontbeten, afgewassen, nog meer verhalen en aan het meer gelegen in ’t zonneke... op ne zondag mag da he!
In de late namiddag toch maar verder getrokken richting Lake Pukaki en Mount Cook... Lake Pukaki zeker zo mooi als Lake Tekapo, omringd door bergen op de achtergrond en de weerspiegeling van de besneeuwde top van Mount Cook... de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.
’s Avonds ons kamp opgezet aan de voet van Mount Cook. Brrr... ijskoud was het daar en weeral eens werden we belaagd door een bende Kea's! Maar deze keer hadden ze het meer gemunt op Marleen haar pumakes en hadden wij er gelukkig minder last van.

Aangevrozen ruiten en onderkoelde voeten, maar ’s morgens was de zon er weer en was het het ideale moment om het decor van 'the Last Samurai' eens beter te ontdekken.
Botinnen aan...
en daar gingen we met z’n vieren. Twee uur klimmen. Ons eindpunt, halverwege de berg, gaf een prachtig uitzicht over de Hooker Valley omringd door gletsjers en omliggende bergen.

WIJ WILLEN SNEEUW ZIEN!!

En verslaafde hikers die we geworden zijn, zetten we na een appeltje en een slokje water onze beklimming verder. Seb op kop, gevolgd door Marie en Marleen vijftig meter erachter... (niet dat we niet konden volgen, maar denk dat hij ons getetter en gegiechel wa beu was). Marjan zag nog die top toch niet zo zitten en besloot al maar terug te keren naar beneden.
Het werd klimmen over grote rotsblokken en losliggend gesteente maar na een nieuwe drie uur kreeg ik de eerste sneeuwbal tegen men kop...
VERDOMME SEB!! :-)

Nog even doorbijten voor de echte top... pfff...
Maar eens we die bereikt hadden... WAAAUW! Een 360 graden panorama!
Nu voelden we ons echt wel DIE-HARDS, hadden zojuist nog maar eens even ons grenzen verlegd. Wat was ik weer even trots op men stapbotinnen :-)

Ieders nog een hap van de laastste muselireep en de afdaling kon beginnen... en was het enkel nog uitkijken naar de fish&chips van die avond! Hadden we nu toch wel verdiend he...

Op dinsdag zakten we terug af naar de zee, richting Oamaru. Naart schijnt zouden er hier ook ergens pinguins moeten zitten. Joepie... maar 20km op voorhand stonden er overal al richtingaanwijzers met ‘yellow-eyed pinguin colony’... een en al toeristische attractie dus. En ja hoor, er was een uitkijkpost op 100 meter afstand van de zee, propvol mensen. Dichter mochten we niet komen. Maar dankzij de verrekijker van de vader van Marjan zagen we vier pinguins uit het water komen en in de struiken verdwijnen en enkele zeehonden. En toch voelden we ons weer eens koningen te rijk dat we die beestjes in vrije natuur konden bespieden, al was het tussen dertig chinezen...
’s Avonds kropen we weer met z’n vieren in den Bongo om te koken, op een afgelegen strandje.

Woensdag reden we nog samen naar the Moeraki Boulders, reusachtige stenen op het strand die er door erosie zouden gekomen zijn. Volgens de Maori legende zou het godenbrood zijn, en inderdaad, met een beetje verbeelding leken het wel grote, rond, volkoren broden. :-)
Maar helaas was er juist een bus bejaarden gedropt en liep het daar weeral eens... vol met mensen!En dan was het tijd om afscheid te nemen... wij naar boven, Marjan en Marleen naar beneden. Benieuwd waar onze wegen elkaar volgende keer gaan kruisen??

*Moviestar Bongo*

… want zo’n trektocht van vier dagen voel je daarna wel in de spieren. STIJF… niet te doen. Die kuiten, pfff! En dachten nog zo goed gestretched te hebben…
Een thaise oliemassage zou nu wel geholpen hebben, maar in plaats daarvan werd het onze was doen en verder het zuiden tegemoet rijden.
Die avond gestopt in een klein dorpje, Riversdale, om een slaapplaats te zoeken. Veel keuze hadden we niet, een recyclagepark of de parking van de plaatselijke golfclub. (Hoeveel golfterreinen er in Nieuw Zeeland zijn, heeft gewoon gene naam. Hoe klein het dorpje ook mag zijn, een school, een winkel… allemaal niet nodig, maar golven zullen ze!)
Zaten rustig ons potje te koken – worteltjesstoemp – werd er plots weer op ons deur geboenkt.
Oh nee he! Tzal toch weer ni waar zijn? Drie keer politie na elkaar is toch wel even teveel van 't goede…
Raampje open en onze vriendelijkste glimlach tevoorschijn getoverd…

“Are you guys gonna stay here this night?”
“euh, euh… we’re not sure yet…”
“ come and follow me, I will show you something.”

Dachten dat hij ons naar een of andere camping zou brengen, maar in plaats daarvan wees hij ons de toiletten van de kantine van de golfclub en excuseerde hij zich omdat er geen douches waren. NO PROBS MAN!!
Daarna zei hij dat we ‘s morgens maar even langs het politiekantoor moesten passeren, waar hij werkte… -OEPS, dus toch ne flik-
… om te komen ontbijten!!

Zo gezegd zo gedaan…
en dus zaten wij de volgende morgend koffie te drinken bij de police. Hij was de enige flik van het dorp en zijn huis was naast den bureau. Bleek dat hij jaren geleden nog enkele maanden in Breda heeft gewerkt. Zijn overgrootvader was Hollander en had een peperkoekenfabriekje dat leverde aan Albert Hein en Vroom & Dreesman… grappig toch! Na een warme douche, goed gevulde maagjes en zijn visitekaartje in de hand, if you are in trouble, just give me a call…, onze koers verder gezet… deze keer helemaal naar het zuiden, the Catlins.

Van de highway (niet te vergelijken met de autostrades van Belgie) hadden we ondertussen al genoeg gehad, daarom de alternatieve route langs de kustlijn gevolgd. In onze wegenboek staat deze aangeduid met een klein wit baantje, gravelweg dus, maar het landschap maakte veel goed. Het ene moment reden we door prachtige bossen om dan ineens aan de zee uit te komen met ongelooflijke kliffen en baaien.
Aan McLean Falls gestopt om te picknicken. Veel water maar alles behalve clean... twas precies donkere leffe dat er daar naar beneden stroomde.
Na onze boterhammekes met humus met feta en spinazie naar Slope Point gewandeld. Dit is het meest zuidelijk gelegen punt van Nieuw Zeeland. Verder van huis geraken we echt ni, sorry ma en pa... :-)

En terug de baan op...
Ondertussen is onze cd-collectie weeral iets meer uitgebreid en kunnen de the best of Macy Gray worden afgewisseld met die van Fun Lovin`criminals en omgekeerd.

Volgende stop was Curio Bay. Vier uur voor en na laagtij kan je hier fossielen zien van gevallen boomstammen en verschillende planten in het water. Wij volop opzoek naar die fossielen, komt daar toch niet plots vader pinguin op zijn gemakste uit het water zeker! Na een tijdje had moeder ook gedaan met vissen en daar liepen ze dan met z’n tweetjes over het strand. Echt een grappig zicht hoe die lopen. Hun armpjes naast hun lichaam, waggel, waggel... spring spring... om dan te verdwijnen in de struiken, op zoek naar hun nest.
IK WIL NOG PINGUINS ZIEN...

Maar ondertussen waren we in Dunedin aangekomen, de tweede grootste stad en dé universiteitsstad van het Zuideiland, en daar lopen spijtig genoeg geen pinguins rond. Een gezellige stad met leuke cafeetjes en toffe winkeltjes.
Na het dagje sightseeing verder gereden naar het nabij gelegen schiereilandje. Het was al laat en fameus donker aan het worden om nog een slaapplek te zoeken maar de naam Long Beach uit de Lonely Planet klonk toch mooi om ’s morgens op wakker te worden. Dus wij daarheen, maar waar waren we nu weer terecht gekomen...
Spots, mensen druk in de weer...

CUT CUT CUT...

Waren zonet even met onze Bongo midden op een filmset gereden!!
Camera’s op wieltjes, micro’s met mousse errond, acteurs...
Als er iemand onze Bongo mocht zien in de nieuwe Lords of the Ring, WIJ ZATEN DAAR DUS IN HE!!! :-)

Long Beach zelfs bleek niets meer of niets minder te zijn dan een ordinair strand. Dus na ons ontbijt verder het schiereiland in gereden. Daar kan je, als je geluk hebt albatrossen zien. En mocht dat niet het geval zijn, kon je nog altijd tegen betaling een tourbus nemen naar een geheime albatroskolonie. Die chance hadden we niet en $54 hadden we er niet direct voor over dus bleef het voor ons enkel bij wat zeemeeuwen. :-(

Er is er een jarig, hoera, hoera...

GELUKKIGE VERJAARDAG ma!!!!

Geniet van het varkenshaasje en de wijn...

en voor de toekomstige mama's & papa's ook nog nen dikke proficiat en bedankt voor de telefoontjes.

Drie dukke kussen van alweer tussen de druiven...

*Seb en Marie*



nieuwe verhalen volgen as soon as possible :-)

The Milford Track !!...

The day before...

BOENK BOENK...
Wa is da??
23 uur en weer zo ne flik die met al z'n kracht op ons deur slaat. Een pillamp die heel onze slaapkamer verlicht... Pfff... en weer het zelfde liedje: "you have 5 minutes to leave of anders 400 $ boete!" En die vrouw van het informatiebureau maar zeggen dat er hier geen controle komt. YEAH RIGHT... Dus de Seb weer in z'n boxershortje achtert stuur :)

Moest dat nu echt?!

Juist nu we onze nachtrust echt wel kunnen gebruiken? Juist de avond voor onze big day...
Onze eerste dag van DE Milford Track! Vier dagen klimmen, dalen, klimmen... in weer en wind. De trekking die elke tripper verafgoodt, waar elke reiziger op kickt... De bekendste van de wereld, maar vooral bijna niet te strikken... 40 personen per dag en een jaar op voorhand alles volgeboekt. En wij met onzen 'oere-change'... een week geleden voor de fun de website gecheckt.
Twee cancellations... BOEKEN!!!!


Day I...

En hier zitten we nu, in de eerste hut... te kaarten met 'de look-alike van de vlam van Stifflers mum' en Stiffler zelf :)

Vandaag onze Bongo achtergelaten op een parking en de boot genomen naar het beginpunt van de track. Een kleine twee uur op een meer tussen de bergen. Gratis koffie en thee en genieten van het uitzicht... Mooi begin!
Dan rugzak op en kon het echte werk beginnen, voor even dan toch... Na vijf kilometer te wandelen kwamen we al bij onze eerste hut (Clinton hut) aan. Echt een makkie, vanaf morgen zalt andere (...) worden!
Ons bed strategisch uitgekozen, niet te dicht bij een deur of raam en ver weg van al de potentiele snurkers of tenminste waarvan wij dachten die in staat waren tot...
Om vijf uur was er nog een vrijblijvende Afternoon walk met uitleg over de bomen en de planten door een ranger (m.a.w een veredelde boswachter). Nog even getwijfeld, maar toch maar niet. Met z'n veertig van boom naar boom zagen we niet zo zitten en zo'n groepsbeesten zijn we nu ook weer niet :)
Op ' t gemakske ons potje gekookt voor die avond... pasta met champignonsaus... en eerlijk waar: heerlijk! Daarna nog een safety briefing en het weerbericht (regen en kans op sneeuw) gekregen van de ranger en dan gewapend met oorstopjes in onze dikke, warme, gehuurde slaapzak...


Day II...

Oef we zijn er geraakt!

Vanmorgen om 7.00u opgestaan. Vanaf 5.30u begon de eerste wekker af te lopen, pfff en ja, er was weer ne snurker van de partij, en ja hij lag weer naast ons!! Hoe is dat nu toch mogelijk...
Snel gewassen met ijs-ijskoud bergwater, ontbeten en dan gelijk nen echte in tenue vertrokken(shortje, polypropylene broekkousen, thermisch marcelleke en onze waterresistance boots).
Het eertste stuk ging goed, vrij vlot zelfs. Geleidelijk stijgen, soms wat afdalen. Wat ons vooral opviel... het water, zo helder! En al die verschillende soorten groen...
Enkele noten en rozijnen voor wat extra krachten en terug verder. En we hadden echt wel geluk met het weer, zon ipv sneeuw. Tja, de weermannen, ge kunt ze niet altijd vertrouwen hier (is Sabine ondertussen al bevallen??) en eigenlijk hopen we stiekem toch op een beetje regen, dan kunnen we tenminste onze regenbroek die we per ongeluk nog hebben van de glacier nog eens gebruiken... :)
Na de middag begon die rugzak toch door te wegen, juist toen de klimming moest beginnen... Tanden bijten! Banaantje, weer energie voor 100 meter en verder die berg op.
Uiteindelijk toch nog vroeger dan verwacht, en juist op tijd voor de eerste druppels, bij de tweede hut aangekomen, de Mintaro hut.

En hier zitten we dan weer... ons te verwarmen aan de kachel, kleren van daarstraks aan den draad, rijst die maar drie minuten hoeft te koken... de ranger die langskomt om te checken of iedereen het gehaald heeft en met het weerbericht voor morgen (hevige wind en regen)...


Day III...

Ok, we hadden gisteren misschien om wat regen gevraagd, maar zoveel... nee, dat was niet te bedoeling!

Opgestaan met kleine sneeuwvlokjes (toch een winter dan dit jaar?), enkele toastjes en een la-vache-qui-ri'ke en nog eentje met choco, en we zullen het nodig hebben ook! Vandaag wordt het de zwaarste van de vier, helemaal naar de top, daarna dalen, dalen, dalen...
Rugzak weegt ondertussen al wat rijst en pasta minder maar een duwtje in de rug kon Marie wel gebruiken. Zes haarspeldbochtjes die wel verticaal naar boven leken te gaan... Pfff... Zweten!
Maar eens die top bereikt voelden we ons echt wel opper! Spijtig van de mist, nog nooit zo'n groot wit oppervlak, maar toch nog heel indrukwekkend... Misschien de moment om onze regenoutfit aan te doen... GRAAF! :)
En dan was het tijd om over te schakelen naar de voorste spieren... afdalen geblazen. Normaal verloopt dat altijd iets vlotter, maar deze keer... over losliggende rotsblokken en glibberig mos en dat loodzwaar pak op onze rug -kregen al gelijk compassie met Jezus en zijn kruis... die moet echt wel afgezien hebben :)
"Wat voor raar beest is dat?" Ne pluche vogel met ne lange bek... nog eens kijken... waaaaah ne KIWI, anders leken ze er toch wel heel hard op.
Na drie uur afdalen aan 1 stuk (Marie dacht na een rustpauze helemaal niet meer recht te geraken) aan een pijl gekomen: optioneel Sutherland-watervallen +1,5 uur extra
En freaken die we zijn -of geworden zijn :-) die watervallen er nog bijgenomen ook, ondertussen in gietende regen. Maar dat maakte ze alleen nog maar krachtiger en indrukwekkender.
En echt wel... WOOOOUW!! Ons opper-gevoel kwam weer boven toen we daar met z'n tweetjes, zijknat, al dat water naar beneden zagen donderen, van 580 meter hoogte, verdeeld over drie etappes. De hoogste van Nieuw Zeeland en bij de hoogste van de wereld... en daar stonden we dan! GIGANTISCH
Na de watervallen terug naar het hoofdpad voor nog een uur, dat er echt wel teveel aan was! Nog meer regen en het pad leek meer op een beek... maar we hebben het gehaald!!

En nu met een minutensoepke en droge kleren aan zijn we blij dat we kunnen terugdenken aan zo'n zware maar onvergetelijke dag! Veel foto's hebben we spijtig genoeg niet kunnen maken omwille van de regen, maar de beelden die we hebben zitten voor altijd in ons koppeke (jullie moeten zelf maar tot hier komen om te oordelen) Vroeg gaan slapen, hopelijk toch 1 nacht zonder snurker, en dan morgen, de laatste dag... nog goed voor 18 km!

Naart schijnt was de regen nog niet zoooo erg vandaag, maar 60 mm. Deze dag vorig jaar 100 cm. Maar.... als het zo blijft doorgan vannacht, wordt het pad voor morgen onverantwoord en worden we geevacueerd met een helicopter... Spannend.


Last day...

... mag ook wel, want we beginnen het serieus te voelen in onze benen. En zoals ze zeggen, de laatste loodjes wegen het zwaarst... en dat hebben we geweten ook.

Opgestaan in alweer regen. Stiekem gehoopt dat er een helicopter op ons stond te wachten, niet dus. Niet teveel getreuzel, want om 14.00u vertrekt onze boot terug naar de bewoonde wereld en die willen we echt niet missen.
Door al die regen van gisteren en vannacht was het landschap omgetoverd in de ene waterval naast de andere. Een voordeel van het slechte weer en zo kwam onze regenoutfit weeral goed van pas. Echt wel knap maar wel alert blijven voor gladde stukken.
Op het einde moesten we onszelf voortslepen van mijlpaal naar mijlpaal maar om half een zagen we het bordje Sandfly Point, het einde van onze Milford Track.

WE ZIJN ER!!!

Boot op, bus in, en dan terug in onze eigen vertrouwde Bongo, oef hij staat er nog! Botinnen uit, rugzak af en slapen tot de middag erop...

Over Kea's en St Tropez :-(

Zie me hier nu liggen... twee paar sokken, fleece en onder de dekens met denkbeeldige warme chocomelk. In een stad op een parking. De Seb zit vooran een poging te ondernemen toast champignon te maken met de primitiefste onder primitiefste middelen. Op de achtergrond klinkt de stem van Mark Knoffler. Buiten is het koud, heel koud! Stortbuien afgewisseld met dikke hagelbollen. HAGELBOLLEN, het dak van den Bongo lijkt elk moment te kunnen instorten. 't Is zomer!
Maar we mogen niet klagen...
This is our walk of life! Whoehoe...
En zeker niet na al het moois van de afgelopen dagen.

Na onze Frans-Jozef experience verder gereden naar Lake Matherson. Onderweg nog even gestopt bij de Fox glacier, nog zo'n gigantische gletsjer. 's Avonds gekampeerd aan het meer, mooie zonsondergang. Heel gezellig tot onze rust werd verstoord door een bende op hol geslagen kea's. Seb, de kenner, wist onmiddellijk dat het om een soort van papegaaien ging. De slimste maar met de meeste kwajongensstreken. Ze vlogen in cirkeltjes rond de van en toen de fun daarvan gedaan was, kropen ze op ons dak en begonnen ze met hun poten te krassen. Om zot van te worden... Zeker als je er midden in de nacht telkens van wakker wordt! De Seb dacht de oplossing gevonden te hebben... raam open en met een Teva ze proberen weg te jagen, maar daar hadden ze geen schrik van, ze hadden er zelfs nog plezier in ook. De Seb dan maar achter het stuur in zijn boxershortje op de vlucht voor de Kea's. Maar na een half uur hadden ze ons terug gevonden. BASTARDS
De minuten geteld tot de zon erdoor kwam, dan vertrokken voor een wandeling rond het meer. Als je geluk hebt met het weer, kan je de weerspiegeling van Mount Cook en Mount Tasman zien glinsteren in het meer. En dat hadden we! Echt heel mooi!!
Tegen de middag de Haastpass genomen, een weg dwars door de bergen. Die bracht ons naar Wanaka, waar 50 km verder de Rob Roy track op ons stond te wachten, een wandeling die naart schijnt echt de moeite is.
Laten we ineens naar het beginpunt rijden en daar kamperen, nu we toch bezig zijn... Geen probleem tot na 20 km de weg veranderde in een smal gravelweggetje vol bulten. Heel den Bongo schudde en slipte van hier naar ginder. Lawaai! We konden elkaar niet verstaan... echt vermoeiend! Nog even getwijfeld om terug te draaien, maar het zou ons nooit gelukt zijn. Met schrik voor onze banden verder gereden, ontvangst met GSM was er niet om in geval van nood de AA te bellen. Maar het was er wel mooi... heel mooi, tussen de bergen, zon, schapen, rivieren...

Wandeling zelf was weer de moeite. We waren goed vroeg vertrokken zodat we voor al de andere touristen waren. In de Lonely Planet stond dat het pad geleidelijk stijgt, maar wij vonden het toch fameus klimmen. Eenmaal de top bereikt, kregen we een prachtig uitzicht over de Rob Roy glacier, omgeven door bergen, watervallen en... stralende zon. Na een boterhammeke met zelfgemaakte tonijnsla verliep de afdaling als een fluitje van een cent :-)
Beneden aangekomen, zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld gereden, op zoek naar een telefoon... Leen VB verjaart!
Ons daarna op een handoek aan het meer gelegd en 's avonds verder gereden naar Queenstown...
Saint Tropez van Nieuw-Zeeland, maar dan tussen de bergen. Het was al laat toen we daar arriveerden, dus niet meer veel goesting om nog lang te zoeken naar een slaapplaats. Ons geparkeerd aan een parkje iets buiten het stadscentrum. De volgende morgend, heel vroeg... BOENK BOENK... op ons raam... POLITIE!
We kregen vijf minuten om weg te rijden, anders 400 dollar boete... (boete betaald en verder geslapen :-)

Slecht begin van de dag... daarna regen, alleen maar betaalparkings, etalages met peperdure kleren, stof op sensor van fototoestel... Geen redenen om nog langer hier te blijven.