De feestdagen

We waren het al bijna vergeten maar ondertussen is december zo goed als gepasseerd, dus it's christmass-time!!
Oei, moet het dan niet sneeuwen of op z'n minst heel koud zijn? De zon schijnt en het wordt hier pas donker om half tien... niet echt zoals wij het gewoon zijn thuis. En dan nog vooral het overleven zonder de Stanny is raar. Alle chance dragen de winkeljuffen hier massaal kerstmutsen of we zouden het nog niet geloven dat jezuske hier ook geboren is...



24-25 december...

De dag begonnen met een stevige wandeling: the rainbow mountain walkway. Amai, amai... we zitten echt wel in Nieuw Zeeland nu, landschappen a la Lords of the ring in overvloed (afgewisseld met gehijg en gezucht: "zijn we'r bijna, is't nog ver...").
Teva's allemaal goed en wel maar binnenkort toch eens bij de salvation army gaan zien of er geen walking boots in aanbieding staan.
Tegen de middag verder gereden richting Taupo. Nog snel even halt gehouden bij de Huka Falls, in 1 woord: krachtig! Daar kunnen die watervallen van in Thailand nog iets van leren. En wie zit daar rustig vant zonneke te genieten op de parking, Marleen... my soulmate, partner in crime, samen met Marjan. Zitten hier ook vast voor enkele maanden zoals ons, daarom afgesproken om met z'n vieren de feestdagen door te brengen. Na de eerste wilde verhalen te hebben uitgewisseld samen gaan shoppen in de Pack' n Save (if the price would be lower, it would be Pack'n Free), de plaatselijke Aldi van hier. Onder het motto: 't is maar ene keer kerst dus het mag al is iets meer zijn de kar volgeladen! Zalm, kippebillekes, worstjes, hamburgers... alles wordt op den BBQ gezwierd. Eten tot ge ni meer kunt! Zo moet da toch bij kerst?! Dus houden we ons daar de 25e ook maar mee bezig! Elks een feesthoedje op, om toch een beetje een kerstgevoel op te wekken. Een gratis camping aan de Waikato rivier. Mooi plekske... en maar tetteren natuurlijk... :-)



26 december...

boxingday vandaag, van waar het komt weten we niet maar in ieder geval, het is het engelse woord voor tweede kerstdag en dus ook voor de SEB ZIJN VERJAARDAG!!
Hip hip hoera, 26 jaar... en ne skydive erboven op! Alleen, 't zal voor een andere keer zijn, opgestaan in gietende regen, Marie al lichtjes content :-)
In de namiddag kwam het zonnenke er toch nog door dus maar gaan wandelen rond 'the craters of the moon', een thermo-actief gebied waar de stoom uit de grond komt. Nog een crem-gelaske en 't was al weeral tijd om aan het avondeten te beginnen:
champagne
scampies
chocolademouse
...



27 december...

hier se, de Seb se...

... IK SPRING UIT EEN VLIEGMACHIEN!!

Deze morgen vroeg uit de veren om Lake Taupo te bewonderen vanaf 12.000 voet hoogte. Eerst een formulier invullen met adres en telefoonnummer van de ouders, voor moest er iets gebeuren... de weegschaal op, overallekes aan, brillekes op en dan op z'n windkracht 10's naart vliegtuigske. Lachen geblazen, maar wel met een licht gekookt eitje...
Deurke dicht en we stijgen op, en we BLIJVEN maar stijgen, een half uur aan een stuk. Waar zijn we aan begonnen, in godsnaam...
Deurke open, de eerste mens valt er uit. Oei, dat gaat precies nogal snel, heel snel... Marleen haren toer... en dan AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA skydive Marie tuimelt het luchtruim in... Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa is me daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa... 45 seconden vrije val! Dit is FUN! En maar kressen...
Na mij volgen twee chinesen, Marjan en dan de Seb! Zaaaalig...
PLOP, parachute open en langzaam naar beneden vliegen... genieten van al hetgene daar beneden. Geland... en oef, ni ALLES VOL :-)
Ik wil nog eens...
Maar 't is gepasseerd, voor 139 dollar maar meer dan de moeite waard!!



...alles onder control, ma en pa!!



28 december... (the day after)

Lake Taupo gelaten voor wat het was en verder het land ingereden. Bongo op kop, Magda in achtervolging. Magda = witte marginale mazda van Marleen en Marjan, al meer kosten aan gehad dan het ding eigenlijk waard is :-)
Uiteindelijk aangekomen in Owhango, een dorpje te vergelijken met Deureind... Hadden via de Fons, vriend van Valerie, een adres gekregen van mensen die hier al jaar en dag wonen. Rob en Annemie. Ze hadden een huis 'op overschot' dat wij gerust voor een tijdje mochten gebruiken... en dat zagen Marleen en Marjan ook wel zitten. Dus wij met z'n vieren daar gaan aankloppen en werden met open armen ontvangen!!
Douche, ijskast, computer, tv, video... noem maar op.
Een waar paradijs voor trippers!



29 december...

terug tijd voor een beetje actie...
Een 40 km ten noorden van Owhango is het Tongariro National Park gelegen, waar je de tongariro crossing kan doen. Een 8-uur durende wandeling door weer en wind en een ongelooflijk landschap. Een MUST DO.
En dat zagen we wel zitten, maar niet op onze teva's of de pumakes. Dus wij naar de eerstvolgende stad gereden op zoek naar walking boots, en gevonden ook! Groene rubberen botinnen en een ieders een paar geite wolle sokke, net echt en content dat we waren...
Ineens inkopen gedaan voor onze crossing van morgen: brood, appels, bananen, drinkskes, water, chocolade.
Nog even onze boots gaan inlopen en we zijn er klaar voor...
Althans dat dachten we toch...
Een wandeling van 7 km om wat te oefenen, na een goed uur hadden we door dat we 'per ongeluk' die van 42 km hadden genomen. Lap, en ondertussen ook al iets minder euforisch over onze nieuwe aanwinst, Marie blijnen en de Seb zeer aan z'n knokels...
Wist de Rob ons ook nog even te vertellen dat er vorige week een man onvoorbereid aan de crossing was begonnen en half dood was terug gevonden... slik!



30 december...

...geen crossing vandaag!



31 december...

DOORDOEN!!
Omdat Rob en Annemie dit jaar samen 100 jaar werden, gaven ze een groot feest! Voor 100 man en wij waren erbij! Een beetje als de attractie van de avond natuurlijk, maar kon ons niets schelen. Punch als aperitief, BBQ met zelfgeschoten hert en bier en wijn a volente... echt op z'n Nieuw Zeelands! De Seb ontpopte zich als dj van dienst en de rest maar shaken!
DRIE TWEE EEN...
GELUKKIG NIEUWJAAR!!!
Iedereen drie kussen en laat die champagne maar knallen!
Nog een paar uur verder gedanst en dan moe maar voldaan in ons vanneke gekropen...


nieuwe foto's zijn toegevoegd ...

Chipolatta- en Zwanwosjes...

Ondertussen al bijna twee weken in Nieuw Zeeland dus hoog tijd om die Maori's eens beter te leren kennen...
Maori's, wie zijn ze, wat doen ze en wat drijft hen?
Wandelroute langs maoridorp: kerk - begraafplaats - enkele authentieke huisjes, meer stond er niet maar twas wel eens de moeite. Vooral de beeldjes gemaakt uit boomstammen verspreid over heel het dorp, soms echt om schrik van te krijgen. Het was te verwachten natuurlijk, deze toer moest weer eindigen bij een souvenirshop, typisch!

Volgende dag onze maori-ontdekkingstocht verder gezet: show met traditionele dans en interactie van het publiek. Echt iets voor u pa, denk aan dat braziliaans gedoe van in de kadans :-)
Zo fake als iets, maar nu weten we tenminste hoe we een maori moeten kussen (twee maal lichtjes de neuzen tegen elkaar drukken) en hoe we een haka moeten dansen, de Seb zal het wel eens voor doen zodra we terug zijn, met interactie uiteraard...
Daarna een vulkanisch park bezocht. Vanalles te zien: kokende waterpoelen, modderpoelen (iedereen vindt dat die naar rotte eieren ruiken, ons doen ze meer denken aan het nat van zwan-wosjes) en als top of the bill de grootste geyser (nee, niet geysen) van Nieuw Zeeland, de Pohutu-geyser. Normaal gezien zou hij om het uur spontaan beginnen spuiten (er zijn er ook waar men waspoeder bij doet om ze te laten spuiten). Wij daar meer dan een anderhalf uur staan wachten en geen reactie... blijkt dat die al een hele tijd niet meer spuit. Binnenkort toch maar eens een kwaaie lezersbrief sturen naar de lonely planet denk.
Ons dan maar bezig gehouden met de modderpoelen. In het begin lijkt het niet veel bijzonder, gewoon wat modder die naar boven broebelt, maar als je er wat langer naar blijft kijken wordet het echt wel grappig. Prut prut prut, protput...

Die avond toch maar een camping opgezocht, joepie, nog eens douchen! Zaten we daar op ons gemakske chipolattawosjes met patatten te eten, zei er plots iemand tegen de Seb
"ik kenne kik u van ergens"
...
bleek dat toch niet iemand uit Kalmthout (William en Sjouke) te zijn zeker, die ons in de gazet had zien staan en de Seb nog van die foto herkende.
De wereld is toch klein he wordt er dan gezegd zeker...

Four seasons in a day

Eindelijk weg uit de koekestad... Werd dat tijd!
De highways hier nog wat gewoon worden, niet alleen voor de chauffeur is het links rijden wennen, ook passagier Marie heeft er moeite mee. Vooral dan bij het instappen, altijd met z'n twee de verkeerde deur in...
Direct een grote afstand afgelegd en de Coromandle Peninsula ingereden. Een schiereiland in het noorden dat o.a. bekend is voor zijn surfstranden, alhoewel we ons daar serieus vragen bij stellen, geen ene surfer gezien. Heel de tijd de kustlijn gevolgd, best grellig. Keihoge kliffen, heel den tijd bochtenwerk, maar wel ongelooflijke uitzichten. Spijtig genoeg wilde het weer niet meewerken. Veel regen en dus ook gladde banen. Op weg naar de Hot water beach (volgens de Lonely planet de attractie hier) begon onze Bongo al serieus te slippen.
Waaaaaaaah...
Halve-cirkel-draai waaaaaaaaaaah...
...
...
...
...
...
Slik
Oef... we leven nog en alle chance niks geraakt. Stilzwijgend en met bange hartjes verder gereden.

Bij de eerstvolgende garage gestopt om toch maar eens naar onze banden te laten kijken.
Levensgevaarlijk die links vooraan... Lap, dat begint hier al goe, onze eerste kosten. Nieuwe tweedehands band en allignement samen goed voor 90$...

De Hot Water beach zelf is echt 1 van de grootste rip-offs van Nieuw Zeeland. Het is de bedoeling dat ge een gat int zand schupt waar dan, hokus pokus, kokend water in komt. Als dat mengt met het zeewater hebt ge uw eigen hot pool om in te liggen. Natuurlijk hebt ge geen schupke bij, da moet ge dan tegen een veel te hoge prijs huren. Dan kan de pret beginnen... en maar schuppen! Geen warm water te zien natuurlijk, wat blijkt, alleen op een paar plaatsen komt het water echt naar boven en daar staat het dan al helemaal vol met schuppers... en negen van de tien duitsers.
Dan maar naar de Cathedral Cove (een soort grot) gereden waar je een mooie wandeling kan maken en de cove zelf moet echt de moeite waard zijn. Op de parking gearriveerd, begon het toch niet verschrikkelijk hard te regenen zeker, bliksem, hagel, donder...alles erop en eraan. Pfff. Even wachten tot het droog is...
Een dik uur later...
Nog steeds niets gebeterd dus wijselijk besloten onze Bongo terug te laten bollen...

Daar reden we weer, of om het in vaktermen te zeggen: cruisen :-)
Van de zee naar de bergen,
van de schapen naar de koeien.
Het ene moment regen, het andere zon.
Fleece aan van de kou, ramen open van de warmte...
Of 'four seasons in a day' zoals ze hier zeggen.

Uiteindelijk aangekomen in Tauranga, een havenstadje aan de zee. Na Marie haar eerste rijles (meer spookgereden en gegil dan wat anders) op zoek gegaan naar een plekje om te overnachten.
Boterhammen met kip, paprika en cottage cheese, daarna in slaap gevallen met zicht op zee en een bordje NO CAMPING!!

Die sleutel...

... dat was het enige waar we 's morgens aan konden denken. Dus wij met de bus terug de stad in. Hopelijk voor de laatste keer. In een soort Wijnegem shopping-center een schoenmaker gevonden die ons kon helpen. Allee helpen, zo zeker waren we daar nog niet van, en hij zelf nog minder. Hij had nog nooit in zijn carriere zo'n sleutel gezien en dus maar op goed geluk ene nagemaakt...
Wij vol spanning de bus terug op en gaan proberen:
nog niet zo simpel, maar uiteindelijk is het ons toch gelukt! Voortaan zal het openen van de deur en het starten echt wel stressen worden, 1 verkeerde beweging en krak...
Maar onze Bongo kon weer ademen en wij ook.

De eerste klus was geklaard, tijd voor de tweede:
van onze Bongo een 'huis' maken... werk aan de winkel dus!
De lokale wibra, Zeeman,... in en uit gelopen, op zoek naar inboedel. Allemaal veel geld, zeker na het kopen van een auto, verzekering, touring wegenhulp... Samen al een dikke streep door onze rekening.
Alternatief: SALVATION ARMY (leger des heils)
een kleine moeite, maar een wereld van verschil :-)
In het begin nog wat vies van alles, maar eens we onszelf daarover hadden gezet was de jacht geopend.
Potten, pannen, bestek, borden, glazen, soeplepel, houten lepel, blikopener, kurkentrekker, bekers, spiegel, stoelen, curverboxen... noem maar op. Zelfs de matras, dons, lakens en kussens!

Seb: 'How much for the portable cd-player?'

'Oh, maybe a few dollars'

PAK MEE!!

In geen half uur tijd stond die toonbank vol!
Moment supreme, hoeveel gaat dat ons hier kosten?? Misschien hadden we ons toch niet zo mogen laten gaan...
De kerel achter de toog was al begonnen met alles in zakken te laden en toen hij klaar was kwam hij naar ons en nam hij onze handen vast...
Oei wat gaat er nu gebeuren?
'God is in our heart and we are his children. These offerings come from God and Jesus Christ and came freely in to this store. In these days of happiness before the birth of Jesus...'
5 minuten aan een stuk!
Uiteindelijk kwam het erop neer dat we alles van de voor niet kregen en nog een pak koeken erbovenop.
Buiten eerst nog een half uurke moeten bijkomen vant lachen, wat was dat weer allemaal, typisch voor ons. Waar Marie nog steeds niet overkan is dat het echt ne normale gast leek en alles wat hij uitkraamde nog zelf geloofde ook?! Man man man...

Na alles 2x goed af te wassen en uit te wassen waren we klaar om te vertrekken...
New-Zealand here we come...


onze nieuwe GSM-nummer:
0064-210 234 20 54
berichtjes of telefoontjes altijd welkom :-)

King of the bongo

Zondag 18 december...

Vandaag zes jaar samen. Begint al te tellen he. Veel romantiek zal er niet inzitten… het enige waar we aan kunnen denken is VAN VAN VAN VAN VAN!!!
Deze keer MOET het ons lukken.
Op zondag is het de grootste carmarket van de stad en na vandaag sluit hij twee weken wegens kerst en nieuwjaar.
Geen regen vandaag maar zon, dat zit ons dan toch al mee.
Wie zagen we er als eerste staan, die Indier met zijn rode camionette. Best ontwijken…
En even later kwam ook die hollandse aangereden met haar huisje.
Inderdaad, hier was wel veel meer keuze, maar de onze??
Eerst alles eens rustig afzien, dan beslissen, was ons motto. De enigen die ons een beetje interesseerden waren dan weer ruim boven ons budget, de rest vertrouwden we niet. Dit gaat ons nooit lukken…
Tot een man die daar werkte ons int snuitje kreeg en ons voorstelde om samen nog eens rond te zien. Hij wist in ieder geval een pak meer over auto’s dan ons en kon er ook bedriegers uithalen zoals vader indier en dochter. Dat gaf ons al een beter gevoel en om een lang verhaal kort te maken…
wij werden KING OF THE BONGO!!

Merk: Mazda - bongo
Bouwjaar: 1993
Km-stand: 180.000
Kleur: donkerblauw
Extra’s: elektrische ramen, automatic, centrale vergrendeling, airco, spoiler en echte velgen!!

Gekocht van een local, den James. Hele vriendelijke mens. Naar het schijnt is het beter te kopen van Nieuw-Zeelanders zelf dan backpackers. Het enige nadeel is dat er nog zetels in stonden en we zelf nog moeten zorgen voor matras en kampeergerief. Achteraf gezien is dat zo slecht nog niet, nu kunnen we lifters meepakken, of dames en heren, wie goesting heeft, kom maar af, plaats voor negen man!!
De eerst negen reagerenden vanaf NU…

Daar reden we dan, de Seb achter het stuur, in het begin nog wat stuntelend met het links rijden en bij het pinken begonnen spontaan de ruitewissers te werken, maar dat kon ons allemaal niets schelen. Het enige waar we aan dachten was zo snel mogelijk weg van de drukte van de stad en de vrijheid in…

Die vrijheid was maar van heel korte duur…
Aangekomen bij onze backpacker wilde Seb de deur op slot draaien, brak die sleutel toch ni af zeker… NONDE NONDE NONDE, hoe is dat nu toch mogelijk! Houdt het dan nooit op?
En nee, we hadden geen reservesleutel.
Zondag vandaag, dus geen slotenmakers open. Of toch, naar ‘t schijnt zou er toch ene zijn in het winkelcentrum… Op hoop van zegen toch maar met de bus vertrokken.
We hadden het al kunnen denken, gesloten natuurlijk…

‘s Avonds stoemppatatjes gegeten met vissticks, het was tenslotte nog steeds onze verjaardag!

Nog VAN da

Met frisse moed opgestaan vandaag samen met de gedachte derde dag, goede dag. Vertrokken naar de car-market. We kwamen er nog maar aan en het begon al pijpenstelen te regenen. Daar stond Marie, op haar flipflopkes uit Thailand…
Hadden ze ons niet wijs gemaakt dat het hier vol zou staan met vans? Niet dus.
En veel soeps stond er weeral niet tussen, maar uiteindelijk dan toch ons oog laten vallen op ne rode van een of andere Indier. Langs de buitenkant zag hij er best ok uit. Er stond een bed in (matras zou Marie wel vervangen) en er was nog voldoende plaats over voor ons gerief. Wat denkte Marie, een testritje? Kan toch geen kwaad…
De motor maakte wel veel lawaai maar voor de rest deed het ding het nog goed op het eerste zicht. Onze verkoper was zelfs bereid 500 dollar van de prijs te doen en we kregen er 7 dagen garantie op, niet tevreden geld terug, maar wel op 1 voorwaarde: enkel als we hem kochten zonder mechanical check…
We waren het alle twee al zo beu als kou pap en ‘s nachts zagen we al niets anders dan vans voor onze ogen…
Komaan we gaan ervoor.
DEAL
Papieren in orde maken en voorschot betalen…
Toen begon die man ineens zo vreemd te doen, de van stond op zijn dochter haar naam, die stond iets verderop een andere auto te verkopen. En het kon allemaal niet snel genoeg gaan…
Maar toen begon onze frank te vallen, zeven dagen garantie, wat zijn we daar nu mee als er niets op papier staat en waarom geen mechanical test…
Klets boem bang, onderhanderling afgeblazen. Verkoper kei pissed op ons.

Pffff, goedgelovig zullen we maar zeggen zeker…
Gevolg: onze spirit weer helemaal naar af…

Wat er die dag nog gebeurde:
Via een annonceke uit een backpackerskrantje afgesproken met een nederlands meisje die ook haar bus wou verkopen. Testrit gedaan, maar niet overtuigd. Het ding rammelde langs alle kanten. Ze probeerde nog even met: “Het is echt m’n huisje geworden” of “hij heeft een naam: Happiness”…
Thanks but no thanks!

Te voet heel Auckland doorkruist, terug naar die verkoopplaats van gisteren… Misschien dat er nu wel iets beter tussen staat?! We moeten er tenslotte ene vinden.

Die witte daar misschien?
Testrit
Leek wel ok.
Verkoper was ook te doen, een Spanjaard
Mechanical test?
Overweeg overweeg…
Ok, let’s do it!

Tja, ne mechanical test, sneller gezegd dan gedaan. Hier werken ze niet op zaterdag. Zit het ons dan echt ni mee ofwa??
Dan toch ene gevonden na lang zoeken, maar die wilde het niet doen, hij had nog teveel werk. Verdere zoektocht leverde niets op. Nog eens bij de vorige gaan proberen. “We’ll dubbel the price…” zei die Spanjaard ineens.
SLIK
Dat zal wel zijn ja, wie kan dat gaan betalen…
En jaja, toen was hij plots wel geinteresseerd.
Motorkap openen, motorkap dicht, starten, testrit…
Na vijf minuten was het geweten. Problemen met de as, overal structurele roest, fout aan de remmen… Rotzooi dus.
Ja ok, Ben en Robin, jullie zouden dat natuurlijk al uit jullie eigen hebben opgemerkt…
De garagist vroeg nog al lachend of hij zijn check verder moest zetten :-)
Uit pure medelijden vroeg hij maar 50 dollar ipv het dubbel.

Genoeg voor vandaag!!!!!!!!!!!!!!!

Die avond samen met enkele mensen van de backpacker gegeten. En onze miserie verdronken…

The queest for the holy VAN

Na een goede landing in Auckland, gehoopt om zo snel mogelijk het vliegtuig uit te geraken en niet te lang over de douanecontrole te doen. Jawadde, 'this is your captain speaking, please remain seeded. Apperently there's been a fire-alarm and we'll have to be patient'. Na twee uur te patiencen toch ons vliegtuig uitgeraakt om in een superfile te gaan staan aan de douane. Zonder problemen erdoor geraakt, na echt veel controles (ze hebben hier precies schrik voor iets... brrr) en een shuttlebuske genomen naar onze 'backpackers'. De chauffeur was al direct ne maori, Marie had dat natuurlijk weer ni door. Een mini-kamer voor 50 dollar. Was wel even verschieten... Veel duurder dan we tot nu toe gewoon waren, maar die eerste dagen wilde toch effe comfortabel liggen. Direct maar naar de supermarkt gegaan, want een restaurantje doen is hier niet te betalen. Dus wij naar de foodtown en inkopen gaan doen...
Is ons dat even verschieten, fruit en groenten kei duur, vlees alleen in mega-verpakkingen...
Uiteindelijk gekozen voor pasta net philadelphia... zalig!

De volgende dag direct op zoek naar een vervoermiddel, we willen niet te lang hier in Auckland blijven hangen. Richting backpackers-carmarket, waar wel wa 'vans' stonden, maar precies toch ni echt iets degelijks. Ofwel waren ze way boven ons budget. Eentje zag er echt wel goed uit, van twee duitse meisjes, goed onderhouden niet te duur. Wat denkte Marie, toch nog effe verder zien. Ja lap, die achter ons direct een testrit genomen en gekocht... F*ck, daar gaat onze goeie van.
Na een paar uur en helemaal depri, terug naar ons kamer, zeker na dat we de rekeningen gecontroleerd hebben en blijkt dat de NZ-dollar geen 50 eurocent, maar eerder 65 eurocent is...
daar gaat ons budget!

cyberseb en spacemarie in Taiwan

Ook voor ons waren de laatste uurtjes Thailand begonnen. Nog snel wat inkopen gaan doen, zoals nieuwe schoenen voor de Seb. Sinds onze trekking had hij enkel nog de keuze tussen teva's met of eva's zonder kousen... :-)
Iets na de middag een taxi genomen naar de luchthaven, de chauffeur zag er wat raar uit, maar hij was de goedkoopste, dus gewoon erin gesprongen. We waren nog geen 10 minuten onderweg toen hij opgebeld werd en ineens langs de kant stopte. Hij beweerde dat zijn dochter int ziekenhuis lag en moest daarnaar toe. Snel een andere taxi in en door de file nog een stressvol ritje gehad naar de luchthaven. We konden bijna direct op het vliegtuig stappen en toen we onze plaatsen kregen zagen we het weer helemaal zitten. Iedereen had zijn eigen schermpje en een soort van joystick waarmee je films kon kiezen, spelletjes of muziek spelen en je kon zelfs op het internet. Dik in orde dus, alleen spijtig dat de vlucht deze keer maar drie u. duurde.; Rond elf u. 's avonds aangekomen op Taipei-luchthaven dat blijkbaar nog 60 km van Taipei ligt, direct de bus op anders zouden we mss niet meer in onze hostel kunnen. Een Taiwanese had dat adres voor ons int chinees opgeschreven en dan konden we zo de weg aan mensen vragen. 1 probleem, we kwamen niemand tegen, daar stonden we dan met ons papiertje. Zelfs geprobeerd om onze tekens te vergelijken met die op de straatborden, maar dat dat was precies chinees voor ons... Uiteindelijk bleek het maar zo'n 500 meter te zijn en konden we ons kamerke in. Amai, als ge de chique resorts van op de eilandjes gewoon zijt is zo'n hostelkamer wel wa goor. Stinken, de lakens precies nog nooit gewassen en vlakbij de zitkamer, waar de tv keihard stond.

De volgende dag direct de stad willen verkennen, maar na een stap terug naar binnen. Ijskoud!! Lange broek aan, trui en jas (bij Marie alles nog eens dubbel) en nog eens geprobeerd. Na een tijdje kregen we echt een New-York deja-vue gevoel, skyscrapers, iedereen loopt er heel druk rond en zelfs gele taxi's. Alleen hier was iedereen supervriendelijk. Ze hadden ons verteld dat niemand hier engels kon en je veel moeite moest doen om iets te vragen, maar dat was bij ons toch niet zo. Tof volkske!
Elke straat stond vol met High-Techwinkels, met alleen het allermodernste te koop. Een groot verschil met wat we 's avonds zagen. Met de metro naar snake-alley gegaan, een soort van nightmarket. Het was echt wel een en al snake... Het ene winkeltje naast het andere met slangevel voor dit, slangegif voor dat. Ge kont er slang eten, slang drinken en zelfs levende slang kopen. En daartussen stonden allemaal sexshops (echt een kiekenvelmoment voor Marie).

Nu we in een hostel lagen hadden we een keuken en konden we zelf nog is eten maken. Maar die zag er zo afgeleefd uit dat we toch maar elke avond uit zijn gaan eten. Een echte plaatselijke keuken hebben ze niet in Taiwan, het is vooral chinees dat ge hier vindt, maar ook westerse keuken is populair. De laatste jaren is thais eten 'on the rise'. Wij dus maar is thais gaan eten, maar dat hadden we beter niet gedaan. Marie had fried rice met prawns genomen en de Seb pad-thai. De pad-thai was niet lekker, maar de fried rice was gewoon niet te eten en dan was het nog is tien keer zo duur als in thailand!
's Avonds in de hostel zaten alle logies in de zitkamer en zijn we effe gaan socializen. Een kwartier later zijn we maar in bed gekropen. De grootste hoop seuten die we ooit zijn tegengekomen. Bijna allemaal Amerikanen en zo lomp en lelijk als iets. Ze waren in Taiwan om geld te verdienen door engels te geven aan de plaatselijke rijkeluiskinderen en blijkbaar is het amerikaans accent daar het populairst (go figure??). Volgens een meisje moest je zelfs geen chinees kunnen om te vertalen, ze zijn volgens haar alleen geinteresseerd in 'nice clothes and beautiful make-up'. Hoe dat zij die job ooit heeft gekregen zullen wij nooit begrijpen!

Om een paar van de schoon tempels te zien moesten we de metro nemen. Wij dachten al dat het zo'n New-Yorkse versie zou zijn ( smerig, superdruk en vol bedelaars), maar het was er echt kraakproper. Het viel er vooral op hoe geordend de Taiwanners leven. Iedereen gaat aan de rechterkant van de roltrap staan, om de stressy mensen langs links door te laten en aan de trein zelf staat iedereen braafkes in een rij te wachten... Zie ik bij ons nog niet gebeuren.
De tempels zijn eindelijk is wat anders dan al die wats die we gezien hebben. Echt chinese stijl, prachtige afwerking, zeker aan de daken. Het bidden trekt wel nog hard op wat ze in Thailand en Laos doen. Om een beetje de sfeer te kunnen voelen moet je maar naar de foto's zien! Binnenkort dan :-)

Na deze pit-stop in Taiwan (als we terugkomen willen we nog wel wat meer zien, tenminste als we tijd en geld over hebben) is het tijd voor onze hoofdbestemming. Onderweg naar de luchthaven maar hopen op hetzelfde vliegtuig als naar Taiwan en YES, weer eigen tvschermen en nog beter emergency-seats, echt bangelijk veel plaats!! Nu nog de 11 u. vliegen naar Nieuw-Zeeland volhouden...

Dag An, Dag Thailand

Genoeg uitstapjes gemaakt en tijd om onze valies weer te maken. Deze keer voor echt… Morgen vertrekt ons An weer naar het thuisfront en wij een stapje verder ‘down under’!
Voor de laatste keer nog eens goed gaan ontbijten op het strand, deze keer zelfs een American breakfast. (An misschien komt uw worm uit die worst, zou toch kunnen he. Voor de mensen die het nog niet weten… An stuurde me onlangs een mailtje met een wel heel bizar verhaal… ze was thuis gekomen van Thailand met een bultje op haar teen, dat zich steeds verplaatste. Na twee weken had dat bultje al nen hele weg afgelegd… 10cm. Tijd om naar den dokter te gaan dacht An. Die had zoiets nog nooit gezien, dan maar naar het tropisch instituut. Ontknoping: An had een hondenpoepworm in haar voet!!!! Foto’s te verkrijgen op anvdo@hotmail.com).

Terug naar het ontbijt…
Alles op het gemakske dachten we, tot de Seb zich meende te herinneren dat de check-out om 11 uur was. Zonder ons eten te betalen (deze keer hadden we het echt niet door) als de bliksem naar onze kamer, we waren niet van plan een extra nacht te betalen. Daarna naar de receptie om eens te zien hoe het met onze rekening stond gesteld. Dat zal een ander paar mouwen worden… in die vijf dagen hadden we nog niets betaald, geen eten, geen drinken, geen uitstapjes, niets! Snel even een optelsommetje gemaakt voor onszelf, ola, dat gaat ons toch wel zo’n 14 000 baht kosten hier.
VERDICT: 7 680 baht
Wij alledrie zo’n ogen, maar monden toe! Betalen die rekening!
Dat kan toch niet waar zijn, die hadden maar even de helft vergeten aan te rekenen… Thailand we love you…

Dat gevoel werd snel weer wat minder toen onze dag en nacht durende tocht terug naar Bangkok begon…
Taxi naar de haven, anderhalf uur wachten, boot op, na twee uur aangekomen in Krabi, taxi in voor een kwartier, uur wachten, weer dezelfde taxi in, na twee uur rijden afgezet in een marginaal restaurantje waar we ‘moesten’ eten, na een rijst die meer leek op rijst die ooit al eens gegeten was en een uur te wachten tussen een meute schrale honden (An misschien komt vriend worm van toen?) om dan uiteindelijk opgepikt te worden door onze bus voor een andere 12-uur durende rit. Pffffff…
Alle chance zaten we maar met zes op de bus, dus plaats zat voor onze ellelange benen. Aan de chauffeurs gevraagd of ze een filmpke wilden draaien voor ons. Na Armageddon ons geinstalleerd onder ons dekentje en een eerste poging ondernomen om te slapen… Mislukt! Ijskoud… een extra deken. Niets tekort natuurlijk. Nog 1, nog 1… tot Marie met zeven dekens op haar lijf bijna niet meer kon bewegen.
Allee, dan toch in slaap gesukkeld.
Hurry up!! Hurry up…
Wat gebeurt er?? Brand??
Woooow… we zijn er blijkbaar en alles moet rap, rapper, rapst gaan. We konden niet snel genoeg uit die bus zijn. Kwart na vijf… daar stonden we terug in Bangkok alle drie met een slaapkop en een raar gevoel, de laatste uren samen gingen in… Maar niet getreurd, we maken er nog het beste van en trouwens, er staat nog heel wat op ons programma.
Een koffieke om wakker te worden en onze zoveelste zoektocht naar een bed voor de allerlaatste nacht kan weer beginnen. Deze keer niet voor drie, An vertrekt deze nacht, wij morgen. Ondertussen is het zes uur, Bangkok slaapt nog, alleen de ladyboys lopen nog vrolijk rond en zien in de Seb natuurlijk weer DE kans…

Amai het hoogseizoen is echt wel begonnen precies, alle guesthouses zijn bijna volzet en die prijzen blijven maar de lucht in gaan. Zeer frustrerend! Uiteindelijk konden we kiezen uit twee hotellekes, 1 met zwembad of 1 zonder voor 100 baht minder… pffff die beslissingen toch he.
Dan toch maar dat met zwembad… zeker? Nee Seb, laten we toch maar dat zonder nemen…
Daar uiteindelijk ingecheckt en, wat hadde ge anders gedacht, na vijf minuten al dik spijt. Nog even geprobeerd ons geld terug te krijgen: we moeten dringend naar huis, al ons geld is gepikt… maar niets gekort, betaald is betaald. Verdorie toch…
Ondertussen zat An op ons te wachten op een terrasje een beetje verder. Amai onze leugen was werkelijkheid geworden… An had juist ontdekt dat al haar geld uit haar portemonnee was verdwenen. Bahts en euro’s, alles weg, alleen de kopere centjes hadden ze laten zitten. Hoe kan dat nu?
Amai, ineens werd het duidelijk waarom we zo snel die bus uit moesten… jaja, hurry up. Die twee buschauffeurs!
We zaten vooraan in die dubbeldekbus en ter hoogte van ons voeten was er een klein glazen schuifraampje. We hadden het nog opengedaan om te vragen of de film iets luider mocht… Achteraf gezien deden die mannen toen al raar en in plaats van te luisteren naar ons waren ze maar heel den tijd aant rond kijken naar ons rugzakken. Waarschijnlijk hebben ze gewacht tot we sliepen, raampje open, rugzak open, raampje dicht en klaar is kees. Verdomme toch he. En dat op de laatste dag van uw reis, leuke afsluiter…

Niet bij de pakken blijven zitten, traantjes weg, ne goeie bananashake kan wonderen doen. Ondertussen al te laat om nog naar de floating market te gaan, plannen maar weer gewijzigd en richting royal palace vertrokken. Lange broek en lange mouwen, zweten geblazen zenne. Maar als de koning dat zo wil…
Overvol toeristen natuurlijk, maar wel de moeite. Prachtige muurschilderingen, gebouwen tot in de puntjes versierd, grappige beelden… Binnen mochten er geen foto’s getrokken worden, maar ons Anja kon het toch ni laten! Met als gevolg een oorveeg van de paleiswacht. Klabatter… Amai amai, die An toch, het zit haar toch ni mee vandaag.

Ondertussen was het weeral zeer hot in the city en konden we alleen maar denken aan ons zwembad. Dju toch! Maar niets aan te doen.
En de klok tikte maar verder.
An voor de laatste keer nog eens een thaise massage en wij nog snel een slaapplaats zoeken voor morgen in Taiwan op het internet. Oei, hoe laat stijgen we nu weer juist op? Ik zou het echt ni kunnen zeggen… In een telefooncel gaan bellen naar Eva-air, ok, kwart voor vijf in de namiddag.

Ondertussen was An ook klaar en was het weeral terrasjestijd.
‘Seb, betaalde gij?’
Verdorie, waar is dat portemonneeke… nergens te vinden. Shit, waarschijnlijk laten liggen op den telefoon of anders uit zijn zak gevallen of eruit gepikt of…
Afin, heel den toer terug gedoen en niks!!
Veel geld zat er niet in maar wel Marie haar bankkaart, europ-assistance en haar lerarenkaart…

Bank bellen. Oe, daar neemt niemand op? Het is toch vrijdag. Ja lap, dat uurverschil, nu dat weer. Uiteindelijk toch Mai van de bank kunnen bereiken na nen tijd en is de rekening geblokkeerd. Pfff…

Nog wat souveniertjes gaan kopen. (meiden, An heeft voor jullie allemaal een flesje sang-som gekocht, dus mocht ge het niet krijgen, heeft ze ze allemaal zelf leeg gedronken opt vliegtuig J )

Na het laatste avondmaal, nog een changske, en nog eentje en…
En voor we het wisten was het twaalf uur, en moest ons prinsesje weer naar huis vertrekken. Back to reality Assepoes…

Nog snel een laatste foto, ne kus, doe de groeten aan iedereen…
DAG AN!! We vonden het echt kei plezant.

Daar stonden we dan weer met ons tweetjes.


O ja An, nog 1 ding: KINDEREI, BESTAAT DAT EIGENLIJK NOG? En als allerlaatste: hoe heet die van Godsdienst??

Olifantentrip:
Thailand bezoeken zonder op een olifant gezeten te hebben, is zo goed of je bent er niet geweest. Dus ons An moest er nog aan geloven. Marie zichzelf opgeofferd om nog eens een keer mee te gaan, met panische angst voor rode mieren...
Wij tweeen vol goede moed de laadbak in van een pick-up samen met nog een duits koppel en hunne kleine. Hobbel de bobbel naar het vertrekpunt. Er stonden 2 olifanten op ons te wachten, ene grote en ene kleine. Rarara wie mocht er op de kleine? WIJ natuurlijk. Lap, daar begon het weeral... Marie bijna met haar voeten op de grond :)
Na grondig rode mieren onderzoek waren we klaar om te vertrekken. Door de jungle, of zo hadden ze het ons toch gezegd. Ok, er waren bomen en hele mooie planten, maar we konden de auto's op straat blijven zien. Maar er waren apen, naart schijnt. De olifanten zouden ons naar watervallen brengen (een ander gevoelig punt), waar we dan konden 'uitblazen' en zwemmen. Na 40 minuten en een vrij relaxte rit werden we afgezet. Amai, zijn we er nu al? Da's rap...
DA HADDEN WE GEDACHT!!!
Neenee, het volgende stuk moesten we te voet verder. Door een rivier, over de rotsen, slijk... net een tweede trekking, maar dan van een uur. Op zich was dat allemaal ni erg, maar hadden we niet betaald voor een twee uur durende olifantenrit? Ze hadden ons toch even kunnen verwitigen, wij op onze flipflopkes!!
't Was wel een leuke gids, maar hij moet wel zot zijn geworden van ons gezaag: 'ist nog ver...' om de 100 meter.
En dan waren we er... OH MY GOD
Is dat het? Een klein straaltje en een ini-mini strandje in de schaduw, zelfs te weinig water om in te zwemmen. Na tien minuten hadden we het daar wel gezien en kon de trektocht terug beginnen. An deze keer op de flipflops van de gids...
Terug onze babyolifant op (16 jaar was hij) en we waren weer terug bij de Seb, die de hele tijd rustig met een boek en een banana-shake in de hangmat had gelegen. De pietzak!
Onszelf daarna maar getrakteerd op een tuna-sandwich, hadden we wel even verdiend. Juist toen we naar het strand wilden vertrekken om nog wat aan onze kleur te werken begon het te regenen... nu dat weer.
Dan maar gebruikt gemaakt van onze TV, voor de ene keer we die eens hadden! Na een overdosis FTV (Fashion Television) iets gaan eten en dan naar onze bar. Het is wel gek, restaurant en bar van onze guesthouse zijn gescheiden. Het restaurant wordt uitgebaat door moslims (al de vrouwen op dit eiland dragen bijna een hoofddoek en zijn helemaal ingeduffeld, en dan in zo'n hitte...) en als je een pintje wil bij het eten, moet je dat aan de bar bestellen, uitgebaat door een stel plaatselijke thaien, beter gezegd langharige reggae-thaien, plezante mannen)
Dus wij na het eten nog even naar de bar.
Hoezo? Wij krijgen geen bier vandaag?
Wat bleek, het was de verjaardag van de koning vandaag (en ook die van onze Wout, bijna tram 3 richting Linkeroever...) en dan mag er in het ganse land niet gedronken worden, en die thaien zijn dan nog zo zot om dat te doen ook. Zie je dat bij ons ook al gebeuren? Wanneer verjaart die trouwens? Misschien kunnen we dat bij deze invoeren...

DAGSCORE: 6/10
(bedankt tuna-sandwich)

Tweede poging om via onze guesthouse een dagtrip te boeken, en deze keer mag de Seb terug mee...

Snorklingday Koh Rok:
Opgepikt aan het strand met een first class speedboot, witlederen zetels, haren in de wind. Na een uurtje cruisen over de oceaan was het tijd voor de eerste stop. Moter stil, snorkel en zwemvliezen aan en jump uit de boot in het helblauwe water... We waren nog maar half kopje onder en er kwam al een papa-zeerog op zijn gemakske voorbij gezwommen. Gigantisch groot, zeker een spanwijdte van An haar lengte. Prachtige koralen waartussen miljoenen visjes in alle vormen en kleuren verstoppertje speelden. Bangelijk. Zo lang mogelijk onder water blijven om niets te missen (en af en toe al hoestend boven komen na een zoute borrel). Dit was echt de max, en we waren nog maar net begonnen. Nog twee stops te gaan. En altijd mooier en mooier, en wij ondertussen al echte snorkelexperts...
's Middags stond er een buffet op ons te wachten op een eiland met prachtig wit zand, palmbomen, schommel ...
Tijdens de laatste stop ananas mee in het water genomen voor de visjes. In een wip zwommen er wel honderden vissen rond ons, allemaal aan het vechen voor een stukje. En natuurlijk, het was te verwachten, HAP in Marie haar vinger. Aaaaaaaaaaaaaauuuuwwwwwwww!!! en weg waren alle vissen :)

Terug 'thuis', een lekker warm douchke genomen om al dat zout af ons lijf te krijgen. Daarna voor de laatste keer gaan eten op dit eiland. Special of the day: BBQ...
We mochten zelf onze vis gaan aanduiden die we wilden (en dat na een dag in de onderwaterwereld, moet kunnen...) en kregen we even later mooi geserveerd op ons bord.

DAGSCORE: 10/10
(no comment)

Koh Lanta

en het gekke van al, An had die dag erna geen kater. Hoe is dat mogelijk, enkel wat black outs. Ze was zelfs als eerste het bed uit, op zoek naar mr Yang om onze dagtrip naar de Emerald Cave te regelen.
Om 2 u. afspraak on the beach...
We bleken maar met drie te zijn, cool privegids en priveboot. Onze Mr. Yang was meer stand-up comedian dan gids maar twas wel ne goeie. Na een klein half uur varen werd de motor stilgelegd en moesten we uit de boot jumpen. De rest moesten we zwemmen, in volle oceaan. Eeuh, zitten er hier haaien...
Om in de emerald cave cave te geraken moesten we een stuk door de grot zwemmen. PIKKEDONKER, ni te doen, grellig! Vooral dan voor An en Marie. Best op zo'n moment niet aan tsunamis denken anders ben je wel helemaal gejost...
Voor ons een beetje af te leiden, moesten we met z'n allen zingen: lalalalala hey (vraag An maar voor de juiste melodie) en het werkte nog ook!
Na een flink stuk zwemmen door het donker zagen we plotseling licht binnenschijnen, oef we hadden het gehaald. Midden in de grot een strandje met mooie bomen en planten en vol met toeristen (allemaal met zwemvest, waren toch even trots op onszelf, wij hadden die niet nodig)
Het was bijna niet mogelijk om een foto te maken zonder dat er een duitser of japanner op stond.
Maar het was echt wel knap en z'n geld waard!

Die avond samen met onze vrienden van de vorige avond gaan eten. Voor de Seb ne chicken-masaman, superpikant, erover gewoon, maar twas gezellig.

Genoeg ge-Koh-Mukt en weeral tijd voor een ander eiland. Koh Lanta. Weer hetzelfde liedje, wachten op een boot, komt er een of niet. Oef, we hebben chance, een paar uur varen...
Deze keer samen met een ander koppel die volgens ons waren blijven steken in hun jeugd ( An denk aan haar beenhaar-groei)
We werden deze keer aan de juiste kant van het eiland afgezet, het zuiden. Nog snel even geld gaan afhalen voor we weer op zoek gaan naar een slaapplaats. Lap, het zit ons weeral eens niet mee, alle automaten in het zuiden werken niet, dus moesten we met de taxi helemaal naar de andere kant van het eiland om daar bahts te gaan halen. Gelukkig moest dat koppel van de boot ook die kant op en konden we samen een taxi delen. De chauffeur wilde ons maar heel de tijd een hotel van 300 euro per nacht of meer aansmeren. Nog even getwijfeld, maar dan zou Nieuw-Zeeland er toch niet meer hebben ingezeten en konden we na een week met An mee het vliegtuig op richting home.
We werden afgezet op een plaats waar alle proppers van de hotels samenkomen om nieuwe klanten te lokken.
Nee we trappen er niet in, we doen het niet.
Toch maar snel naar een flyer gekeken, kan toch geen kwaad? Ja, twas te denken, nog geen seconde later stonden er vijftien rond ons te springen. En jaja, ons toch weer laten verleiden, maar tzag er echt goed uit! En dat voor 400 Baht...
Op hoop van zegen een taxi in (deze keer gratis) om terug naart zuiden te rijden. Waarom kwamen we nu weer naart noorden, toch om geld af te halen... en nu zei onze chauffeur dat dat helemaal niet nodig was, er waren er genoeg die wel werkten. Pfff
Aangekomen bij het resort leek de bungalow van 400 helemaal niet op die van de foto. Shit, weer int zak gezet, hoe is het toch mogelijk?? De hotelmanager zag onze teleurstelling (en wrs ook de agressie in de ogen van de Seb) en had plots nog een ander voorstel: een kamer van rang A (de hoogste, de duurste, en de beste), de vorige had rang D (de laagste,...) En we zouden 600 betalen ipv 2000.
DEAL
en dat was het ook! Zalig, gewoon geen woorden voor. TV, ijskast, full continu hot water, eigen terras, bangelijk zicht op zee... Als God in Frankrijk zeggen ze dan zeker!

Koh Muk

Oef, toch een boot kunnen regelen naar Koh Muk, maar eerst nog snel even gaan afrekenen. Ze schrijven hier alles op, ne poef, en dan moet ge dat achteraf komen betalen.
Oei, klopt dat wel?? Hebben wij echt zoveel opgedaan? Onmogelijk... Hadden die gozers toch niet alles dubbel op onze rekening gezet zeker! Met alle chinezen maar...
Na een uur varen kwamen we op ons tweede tropisch eilandje aan. We werden wel aan de verkeerde kant van het eiland afgezet, de boot kon zogezegd niet stoppen waar wij moesten zijn. Toeval of niet, stonder er 3 taxi-brommertjes op ons te wachten, als ze daar maar geld kunnen verdienen he. Ni te doen.
Toch maar besloten om te voet het eiland te doorkruisen, door slijk en wildernis, maar dat waren we natuurlijk snel vergeten toen we goed en wel geinstalleerd in onze nieuwe bungalow. Ok, An sliep wel op de grond, zonder muskietennet, maar voor de rest geen geklaag. Zicht op zee, eigen terrasje, zelfs electriciteit en warm water 3uur per dag. Meer moet ge toch niet hebben.
De zee was er weer zalig om in te zwemmen. Het strand zat er vol met krabben, echt belachelijk veel... En rap dat die kunnen lopen, de Seb kon ze zelfs ni pakken :-)
Dus wij alledrie vollen bak goesting in krab die avond...
- three rice with crab please
- sorry, we don't have crab...
Watte? geen krab? Heel ullie strand stikt ervan!! allee vooruit, dan maar ne fried rice with shrimps voor Marie, een Padthaike voor de Seb en rarara... voor An ne Spaghetti.
Na het eten nog iets gaan drinken in de beach bar. Mooie zonsondergang vanonder de palmbomen, zou nog geweldiger zijn met ne coconutshake...
- three coconutshake please
- sorry, we don't have coconut...
Watte? geen kokosnoten? Heel ullie strand hangt er vol van!
Dus dan maar op zoek naar iets dat ze zeker zullen hebben op dit eiland, SANGSOM. En wat An tot nu toe nog niet geproefd heeft. Wij dus naar een ander cafeke iets verder, dat nog maar vijf dagen geopend was, en samen met onze 'nieuwe vrienden' in de lokale whiskey gevlogen. Voor Marie bleef het bij cola lightjes, die was aan den antibiotica, neus-keel-oor (nog even aan malaria gedacht) en achteraf gezien maar het beste ook, zo kon ons An het verloop van die avond nog eens terug horen 's anderendaags, want er waren toch wel wat zwarte gaatjes :-)
Voor de rest gaan we hierover niet te ver uitwijden...

- I have a streep on my ass
- knock knock, SCOTT?
- waarom rijden jullie engelsmannen eigenlijk links?
- gitaarsnaar
- puffer

Nieuwe pics...

te vinden bij links.