De verboden vrucht

Had Mr. Moon ons gisteren niet verteld dat dit eiland de mooiste koraalriffen had van heel Thailand en omstreken? Tijd om dat eens te checken. Alledrie duikbril en snorkel gehuurd en dan de kayak in op zoek naar Nemo... We waren heel even van plan om het eiland rond te kayakken, maar toen we na een uur nog steeds ons beginpunt bleven zien, hebben dat maar uit ons hoofd gezet.
Het snorkelen zelf was wel de moeite, bedankt manager! (Pakske make...) Mooie vissen, helder water, nog nooit geziene riffen...
Tot An het niet kon laten om met haar vinger een zwarte bol, met pieken en 1 oranje oog, aan te raken. Had dat beest haar vingertopje toch niet vol met zwart gif gespoten zeker. Heel gevaarlijk vertelden ze ons dan achteraf. Met pincet en naald zelf een operatie uitgevoerd (bedankt Myrte voor het roos naaidoosje) want ziekenhuizen kennen ze hier niet.
's Avonds terug gaan eten bij onze Wally. Oei, vandaag precies niet meer zo goed gezind als gisteren. Na kleine discussie over euro/dollar met An (we kennen ze :-)) liep hij plots weg, even gaan afkoelen. Zijn vrouw deed teken dat we beter onze mond konden houden want hij heeft soms last van gemoedswisselingen... Brrr, rare vent.

Nighttrain, TAKE II

Wakker geworden als drie katers...
De floating market zal toch voor een andere keer zijn. Na een koude douche en ontbijt met de taxiboot naar de Wat Po, die ooh zo verschikkelijk grote buddha in een te kleine tempel moet An toch gezien hebben. We hadden in onze lonely planet gelezen dat er hier in de buurt een massageschool zou zijn. Unk, 500 baht voor een voetmassage, da's toch wel even te veel van het goede. Op zoek naar een andere en een gevonden voor 200 (nog veel). De Seb ergens een koffieke gaan drinken om ons dagbudget nog een beetje in evenwicht te houden en de vrouwen naar binnen... We kregen alletwee een lichtblauw kostuumpje dat we moesten aandoen, we waren net twee ontsnapte patienten van 1 of ander gesticht, probeer dan maar eens serieus te blijven... Maar de massage deed deugd en onze kater was zo goed als verdwenen.
Ondertussen was het tijd om onze zak te gaan ophalen en naar het station te gaan. Geen tijd meer te verliezen, maar wat doen wij, stappen aan een verkeerde halte van den taxiboot af... De weg en de orientatie helemaal verloren. Op zoek naar een tuktukske, waar zijn ze als ge ze nodig hebt?? Dan maar nen taxi tegengehouden en in de piek van de spits door de straten van Bangkok. Race tegen de klok, en dat in stilstaand verkeer, moet kunnen. Onze chauffeur had er wel plezier in ons zo te zien stressen. De muziek (boenke boenke) nog wat luider, arm uit venster, geblindeerde ruiten... kent ge het soort van johnnenbak? En daar zaten wij dus in, schaam schaam... heel ons backpackersimago kwijt. Maar we waren er op tijd geraakt, zo op tijd zelfs dat we nog tijd hadden om noodles te eten (de eerste voor An) en inkopen te doen voor op de trein: zeewierchips, water en 3 yoghurtjes.
Klaar voor een andere 16 uur durende treinrit naar het zuiden, TRANG.
Oh nee, onze propere airco-trein van 2 dagen geleden was plots veranderd in een margi-trein vol baby kakkerlakken die zich massaal verzamelden in Marie haar bed, een kwijlende vent die minstens 2 attackskes na elkaar had gehad (en die niet in staat was om alleen naart wc te gaan, dus zijn eigen 'fles' bijhad die hij omt half uur vulde. Marie kon vanuit haar bed heel dat proces volgen; ok, iedereen denkt nu, kijkt daar dan toch ni naar, maar als ik naar den andere kant keek, door het raam dus, kon ik alles weer volgen in spiegelbeeld...).
Deze keer was er wel een restaurantwagon aan, die uitgebaat werd door een wanna-be-ladyboy die al zijn zinnen op de Seb had gezet. Robin, maakt is dat ge een fotoke van u door stuurt!!
Goed ingewikkeld in onze slaapzakjes en helemaal ingeDEET in slaap gevallen, en na een uur weer wakker en weer in slaap en weer wakker... tot het tijd was op te staan en vooral tijd was voor de yoghurtjes!!
An:"Mogen we dan nu ons yoghurtje?"
De lang-verwachte yoghurtjes met aardbeismaak die ons de hele treinrit recht hadden gehouden. Maar waar zijn die toch gebleven? Echt nergens meer te vinden.
GESTOLEN
En we keken er zo naar uit... hoe groot kan een tegenslag zijn???

Aangekomen in Trang, onmiddellijk een minivan genomen naar de haven. Haven is een groot woord, maar zo noemden ze het daar. Normaal zouden we daar een kwartiertje moeten wachten op een taxiboot naar Koh Muk, maar dat werd al snel 1 uur, 2 uur... altijd hetzelfde liedje hier. En nog steeds niets gegeten.
We waren bijna van plan om onze prive-boot te huren, toen een zekere Mr. Moon met de Seb kwam babbelen. Hij zei dat hij manager was van het enigste resort op Ko Kradan, een eiland verderop, met parelwitte stranden, palmbomen en de mooiste koraalriffen om te snorkelen... wij waren in ieder geval verkocht.
Plannen gewijzigd, Koh Muk zal voor een andere keer zijn, en met onze prive-manager den boot op...
Na een goei twee uur varen op ons 'paradijs' aangekomen. Het eiland op zich was heel knap, er was zelfs zo ne schommel aan ne palmboom, echt gelijk in de boekskes... zalig! Zijn bungalows waren wel iets minder (in de broek). Vijftig versleten prefab huisjes, verdeeld over 3 rijen, waar we normaal 1000baht voor zouden moeten betalen. 400? DEAL Buiten ons waren er nog 4 andere gasten...
Was dit niet het enigste resort? Dik gelogen Mr Moon! Maar dat kon ons op dat moment niets schelen, we waren weg van die stinkende haven, en de eilandenjacht was geopend!
Zwembroek aan en duik int water, zalig...
's Avonds een wandeling gemaakt. Een klein donker weggetje gevolgd dat ons naar een restaurantje bracht midden in het bos. Daar zat een dikke Hawaiaan op ons te wachten, allee zo leek het toch. Hij noemde Wally, maar voor ons was het meer ne Patrick...
Z'n eten was eigenlijk helemaal niet zo lekker als hij beweerde maar toen hij ons vertelde dat we op het eiland zaten waar TERRA INCOGNITA was opgenomen, deed dat er niet meer toe! Woooouw, zaten wij op dat eiland zonder dat we het wisten?? Jaja, hij liet ons zelfs de video zien van the making of.
Wij hebben Roos gezien op Ko Kradan, wie kan dat zeggen?????

An een papieren zakdoekje, Marie een ballon, de Seb een kiekepoep...

Een half uur later dan voorzien aangekomen met de trein in Bangkok en dan vliegensvlug met de taxi naar de luchthaven op zoek naar ons An. Marie al ferm zenuwachtig, ze gaat er toch staan... maar het duurde niet lang voor de Seb ze gevonden had. Daar stond ze dan te wachten, klaar om samen met ons het zuiden van Thailand voor 2 weken onveilig te maken. En met de telefoonnummer van de belgische ambassadeur hier zou dat zeker geen probleem zijn. An had die gekregen van den Bouwman (baas van An). Hij kent die persoonlijk en hij is dan nog wel de broer van Hugo Matthijsen, jaja de wereld is klein. Dus bij troubles slechts 1 nr! (Ja Hugo, Marie hier, is uwen broer thuis...)
Na een kort update van 'het leven zoals het is: Wuustwezel/PH' de bus genomen richting hartje Bangkok. Na een lange zoektocht een budgetvriendelijke (en dat was het dan ook) kamer gevonden voor 3 personen: My House. Poepsproeier werd onmiddellijk getest en goedgekeurd door An.
In de namiddag wat rondgeslenterd en An laten kennis maken met de te lekkere bananashake en 's avonds gaan eten in een adresje uit de lonely planet, specialitiet van het huis: roti met groene curry... bangelijk pikant! An kreeg er nauwelijks een hap van binnen, de Seb daarentegen at het alsof het tomatensoep was. Om alles goed door te spoelen maar begonnen aan een kroegentocht. De cocktails waren weer van de party, aan het zelfde caravanneke van in oktober. Daar aan de praat geraakt met twee thaise gasten die echt hun uiterste best deden engels te praten, maar we hebben er weinig of niet veel van verstaan, en maar ja knikken. Maar ze waren wel vriendelijk. We mochten zelfs meeeten van hun avondmaal, no thanx no thanx, maar ze bleven aandringen. Dus de Seb uit beleefdheid (zoals we hem kennen) pakte zo'n sateestokje aan en trok er met zijn tanden een stukje vlees van af. Op dat moment begrepen we eindelijk wat ze ons de hele tijd al probeerde te zeggen... CHICKENASS (lees kiekepoepke) Amai de Seb zijn gezicht was goud waard (en dat voor iemand die groot geworden is met toastjes met uier...) maar hij heeft het toch ingeslikt. Het gaat toch lang duren voor ik hem nog eens ne kus gaan geven hoor!!
Toen we verder gingen kwamen we voorbij eetstallekes die van die satekes verkochten, BAH...
Onze volgende stop was aan een geimproviseerd cafeke op straat waar den Chang slechts 35 baht kostte. Super goedkoop, zeker nu het hoogseizoen begonnen is. Een maand geleden was alles nog aan de helft van de prijs, nu krijgen we overal menukaarten waar er sticketjes met andere prijzen zijn ingeplakt, en dat doet zeer aan de portemonnee.
We zaten er nog geen 10 minuten en den duitser van op den trein van de nacht daarvoor kwam er voorbij. Het is echt zot, alle mensen die we ook maar leren kennen, blijven we overal terug tegenkomen.
An kende hij nog niet, maar dat duurde niet lang... Zij haar beste duits boven gehaald om indruk te maken:
- wie buchstabiert mann tempo taschentucher
- scheisse, ich habe wasser in meine hose...
De Seb en ik plat vant lachen natuurlijk :-)
Ondertussen was het al over drie uur 's nachts en ons Anja totaal nog ni moe (lichte paniek: moet ik gene jetlag hebben...) Dus hop naart volgende cafeke. Er waren er ondertussen al veel gesloten maar toch nog een gevonden, waar buiten nog wat volk op matten op de grond lag. Kwam er ineens een man voorbij die heliumballonnen verkocht. Jaja, da moesten we hebben. Kunnen afbieden van 20 naar 10B en daar lachen we dan alledrie met een piepstem "aux champs elissee" te zingen in canon... Hilariteit alom natuurlijk :-)
Ma, moet ge volgend jaar ook maar eens doen op de vlaamse kermis met juffrouw Lia... hahaha

Nu was het echt wel tijd om ins beddeke te kruipen, An was ondertussen al meer dan 38 uur wakker, fokskes...

The nighttrain

Het is ondertussen al even geleden dat we nog eens een verslag hebben gepost, maar we zitten op dit moment in het zuiden de tropische eilanden onveilig te maken. De meeste ervan hebben geen internet en als er is, dan werkt het negen op de tien nog niet, of anders veel te duur voor onze portemonnee.
We zullen stap voor stap alles terug aanvullen.
Voor de fans van An: ze is goed aangekomen!!!!!

Dus waar waren we gebleven...

Tijd om Laos te verlaten. Wel spijtig dat we nu al moeten vertrekken, maar we komen hier vast en zeker nog eens terug.
De bus genomen naar de friendshipbridge, een brug over de Mekhong die Laos en Thailand verbindt. Daar moesten we uitstappen om onze visa terug in orde te laten maken om Thailand terug binnen te geraken. Deze keer NO PROB met de immigrationcards, een ezel stoot zich... Nog snel even onze laatste kippen gaan inruilen voor een pakje kreeftenchips en dan de bus terug. Iedereen was op ons aan het wachten en de chauffeur was ons zelfs al komen zoeken. Tweehonderd meter rijden en HOPSAKEE we waren terug in Thailand... Nog geen drie stappen op thaise bodem en iedereen begon ons weeral lastig te vallen, you need tuktuk, guesthouse??
Op ons eigen houtje een propere kamer gevonden in een gh die nog maar twee maanden open was en werd uitgebaat door een Aussie samen met zijn thaise vriendin. Hij had jarenlang op een cruise-schip gewerkt als fotograaf en vond het nu tijd om eens iets anders te proberen.
Na we ons hadden geinstalleerd een tuktuk genomen naar het station om onze treinticketten naar Bangkok te fixen voor de volgende dag. Lap, natuurlijk waren die uitverkocht en konden we pas ten vroegste zaterdag vertrekken. Oei, da zijn wel even problemen want als we pas zaterdag de trein zouden kunnen nemen, komen we pas zondagmorgen om acht uur aan in Bangkok en is An al een uur geland. En dan moeten wij nog een uur den taxi nemen naar de vlieghaven... Ok, gewoon An even laten weten dat we wat later zullen zijn en dat ze niet na 10 minuten moet beginnen te panikeren. Hoe gaan we haar verwittigen? Bellen? De Seb zijn gsm zijn we ondertussen al kwijtgespeeld en die van Marie macheert hier niet. Een telefooncel dan? Oei, An haar nummer zit enkel in onze gsm's, verdekke. Een mail sturen, hopelijk leest ze die dan nog op tijd. Eerste internetcafe had wel degelijk internet maar was enkel om spelletjes op te spelen, maar meneer... nee, ook niet voor een noodgeval. Het volgende was helemaal volzet en dat kan nog wel een paar uur zo blijven. Derde was gesloten, bij vier en vijf was hij kapot... Uiteindelijk aan de andere kant van de stad toch ene gevonden die ons kon helpen, wel super super traag, maar ons mailtje was verstuurd. Pfff...
Ondertussen was de zon weeral maan geworden en hadden onze magen grote honger. Gaan eten aan een kraampje opt straat met daarrond plastieken tafels en stoelen, zo staan er hier op elke hoek van de straat 2, maar altijd super lekker. En overal wordt het eten geserveerd in lichtblauwe of roze plastieken bordjes, echt overal...

De volgende morgen een super deluxe ontbijt gekregen in onze gh, mooi geserveerd, het leek wel haute cuisine...
Daarna de straat op, verkenning van de stad, nu we hier toch nog twee dagen vastzitten in dit verlaten gat. Eerste werk, een nieuw alarmklokje gaan kopen want normaal deed onze gsm dienst als wekker, maar ja die was er niet meer. Op zo'n markt verkopen ze alles maar een eenvoudig simpel wekkerke niet te vinden, wel van die grote met Winnie the pooh erop, maar dat is niet echt wat we zoeken.
Plots kwamen we aan een gebouw waar het stikte van jonge monniken. Het bleek hun school te zijn. Wat denk je Seb, zouden wij daar binnen mogen? Gewoon gedaan. 't Was echt een reusachtige blok met klaslokalen als bij ons, maar dan van 50 jaar geleden. En al die monniken-in-wording maar gniffelen en we zagen ze denken "wat komen die hier zoeken". Wij vonden het in elk geval super om klas in klas uit te lopen en te zien welke vakken ze zoal krijgen. In de chemieklas stond een tabel van Mendeljev die uitgebeeld werd aan de hand van grappige tekeningen. Hadden wij dat in onze tijd ook maar zo gehad, dan we weer een buis minder gehad!
Komt daar ineens monnik-overste op ons af, een man van ongeveer 60 jaar oud, op blote voeten en helemaal kaal geschoren.
'What are you doing here'
'Euh, just looking around'
'Where are you from'
'Belgium...?'
Moesten hem volgen naar zijn bureau, wij alletwee al met een lichtgekookt eitje in ons broek en daar gaan zitten en wachten. Marie was al aant fantaseren wat er met ons ging gebeuren, haar afscheren ...? Na een tijdje kwam hij terug met twee glazen water en begon hij alles wat hij over Belgie wist te vertellen. Oef... er was dus niets aan de hand, dachten toch even dat hij naar huis zou bellen ;-)
Eigenlijk was het wel een vriendelijke man. Er waren al meer toeristen bij hem op het matje geroepen, want onder het glazen blad van zijn bureau had hij van verschillende landen een geldbriefje liggen. Nen Euro lag er nog niet tussen dus hebben we ons laatste briefje van 5 euro aan hem geschonken. Hij zo blij als een klein kind, wij een groot deel van ons dagbudget kwijt. Maar toch weeral een goede daad gedaan.
Na een uurtje afscheid genomen. We hebben er toch maar weer een vriend bij, want hij heeft zelfs zijn visitekaartje nog gegeven en als er ooit iets was moesten we hem zeker bellen.
Nog wat verder gewandeld door de straten en een grote verse ananas gekocht. Nen hele plastieken zak vol, lekker maar veel te veel.
's Avonds gaan bbq-en in een restaurantje, lekkere gambas en ribbekes.

Alle, onze laatste dag hier in dat verlaten gat, onze gastheer raadde ons aan een buddhapark iets verder te gaan bezoeken. Eerlijk gezegd zijn we er nooit geraakt, we hebben er tenslotte al drie op onze conto. We vonden het een beter idee wat terrasjes te doen. Dat kan ook wel plezant zijn, people watching, vooral Marie is daar goed in en ge ziet ook wel wa voorbijkomen. En weer veel van die westerse mannen die thaise tieners komen imponeren met hun dikke bierbuik.
Tegen de avond onze rugzak ingeladen en onze was gaan oppikken, superhandig. En dan met een tuktukske naart station. Nog snel aan een marginaal standje gegeten. Eendesoep voor de Seb en Marie fried rice with shrimps, ik denk dat ik een van de dagen in een scampi ga veranderen, kan niet anders.
Hoog tijd om in de nachttrein te stappen. We waren nog maar amper een uur aant rijden en ze kwamen van onze zetels al bedden maken, het was ocharme acht uur... Moeten wij nu al gaan slapen? Dan maar op zoek naar de restaurantwagon. Seb twee maal de trein doorgelopen, maar helaas geen succes. We denken dat ze hem hebben vergeten vast te koppelen. Samen met een Duitser nog wat liggen kaarten en tegen tien uur toch maar in onze tram gekropen, hahaha...
Bij het boeken hadden we de keuze tussen een upper en een lower sleeper, den upper was iets goedkoper dus was onze keuze snel gemaakt. Maar verkeerd gegokt want de bovenste bedden waren onder de airco en het licht aan het plafond bleef heel de nacht branden. Marie met haar joggingbroek en fleese nog koud natuurlijk. Twee lange mensen als ons zijn niet gemaakt voor zo'n beddekes, heel de nacht in foetushouding gelegen en den Thai onder ons had nog een derde van zijn bed over...

Vientiane

Het was weeral tijd om ons boeltje te pakken en verder te trekken naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Eerst nog onze rekening vereffenen, de baas was verdwenen, enkel de dochter des huizes was aanwezig. Een meisje van 10 jaar en zij ging het wel even regelen, met haar beste engels en een rekenmachine bijna groter als haarzelf. Ok, ze was wel een nacht vergeten aan te rekenen, maar voor de rest klopte het als een bus :-) Zie je bij ons al een kind van het vierde leerjaar al op haar eentje een hotel runnen en dan nog wel in een andere taal. Wij stond in ieder geval perplex.
Het werd weer een lange busrit en we waren weer blij dat we er uitkonden. Deze keer geen GH maar een echt hotel. Van buiten zag het er ok uit, maar toen we de sleutel kregen van de kamer, terug met de voeten op de grond hoor: een kamer op het hoogste verdiep, het was net of er daar in jaren niemand meer was geweest. Het leek wel of we in een russische bunker waren terechtgekomen, als we iets tegen mekaar zeiden, weergalmde het wel 5 keer.
s 'Avonds na het eten nog beland in een soort britse pub. Op het eerste zicht leek de bar wel ok, tot we doorkregen dat het vol zat met oude westerse mannen en Marie het enigste meisje was. Tenminste het enige blanke meisje, er waren daar een hoop opgetutte Laos-girls (waarvan wrs meer dan de helft Ladie-boys) waar die ouw mannen dan allemaal mee aanpapten. Op een bepaald moment kwam er ne rijken tist binnen die een whisky bestelde aan de toog en nog geen vijf seconden later stond er zo'n 'meisje' rond zijn nek te dansen, waarop hij natuurlijk vrolijk inspeelde. Het begon al met mekaars handjes vast te houden, maar wat er daarna nog allemaal gebeurde weten we niet (en willen we niet weten) want een kwartier laten verdwenen ze naar buiten. En dan maar zeggen tegen hun vrouw dat ze dringend voor zaken naart buitenland moeten...
Even later kwam er een duitser bij ons aan de toog zitten, een jonge gast van onze leeftijd, samen met zijn homovriendje. Spijtig genoeg had hij dat zelf niet door, wij natuurlijk wel. Hij zat heel de tijd over die duitser zijn hoofd te wrijven, ocharme het ventje.
Voor ons was het hoog tijd om naar onze bunker te vluchten, voor dat ze aan de Seb zouden beginnen :-0

Volgende morgen, eerste werk nieuwe guesthouse zoeken. Gevonden ook, wel wat duurder maar veel beter en met ontbijt. Dan de stad in om te zien wat die ons te bieden had. Ons weer voorgenomen om de wandeltoer uit de lonely planet te volgen. We moesten wel uitkijken waar we liepen want het voetpad kon ineens een grote rioleringsput worden zonder rooster waar we echt niet van plan waren in te sukkelen. Het is wel een grappig zicht, overal zijn ze aan de straat aant werken en nieuwe huizen aan het bouwen, met enorme stellingen uit bamboe opgetrokken, het ziet er niet echt stevig uit, maar iedereen gebruikt ze.
De toer leidde ons langs de arc de triomphe van Vientiane. Niet zo indrukwekkend als die van Parijs, maar vanboven kregen we wel een knap uitzicht over de stad. Wie liepen we daar weer ineens tegen het lijf, den James en Mariah, die we in Luang Prabang haddden leren kennen. Wat die weer allemaal hadden meegemaakt, ni normaal. Een echte nachtmerrie... dan hebben wij precies nog veel chance gehad in alles.
Onze toer dan maar gelaten voor wat hij was en de rest van de namiddag opgetrokken met hun. Samen de grootste stupa van de wereld bezocht, mooi van ver maar ver van mooi. 's Avonds gaan dineren in een frans restaurantje, voor de mannen zelfs chateaubriand voor 150 BEF, toch ni te doen he. daarna nog naar een cafeke waar we dan maar ineens de keet hebben gesloten...

Woensdag
Vandaag op aanraden van een lokale grafische vormgever naar een Buddha-park geweest. Het was zo'n 20 kilometer met de bus, niet zo ver, maar we dachten dat we het nooit gingen halen. Die chauffeur reed als een zot alsof er elk moment iemand kon bevallen.
Het park zelf was de moeite om te zien, allemaal reuzen van buddha's en andere rare beesten in steen. Het was een maffe mengeling van Boeddhisme en Hindoeisme opgericht door een geestelijke, Luang Pu, die zo zot was als een achterdeur maar wel een grote aanhang had in Laos en Thailand.(ref. Seb)
Op de terugweg hadden we gelukkig een andere chauffeur, aan de praat geraakt met een vrouw uit Australie, op haar vijftigste had ze beslist haar leven een nieuwe wending te geven en is ze naar Vietnam getrokken om daar Engelse les te gaan geven. Een heel boeiende vrouw.
In de late namiddag naar een tempel geweest die bekend staat om z'n 'herbal sauna' en we hebben dat dan maar ineens uitgeprobeerd. We kregen alletwee een lap stof die we moesten rondbinden en dan in een kotje, pikkedonker (mss maar goed ook anders waren we er wrs nooit ingegaan) De stoom kwam er langs alle kanten naar buiten. Warm dat dat was, ni normaal...! De eerste keer hebben we het 10 minuten volgehouden, dachten om daarna even in een zwembad te kunnen duiken NOT! Het enigste wat we kregen was een tas hete kruidenthee, nog nooit hebben we zo hard gezweet, precies of er een emmer water over ons hoofd was gegooid. Uiteindelijk zijn we er drie keer in en uit geweest, telkens iets langer. Daarna nog een massage gekregen met gebruik van drukpunten. Marie denkt dat er iets serieus mis is met haar, want 95 procent ervan deed zeer (en bij de rest kreeg ze slappe lach). Helemaal ZEN en den tuktuk in en na een mooie zonsondergang voor de laatste keer gaan eten aan de Mekhong-rivier.

De boerderieje...

Als ontbijt vandaag een echte franse baguette. Het deed nog eens deugd onze tanden nog eens te kunnen gebruiken. En wa gaan we vandaag doen? Als we nu eens een brommerke huren, dat is zoeens iets anders he... (ondertussen al de derde keer, we krijgen er geen genoeg van. Als we thuis zijn ieders ne camino denk) En daar bolden we weer, haren in de wind, zelfs gene helm nu, spijtig voor onze fans, deze keer geen foto's dus :-(
We hadden een plannetje meegekregen met alle kleine dorpjes in de omgeving en verschillende viewpoints. Na een goei anderhalf uur een eerste pitstop gehouden om iets te drinken en ons even te situeren... oei we waren al verder dan ons kaartje gereden. Maar echt verdwaald konden we niet zijn, we hadden enkel recht op recht gereden. Terug onze Harley op, na eerst nog een fotosessie met de plaatselijke kindjes. Eerst wat argwanend, maar toen ze zichzelf onmiddellijk konden zien op het scherm, had Marie hun hartjes veroverd...
Op de terugweg gestopt bij 'the organic farm' om te eten, amai amai wat waren we weer met ons gat in de boter gevallen. Zooooo lekker en alles puur van eigen kweek. Eerst springrolls (dat zijn dus soort van loempiakes) en dan gebakken rijst met vis en dan ook nog BBQ-chicken en dat was echt wel de max!! Kregen we daar 4 van die reuzenbrochetten voor onze neus, malse sappige kip afgewisseld met groentjes... en dat voor nog geen 60 BEF, daar kunnen die van den aldi niet eens aan tippen!!! En dan vergeten we nog bijna Marie haar Mulberry-shake, gewoon geen woorden voor. Als je ze ginder nog zou moeten geloven was het goed voor hart, bloed, cholesterol... gewoonweg alles. Dus allen naar de Organic Farm!
Er was trouwens ook een schooltje aan waar je als buitenlander kon lesgeven. Nog even getwijfeld om dit te doen voor enkele dagen, maar we moeten verder, we hebben binnenkort een date met een special guest

The one where Seb and Marie discovered the tv-bars...

Na drie nachten in Luang Prabang verder naar Vang Vieng. Met den Humo konden we niet veel doen op de bus, het was den enen bocht na den andere. Mottig dat we waren, en dan nog te zwijgen over die hitte. Pfff. Gelukkig was er iets mis met onze bus en stopten we ongeveer om de vijf km. Als den Hens klaar is met hun werken in Thailand is er hier ook nog job voor hun hoor, de hele weg zat vol bulten en putten. Echt ni te doen. Na acht uur onze volgende stop bereikt en weer van de ene GH naar de andere, deze keer niet omdat ze zo boven onze low-budgetportemonnee zaten, maar omdat ze allemaal volzet waren. Dan wisten wij ook onmiddellijk hoe laat het was... het gaat hier vol toeristen zitten!! En waren we daarvoor niet een beetje gevlucht uit Luang Prabang? Niet dat we zo'n eenzaten zijn, maar te is te! En we hadden gelijk, het stikt er hier van.
Om klanten te lokken naar hun restaurants staan er overal tv's waar negen op de tien een dvd van friends op wordt afgespeeld. Het werkt fantastisch: overal waar er tv staat zit er volk. Best grappig, iedereen ligt er in zijn eigen prive-salonneke met een beerlao.

De volgende dag gaan tuben, dit is met een binnenband van een camion de rivier afvaren. Door een tuktuk een heel eind buiten het dorp afgezet en onze trip kon beginnen. Langs de oevers van de rivier stonden allemaal geimproviseerde barrekes, deze keer geen Phoebe om ons te lokken maar een metershoge kabelbaan (heel primitief uiteraard). Als je een grote pint bestelde mocht je er gratis op. De Seb wou zijn kans wagen maar juist daarvoor brak de kabel gewoon in twee. Heel heel primitief dus...
Wij dan maar terug onze band in. Na een goeie km waren we alle bars gepasseerd en waren het alleen nog de bergen, de rivier en de stilte. Niemand meer om ons heen. Zaaaalig...
Twee uur werd drie uur, en de zon werd een grote regenwolk... We zullen er onderhand wel zijn zeker? Marie kiekenvel overal, de rivier die niet meer stroomde en zelf met ons handen vooruit moeten peddelen. Nog altijd geen bewoonde wereld in zicht? Ja daar, een tuktukske, onze reddende engel.
" How much to Vang Vieng?"
" 5.000 kippen per persoon, zoveel... 4.000?"
" no, 5.000!!"
we dachten als we terug in onze band springen zal hij wel willen luisteren en ons meepakken. Maar niks hoor. En daar gingen we dan maar weer!!
De regenwolken waren ondertussen druppels geworden die steeds groter werden en steeds sneller na elkaar kwamen. Ja ok, twas onze eigen schuld, als we echt geen 8 BEF meer voor nen tuktuk willen afdokken, moeten we de gevolgen maar dragen. Na een goei 3,5 uur in den band te hebben doorbracht dan toch de eindmeet gehaald. Alletwee verkleumd van de kou nen koffie en nen thee gedronken. Daarna een douchke gepakt, en het had normaal gezien deze keer ne warme moeten zijn als de plaan het niet om de drie seconden zou begeven... NU ECHT NIET WELKOM
Wat was ik blij toen ik mijn joggingsbroekske aan had. Dat deed deugd...
We hadden ons gisteren nog voorgenomen om NIET naar zo'n tv-bar te gaan, en waar zaten we die avond??? Inderdaad, voor den tv friends te kijken en twas nog gezellig ook. Na zo'n dag mag dat toch he?! Plots hadden we terug door dat het zaterdagavond was, party time. Dus wij naar een gezellig cafeke naast de rivier (zonder tv) en nog steeds in de joggingsbroek. Heeft er ooit al iemand op ne zaterdagavond in zijn joggingsbroek in posthuis gezeten en daarna naart boerenbal geweest? Ik denk het ni he... of ja toch, den Brutal misschien vroeger :-)
Afin soit, daar nog wat biertjes gedronken en dan in ons steenhard beddeke gekropen.

Nieuwe foto's

... zijn toegevoegd!

Luang Prabang

Hadden ze ons in Thailand niet wijsgemaakt dat Laos veel goedkoper zou zijn. Hoe komt het dan dat de goedkoopste GH ons toch nog 300 BEF kost? Ok, in jullie ogen mss spotgoedkoop, maar voor een aziatisch land?? Het is hier spijtig genoeg ook wel megatoeristisch, elke avond komt er hier minstens 1 boot aan. (we zijn aant wachten tot die van Debby hier stopt!)
Luang Prabang kan je in oppervlakte vergelijken met Gooreind (Brecht is natuurlijk stukken groter) en is naart schijnt de tweede grootste stad van Laos. Ondanks al de toeristen en Jokergroepen vinden we het hier wel gezellig.

Even vergelijken met Thailand:
- een hond op straat is hier bijna zeldzaam
- terug een toilet waar je gewoon kan doorspoelen i.p.v. met een potje water uit een put te scheppen (wc-papier nog steeds in een mandje gooien)
- er zijn tuk-tuks, maar weer anders. We hebben ze ondertss al in alle maten en modellen gezien. In elke stad zijn ze verschillend, de ene keer een omgebouwd camionnetje, brommer met zijspan, fiets met bak erachter,...
- verkopers zijn niet meer overdreven opdringerig, als we 3 keer nee zeggen druipen ze af
- ze verkopen hier franse baguetten en dat kan smaken na weken op rijst en noodles te leven.
- er wordt terug rechts gereden
- evenweel watten, maar hier noemen ze vat
- de rest moeten we zelf nog ontdekken...

De eerste avond gaan eten met een koppel uit Wales, Maria en James, leren kennen op de boot. Heel gezellig en lekker, voor ons toch. Maria had rund met groenten besteld, dacht ze toch, bleek dat ze het water kreeg waar andermans vlees was in gekookt, er was geen enkel stukje rund te bespeuren.
Zij reizen ook nog verder naar Nieuw Zeeland en dan gaan ze werk zoeken in Australie, zij heeft fashion gestudeerd, hij onroerend goed.
s' Anderendaags stonden er weer watervallen op het programma (lichte obsessie?) Er waren er 2 waaruit we konden kiezen. Een meisje uit Alaska raadde ons ten zeerste Tat Sae aan en zij kan het toch weten, ze is geologe... We moesten proberen om wat andere mensen te overtuigen om mee te gaan en dan de kosten van den Tuk-tuk te delen. Makkelijker gezegd dan gedaan, echt verkoperstalent hebben we toch niet! Iedereen wilde naar de andere meer toeristische.
(Heb ik daar dan 8 jaar aan een stuk zo vroeg opgestaan 's zondags om al die saucissen te verkopen bij den Hermano? Wat met mijn jarenlange ervaring?) Bijna de hoop opgegeven, toen we plotseling Saen en Angela tegen het lijf liepen, allebei uit Nieuw Zeeland. Hop, samen den tuk-tuk in.
Amai, echt te mooi voor woorden, zoiets hadden we nog nooit gezien. Water dat langs alle mogelijke kanten via terrassen naar beneden stroomde, bomen die er middenin groeiden, fantastisch, je kon er zelfs zwemmen. Na een namiddagje te relaxen en op te trekken met onze toekomstige buren terug naar de andere toeristen gereden.
s' Avonds nog een oliemassage erbij genomen en onze dag kon helemaal niet meer stuk toen we nog een HUMO vonden, nieuwe lectuur!

Met de flandria naar Laos

Na een goei twaalf uur onze roes uit te slapen ging de wekker weer af en nu geen tijd meer te verliezen, inpakken en wegwezen. De Seb weer helemaal de oude, Marie nog steeds een halve...
Maar toch een goeie deal kunnen sluiten voor de prijs van onze boot. eerst door de douane van Thailand geraken, dat bij iedereen vlotjes leek te gaan, tot het Marie haar toer was natuurlijk, haar immigratiekaart bleek plots uit haar reispas verdwenen te zijn... dikke stress. Kreeg al schrik dat ze nooit meer van haar leven zou buiten geraken. Mee met de douane binnen in zo'n bureauke en na veel gezever ze toch om kunnen kopen. Da gaat hier dus allemaal!
Daar gingen we dan op de ferry naar de overkant van de Mehkong om daar onze visa te regelen, dat waren dan ook onze eerste stappen op Laos-grondgebied. Heel lang aanschuiven, want er waren juist twee groepen van koning aap ( te vergelijken met Joker van Belgie) voor ons en eer dat allemaal bij hun uit de voeten was...
Ondertss al maar wat Euros laten omwisselen in Kip, niet om te eten maar zo noemt men de munt van Laos. Kregen we daar een pak briefjes in ons handen... Hebben ons nog nooit ZO rijk gevoeld. Denk aan 'al het geld van de bank van monopolie' maar dan dubbel zo veel. En dat te weten dat het maar amper 50 Euro waard was.
Toch de flandria opgeraakt. een boot met houten bankjes, voor ons veel te laag en nog minder beenruimte, propvol met touristen uit heel de wereld en wij. Je kan de boot vergelijken met zo'n bootje waarmee je de grotten van Remouchamp afvaart maar dan tien keer zo lang(vergeet de gids niet, boycot Werchter).
Daar gingen we dan... twee dagen aan een stuk, van 's morgens tot 's avonds. Wat hadden ons toch weer in het hoofd gehaald? Maar de uitzichten waren echt fantastisch mooi, langs de ene kant vaarwel Thailand, langs de andere kant Laos here we come!
De eerste avond aangemeerd in een klein charmant dorpje om te overnachten. We hadden ons weer laten overhalen om van tevoren een GH vast te leggen, want naart schijnt zouden ze anders allemaal volzet zijn. Hopelijk hebben we vanaf nu echt onze les wel geleerd om NOOIT meer iets te boeken waarvan we niet weten wat we gaan krijgen, en ja foto's kunnen liegen.
Onze kamer leek meer op een gevangeniscel: het bed steenhard, de lakens in maanden niet verschoond (vergeet uw slaapzakje dus niet An) en insecten waar wer het bestaan nog niet van afwisten, dan nog gezwegen over de badkamer opt einde van de gang. ok, we hadden een ventilator maar om 12 u 'snachts viel de generator gewoon uit.
Achtera gezien hadden we het nog goed, want die van in de kamer boven ons werden geteisterd door een rattenplaag, die zelfs gaten gebeten hadden in hun rugzakken op zoek naar eten. Die hadden dan nog meer betaald dan ons ook. (we hopen dat er niet stiekem wat ratten in onze rugzakken zijn gekropen, anders wordt dat uw souvenirke Wout)
De volgende dag bleek er plots een van de twee boten van gisterenavond met de noorderzon verdwenen te zijn. Gevolg: moesten we met zijn allen op 1 boot, no way, en zo dachten andere toeristen er ook over. Er werd een massale staking gehouden (iedereen hunne vuilzak over hun kop :-) Na veel en lang onderhandelen toch het onderspit moeten delven, daar gingen we dan weer, onverantwoord vol, maar aan ambiance geen tekort DE MARIE LOUISE...
Nog stijver dan we al waren Luang Prabang bereikt en terug in onze routine: zakken op de rug, water en Lonely Planet in de hand en GH in en GH uit op zoek naar een bed.

De eerste fotoooooooooooo's...

allee het is ons dan toch gelukt, de eerste kiekjes staan erop. We moeten het zelf nog wat uitzoeken met formaat en kwaliteit, maar al doende leert men he. Je kan ze vinden bij de links: FOTO'S we keep on trippin

wij gaan er in ieder geval ne goeie op drinken nu!

seb en marie*

Teepee hangover

Vandaag met een lokale bus vertrokken naar Chiang Khong om dan normaal gezien 's anderendaags de boot te nemen naar Laos.
Chiang Khong heeft een hoofdstraatje en dat was het dan en dat noemen ze dan een STAD. Maar we voelen ons wel goed in van die mini-plaatsjes. Na de vermoeiende busrit (wij als enige niet-thai en waar we weer meer een attractie leken) de eerste de beste tuk tuk in en ons laten afzetten aan de bamboo guesthouse. Alletwee onze monden vielen weer open, waauw,... onze eigen bungalow, een bamboebed, hangmat, warm water en dit alles met zicht over de Mekhong-rivier. Wat moet ne mens nog meer hebben. Het leek wel het paradijs op aarde! En het kon helemaal ni op toen we 's avonds ons eten voor onze neus hadden. Plaatselijke vis met look en noodles met groentjes. OK, den uitbater was weer een hollander maar we hebben ons ondertss verzoend met onze speciale aantrekkingskracht voor Nederlanders. Hij was echt wel vriendelijk en wou ons zelfs de volgende dag mee op fietstocht nemen om ons de streek te tonen.
Terug naar de GH en ons voorgenomen om nog 1 laatste pintje (remember de mega-fles) te drinken als slaapmutsje. Aan de praat geraakt met de dochter des huizes, een heel mooi meisje dat ook heel goed engels sprak, alletwee moeilijk te vinden in Thailand. Ze nodigde ons uit om met haar mee te gaan naar haar stamkroeg: Teepee bar. Dachten wij gisteren de place to be gevonden te hebben en blijkt er hier ook 1 te zijn. Leuk cafeke (deed ons wa denken aant PH en mss voor de mannen van Brecht wa aan de kroon?) echt zo'n plaats waar alles kan. Samen met een stel amerikanen (1 van hen leek sterk op Jan Geysen, neef, maar dan met bril) en duitsers in de Sang Som gevlogen, dat is de rum van Thailand, echt wel lekker, zeker na al een paar van die thaise bieren... Er werd zelfs Manu Chao, RHCP en Iron Maiden gedraaid (Wittness the end aangevraagd maar ze hadden enkel disown :-)
Naar huis gestrompeld, bijna verdwaald en 's morgens met kleine black out en mega hangover wakker geworden. Wijselijk besloten ons nog eens om te draaien en onze twee dagen durende boottrip naar Laos uit te stellen naar maandag.
Tegen de middag toch maar gedouchd en op zoek naar een stevig ontbijt. Toch ni waar, tegen de middag houden de locals hier platte rust en is alles gesloten. Daar stonden we dan met lege maag en hoofdpijn van Thailand tot in Belgie en terug (en dat is voor Marie niet min!) Natuurlijk kwamen we de Hollander van gisteren tegen die al helemaal klaarstond om te gaan fietsen... Oh nee, het zal toch ni waar zijn zeker. Dan maar even gezegd dat Marie 'haar niet goed voelde' (haar gezicht sprak boekdelen en wrs wist hij goed genoeg hoe laat het was)
We hebben daar gelukkig nog iets te eten gekregen in zijn restaurant. Daarna Marie terug bed in en de Seb met een colake op ons priveterras gaan bekomen.
Het enige echte nuttige van die dag is dat we ons een nieuwe bijbel hebben aangeschaft, die van Laos.

Wapenstilstand

Wakker geworden in de regen, ons daarom nog maar even omgedraaid en verder geslapen. Tot we onze gordijnen openden en de zon volle bak binnenscheen, bleek dat er nooit regen was geweest en het enkel onze ventilator was die die wat raar deed en wij alletwee heilig overtuigd dat het druppels waren die we de hele tijd hoorden.
Snel snel in den douche en dan de stad in om onze verloren tijd in te halen. Veel te warm om op dit uur van de dag tempels te bezoeken, het wordt hier met de dag heter en heter. Onze gedachten dwaalden steeds meer af naar water om in te zwemmen. Het enige wat de Seb kon vinden was een 5 sterren resort. Daar moet er toch een zwembad zijn... Wij ons zwembroek gaan aandoen en richting Sulin hotel.
Het was wel even lopen maar dat kon ons deze keer echt niks schelen. Waauw nog nooit zo'n groot hotel gezien, het was gewoon een groot eiland midden in de rivier. Oei ne slagboom, dan maar langs een achterpoortje naar binnengeglipt en de werkmannen in den tuin maar lachen, ze zagen ons komen...
Amai en plots zonder we het doorhadden stonden we met onze neus voor een immens groot zwembad, met daarnaast een bijna even groot bord met VISITORS NOT ALLOWED.
Sorry, maar dit konden we niet laten schieten. Onze Lonely Planet weggestoken want dat viel te hard op, zonnebrillen op en onze duurste glimlach en daar lagen we in de strandzetels. Marie kreeg van de hele situatie natuurlijk de slappe lach en de Seb al goe kwaad want ne slappe lach hoort hier niet thuis. Dan het water in, zalig! Oei, kregen dan ineens in de mot dat er vanop nen toren 8 man security naar ons stond te kijken.
Na een half uurtje dan maar opgestapt en deze keer wel langs de slagbomen naar buiten. Vast en zeker voldaan!
Die avond beland in de teepee-bar. Het leek wel op de jeuzel van Marie haar ma en pa hun jongen tijd. Echt een leuk cafeke, er zat heel de tijd ne vergane hippie liedjes te spelen op zijn gitaar. Een echte peace and love place, sterk in contrast met onze zwemervaring van die morgem, maar MOET KUNNEN...

Alles kan beter...

Gisteren in da Italiaans restoke nog aan de praat geraakt met een fransman. Hij was daar dokter en is dat al in half de wereld geweest. Hij woonde nu al 6 jaar in Thailand en was gespecialiseerd in de longnecks (die vrouwen met hun ringen rond hun nek). Mooi mooi mooi, maar wel wa ne rare vent. MAAR... hij is toch maar speciaal voor ons met zijn brommerke Malariapillen gaan halen, 15km verder. OK, we hebben ze wel moeten betalen, maar we hebben, allee denken we toch, een goei zaak gedaan. Volgens hem kan je die hier overal wel spotgoedkoop vinden, maar de meeste zijn nep! Daar waren wij dus 9/10 weer ingetrapt.
Dan nog even over de nightmarket gewandeld, ja zo'n markt hebben ze hier overal en de Seb nog wa staan babbelen met ne Canadees, de Mike. Hij was leraar engels en had al met half Thailand in bed gelegen maar nog steeds de ware niet gevonden. Hij begon echt wel wa gefrustreerd te geraken, dus meiden, als er iemand geinteresseerd is, we hebben zijn emailadres... hij beschouwde ons dan ook direct als zijn beste vrienden.

10 nov 2005
nog eens voor de laatste keer gaan ontbijten waar we ondertussen al vaste klant waren geworden. dan tuktuk naar busstation, ticketjes gekocht voor first class om verder naar Chiang Rai te reizen. Een andere bus was er niet dus moesten we wel deze luxe-car nemen, en dat was het echt wel voor ons. Proper, hoofdsteuntjes, airco die het deed en we kregen zelfs gratis drinken en koekjes met pindakaas (ok, daarvoor hadden we niet speciaal deze bus hoeven te nemen, hadden we ook bij Jan Bruyn in Zundert kunnen gaan halen).
We hadden genummerde plaatsen, helemaal vooraan recht voor den TV. Het eerste half uur was er een soort van evacuatiefilmpje, te vergelijken met wat de hostessen voordoen int vliegtuig, en in welke posities je de zetels allemaal kunt draaien. Ik denk dat nog nooit iemand zo aandachtig naar dat filmpje heeft zitten kijken als wij...
Daarna was het nen DVD van een eurovisiesongfestival-achtig iets, maar dan alleen met thaise diva's. Sandra kim zat er ni echt tussen, meer lisa delbo's met zo wordt de rups een vlinder...
Yes, dan toch ne film, SEVEN SECONDS, de eerste 7 sec met engelse ondertitteling, daarna enkel nog het lijf van Wesley Snipes met een te hoog sprekend thais stemmeke. Alleen de scheldwoorden zoals son of a bitch kwam er nog int engels onder!
Na een 5 uur bussen waren we in Chiang Rai. Onze bijbel voor ne keer eens ni gevolgd en ons door een of andere toeristenlokker laten verleiden naar een of andere guesthouse. ( in Mallorca noemen ze dat proppers) en op de foto leek het er nochtans fantastisch uit maar daar aangekomen, na drie kwartier lopen met ons rugzakken in felle zon, viel heel onze utopie int water. ok, twas wel nen bungalow maar met muren vol schimmel, verf dat er al helemaal was afgekomen, stinken, wc die op instorten stond, mieren overal... Thanks but no thanks!!!
Bijbel er terug bijgehaald en daar liepen we dan weer richting andere kant van de stad. Na lang zoeken toch iets naar onze zin gevonden bij een oud vrouwtje voor 150B voor een kamer met douche en warm water. Even uitblazen, zo warm was het nog nooit geweest.
's Avonds terug de stad in opzoek naar een goed restaurantje maar we kwamen er enkel italiaanse en duitse tegen, en nee, we waren echt ni van plan om ne SCHNITSEL te gaan eten! Begon het ook nog eens pijpenstelen te regenen, met bakken viel het uit de lucht. Dan toch nog iets gevonden voor te eten, maar deze keer sloeg het toch wa tegen maar we hadden wel een goei kamer en je jan niet alles hebben in het leven he...

These boots are made for walking...

Na veel getwijfel en gezoek toch maar besloten om de 3ddagse trekking te boeken in onze Guesthouse. Overal prijzen gaan vergelijken, maar Pannada en John raadden ons toch ten zeerste de eco-trekking aan die totaal niet touristisch is en max. 1 keer per week wordt gedaan.
Daar zaten we dan om negen u. 's morgens gepakt en gezakt te wachten tot ze ons zouden komen oppikken. Alletwee al aan het fantaseren over onze groep... ja, zo'n drie dagen stappen en nieuwe mensen ontmoeten zagen we wel zitten. Maar waar bleef dat busje toch? Ze zijn ons toch niet vergeten zeker...
Om half elf kwam het er dan toch door, naar de thaise normen mooi op tijd. Eerst kennis gemaakt met de gids, ziet er een tof manneke uit, vooral zijn kapsel, aan de ene kant half lang, aan de andere kant alles weggeschoren. (bij ons ook nog ingeweest he, maar dan enkele jaren geleden) Dat viel al mee. Onze truck zat vol met mensen die onze teammates zouden worden voor de volgende drie dagen.
Horen we daar een Hollands accent? 't Zal toch niet waar zijn. Ja hoor, het waren allemaal hollanders, van de eerste tot de laatste. SHITTT... 8 tegen 2, hoe gaan we dit overleven? En dan nog te weten dat hun gemiddelde leeftijd een pak boven de 40 lag. Adriaan, Henk, Wil, Kees, Monique... ze waren allemaal van de partij.
Onderweg nog een ander koppel opgepikt, nr. 11 en 12, oef geen duitsers, zou het helemaal kompleet hebben gemaakt. Nee, het was een Israelisch koppel, van oorsprong eigenlijk Russen, maar ze leefden al 15 jaar in Tel Aviv. Mss dat zij wel onze maten worden. Ze hadden tenminste ongeveer onze leeftijd, maar zagen er wel vrij serieus uit.
Eerst nog gestopt bij een plaatselijke supermarkt om inkopen te doen en dan na een paar uur rijden bij een waterval aangekomen. Niet echt super, maar we zijn wel terug langs het water naar boven gekropen. De rotsen waren aale chance niet glad en dit was ons eerste avontuur...
Terug de truck in en weer een paar uur rijden . Afgezet aan de rand van een bos en daar onze eerste lunch gekregen, gebakken rijst met groentjes. Lekker. Vanaf hier moesten we te voet verder en begon dan ook den trekking. Iedereen deed zijn trekschoenen aan a la Klaas en Katrijn Saen en wij in onze Puma'kes en Allstars (volgens sommigen thuis waren trekschoenen ECHT ni nodig, thanx Wout en Leen e.a.) Er was ons ook gezegd da we daar ne goeie rugzak zouden krijgen. Dat was dus niet waar en daar stond Marie met haar Cora Kempermanzakje. De Belgen hadden weer direct naam gemaakt, maar wat wil je als ze ons niet goed informeren...
De eerste twee uur van de tocht waren steil naar boven. Een pad was er niet echt, de hele tijd tussen struiken en bomen en af en toe een prachtig uitzicht over de bergen. Echt plezant en een makkie voor ons natuurlijk na twee jaar intensief te spinnen en te squashen;-) We hadden ons ook voorgenomen om altijd vooraan te lopen bij de gids (die met een machette de lastige takken wegkapte) en daar hadden we ook het minste last van: nou, enig, reuze, geintje, toppie...
Na de top bereikt te hebben was het recht naar beneden, heel wat minder voor onze schoentjes. Het dus de laatste dagen niets anders gedaan dan geregend en dus ook superglad! En rara wie er ni 1, ni 2 maar meer dan 10 keer tegen de grond ging? Nee ni de Seb.l Marie (voor wie ze al langer kent is dat zeker niet moeilijk te geloven) Echt waar, om de twee stappen, klets weer tegen de grond! 't was alsof ze weer op een snowboard stond. Ze had haar eendegatje (KW-ke voor wie da zoals de Seb niet kent) al maar op een strategische plek bevestigdzodat de grootste schokken toch goed werden opgevangen.
Tegen zes u. aangekomen bij onze eerste slaapplaats, bij een plaatselijke stam. Een warm douchke zou echt deugd hebben gedaan, maar dat zat er niet in, enkel een put met vuil water, dus bleef Marie dan maar vuil van kop tot teen.
Na het avondeten proberen contact te krijgen met de Russen, maar veel meer dan yes en no kwam er niet uit. En ze studeren dan alletwee sociale psychologie...
De gids leerde ons nog wat bij over de stam. Blijkbaar is bij die hill-tribes het bezit van opium voor eigen gebruik nog toegestaan. Volgens de gids smoren de mannen daar tot acht pijpen per dag en de vrouwen mogen er twee per maand roken. Ze geloven dat dat als anticonceptie werkt, maar wij wel niet want het liep daar vol kleine bengels. En nog maar te zwijgen over hun tanden, als ze die nog hadden, waren ze zo zwart als moorke pek.
Tegen negen uur ons bed geproken een bed was er ni echt, een matje en dat was het. Het leek meer op een hooizolder, maar dan zonder hooi, die elk moment kon instorten. Onder ons liepen de varkens die we konden zien tussen de gaten van de planken. Eerst niet in slaap geraken van de Hollandse venten die met zijn allen in koor aant snurken waren en om half vier wakker worden, zo stijf als iets, van de hanen die iets te vroeg begonnen te kraaien. Om iets voor zeven maar uit onze zolder gekropen en het dorpke wat gaan bezichtigen. Tegen dat we terugwaren zat het halve dorp daar om allemaal prullekes te verkopen, dat hebben we dan maar aan de Hollanders overgelaten die dat hartstikke enig vonden.
Hup, de trekschoenen terug aan, wij toch maar voor de teva's gekozen (die we vanaf nu ook eeuwig dankbaar zullen blijven) en daar tripten we weer. deze keer moesten we drie keer de rivier trotseren en daar stond iedereen met hun dikke botinnen... nu konden wij eens lachen.
's middags weer aangekomen bij een andere stam. het is echt zot hoe die mensen daar dag in dag uit leven, voor ons is het meer een attractie die gewoon 's avonds hun boeltje weer inpakken en terug naar huis vertrekken.
De olifanten stonden al te wachten op ons, maar wat een plezierritje moest worden werd voor ons eerder een hel. onze olifant zat VOL met grote rode mieren. en als die bijten, dan weet ge het wel hoor. na een goei uur rijden kwamen we al weeral op onze volgende slaapplaats aan. deze zag er al iets beter uit, hij had zelf een lounge-ruimte. samen met de bomma's en de bompa's in het rivierke gaan douchen, zalig... (die noemen elkaar dus mama en papa, kent ge't soort mensen pa??? hahaha)
's Avonds hadden de gidsen voor een kampvuur gezorgd, de hollanders helemaal in hun nopjes natuurlijk. jawel het was gezellig, en ondertussen waren we hun al helemaal gewend. Slecht waren ze niet, gewoon anders zullen we zeggen. Ook wel toffer dan de russen in ieder geval, amai, dat ze die 3 dagen 5 woorden hebben gezegd is het veel... Plaatselijke meisjes stonden plots voor ons te dansen op muziek, speciaal voor ons. Daarna was het onze toer, handen in de lucht en daar gingen we met zen allen...
En we zagen het al van ver aankomen, nadat de meisjes verdwenen waren, zetten de hollanders hun schlagers in... van 'er staat een paard in de gang' tot 'dromen zijn bedrog', ze hebben ze allemaal gehad. In het begin wel even grappig, maar op den duur...
Er dan toch maar stilletjes van tussen uit gemuisd, en in ons beddeke gekropen, deze keer wel een matras, en in slaap gewiegd met VLIEG MET ME MEEJ NAAR DE REGENBOOG...

de laatste dag...
opgestaan in lichte regen, die naarmate de dag vorderde steeds erger werd. maar we zijn geen flauwerikken, gewoon gaan. onze tocht die normaal 3 uur zou moeten duren, bleek maar 1 uur te zijn. viel dat even mee.
het einde van onze 3-daagse was in zicht, enkel nog het bamboo-raften. gelukkig was het zonneke er doorgekomen. het raften hadden we ons ook wel iets spectaculairder voorgesteld, het water stond gewoon stil. marie heeft wel een slang gezien, voor haar dan ook ineens het hoogtepunt van heel de trekking...
den truck stond ons weeral op te wachten en na drie uur rijden kwamen we uitgeput maar voldaan (?) terug aan bij den John en Jonadda. de hollanders lagen waarschijnlijk al languit aan het zwembad van hun all-inclusive hotel. en wij maar genieten van onze kouden douche...
's Avonds ergens in de stad gaan eten waar ze wonder boven wonder een wijnkaart hadden. Pa, ne chateauneuf du pape voor 2760 BEF is da veel???

als het berichtjes posten echt niet lukt...

blijkbaar zijn er toch wat probs bij het inloggen en berichtjes achterlaten...
awel
je moet je eerst registreren om iets achter te laten. dat is een username, display name en password aan maken. die moet je onthouden voor de volgende keren natuurlijk. soms kan het zijn dat je username al bestaat ofzo en is het een beetje zoekennaar een andere.
daarna vraagt de computer of je een website (blogger) wil aanmaken, maar dat moet je gewoon negeren door die kader weg te klikken op het rode kruisje rechts boven.

hopelijk is dat een beetje duidelijk,
als het zo nog ni lukt, kan je natuurlijk ook altijd terecht op onze emailadressen. en dan sturen we eventueel zelf wel een username door.

mariegeysen@yahoo.com
seb_couvreur@hotmail.com

Chiang Mai

De bus is precies meer ons ding hier. Na een 5,5 uur durende rit met relatief goede zetels en airco die het deed, aangekomen in de volgende stad. Afbieden op den tuk tuk en samen met een stel duitsers naar onze volgende Guesthouse. JONADDA, uitgebaat door een thaise en een Aussie, heel vriendelijke mensen. Even de stad in om wat rond te zien. Echt wel grappig om te zien, grote westerse vrouw hand in hand met zo'n klein thaike dat er zeker drie keer in kon. Eerste indruk: veel relaxter dan in Bangkok, hier willen we wel even blijven. Thaise Italiaan gaan eten, met een overdosis look. Toen we terug in de guesthouse aankwamen zaten daar Sarah en Christophe, mensen uit Brussel die we enkele dagen geleden ook ontmoet hadden. De wereld is toch klein he! Samen nog een paar spellekes gespeeld met die houten blokjes (zoals Marie nog van Leen en de Wout heeft gekregen, hoe noemt da nu ook weer?) Wel zwaar verloren, maar we zullen het hier bij houden: geen geluk in het spel is geluk in de ...(vul zelf maar aan)

De volgende dag na een goed ontbijt terug de stad onder de loep genomen. Ook op zoek gegaan naar malariapillen, we zijn van plan onze grenzen te verleggen en door te trekken naar Laos. Maar wij wisten blijkbaar meer dan al de apothekers samen, dus maar naar het malariacentrum gewandeld. Wel licht onderschat want het lag helemaal aan de andere kant van de stad, maar dat hadden we er voor over. Na uren wandelen er toch geraakt, bleek dat toch niet gesloten te zijn zeker! Het was op zaterdag dicht, da meent ge ni ist zaterdag of wa? Ja, we hebben totaal geen besef van de dagen. Den eerste beste tuk tuk tegengehouden en ons laten afzetten op de nightbazaar. Daar voor 20 B samen pad thai gegeten, vrij pikant, maar wel weer verrukkelijk. Het met stokjes eten gaat al vrij vlotjes (bij de Seb toch, Marie heeft 2e zit) Wat winkeltjes bekeken tot de Seb doorhad dat hij zijn zonnebril kwijt was (2e keer al). Waar kan die liggen? Het eetstandje toch maar eens proberen, een heel eind terug en alle chance lag hij daar nog, anders was het zijnen besten dag niet geweest. Een ouw manneke aangesproken die met een Riksja (fiets met een karreke erachter, waar je juist niet met twee inpast) reed. Hij zo fel als iets om ons weg te mogen doen. Allemaal heel leuk en gezellig tot we erin zaten en de man maar amper vooruit geraakte. Daar zaten we dan, met een verschrikkelijk groot schuldgevoel en die man van 80 maar trappen en vooral maar lachen. Toch maar vroeger uitgestapt, de volle pot betaald en te voet verder. Iedereen content.

Ring my bell

Het opstaan verliep weer alles behalve vlotjes. We zijn 's morgens nog altijd heel moe (vooral Marie dan, de Seb komt toe met zes uurkes ;-) en nee het kwam niet door gisterenavond. Het was mss max. half 1 toen we erin lagen. Amai, toen we in de Guesthouse aankwamen, bleek die al gesloten te zijn. Daar stonden we dan voor gesloten deur met tralies ervoor en alle rolluiken dicht... we zagen het al aankomen, in the middle of nowhere op straat slapen (en Marie had juist daarvoor nog ne foto getrokken van ne clochard met zijn hele hebben en houden. Maar na veel geroep en gebonk kwam die concierge met slaapoogjes dan toch open doen voor ons. Merci!
Terug naar die morgen dan, alle meer late voormiddag. Een locale bus genomen naar alweer ruines en ook weer fietsen gehuurd. Deze leken al meer op maat voor ons gemaakt, tot we erop zaten en het zadel nog een halve meter naar beneden zakte!! Deze keer waren we wel met bel voorzien, waar we dan ook maar sterk gebruik van hebben gemaakt ( den ene een liedje voordoen en den andere moet raden, ambiance verzekerd).
Na een namiddagje indrukwekkende ruines te hebben bezocht, terug die bus op, samen met nog een ouder koppel uit Brugge. Het konden onze ouders geweest zijn, maar toch heel sympathieke mensen (ja, dat bestaat! grapje) Uiteindelijk op een terrasje beland en samen gegeten. Thai fondue (denk nu niet zoals Marie aan verschillende vleesjes, rauwe groenten, cocktailsaus en stokbrood met lookboter...) Het was meer een kokende bouillon waar dan AL het vlees (Seb rund Marie kip) en AL de groenten in 1 keer werden ingegooid en dan na 5 min. wachten als een soep opeten. Wel zalig lekker. Ondertussen werden we geteisterd door een muggeninvasie en met onze wekker in ons achterhoofd vroeg gaan slapen. Om zeven u. moesten we er zeker uit zijn voor de bus richting het noorden Chiang Mai

Seb and Marie go godrie's

jaja, weer opgestaan, wat had je nu gedacht.
bus genomen richting grote busterminal om daar nen brommer te huren om toch nog onze fel begeerde watervallen te zien. 200bath voor 1dag, voor ons een grote kost, maar kom. nog snel de papieren in orde brengen, SHIT reispas en internationaal rijbewijs vergeten in de guesthouse. hoe lomp kan je zijn seb?! Hij dan toch een brommerke gekregen om alles te gaan halen en daar zat marie te wachten, helemaal alleen tussen een stel thaien die geen woord engels spraken. ze kreeg al schrik heel haar leven er te moeten blijven zitten... echt wel de bangste uren van haar leven. als dat maar goed afloopt! minuten duurden uren...
Maar daar was hij terug, 'mijn held'! alles geregeld, en daar reden we dan. de seb was ondertss al gewoon aan het links rijden en het helse verkeer, marie achterop des te minder... en terwijl seb voor marie nog steeds de held van de dag was, was marie eerder Hyacinth Bucket...
na een uurtje cruisen op de E19 maar tussen de rijstvelden arriveerden we bij onze eerste waterval. oeps, hebben we dan hier zo ver voor gereden? het leek meer op een stroomversnelling van in den Ardeche, maar dan met donkerbruin water. maar den ananas was toch weeral eens kei lekker, verdekke toch.
helm op, voetjes op de pedaaltjes (ja robin, ik zit nog steeds met een ei sinds onze joyride vanuit galder) en daar gingen we weer...
tweede stop zou een tropisch resort zijn, zo hadden de mensen van den TAT ons toch weer wijs gemaakt, maar niets bleek minder waar. nog bruinere rivier met afgeleefde bungalows... hadden we hiervoor onze zwembroek aan gedaan?? tja, eigen schuld dikke bult, we hadden centerparcs dan maar ni in onze kop moeten steken.
wij terug de HONDA op en richting waterval nr 2. ook licht in de broek (wie kent er deze uitdrukking, want de seb ni in ieder geval!!! die marie toch) deze was toch al iets spectaculairder dan de vorige. uiteindelijk toch heel de middag blijven hangen, zonder te zwemmen. lekker gaan eten en gaan drinken, voor 120 b tesamen, via gebarentaal. nog een wandeling gemaakt over een houten brug uit de jaren stillekes en dan broembroem, terug naar af...

ok de watervallen waren misschien niet zoals verwacht, maar 't was wel een leuke dag!

rugzakken snel gaan halen en dan de bus op naar het volgende stadje, Sukhotai. mooie zonsondergang gezien op de bus met in het oor feeling so real, Moby.
nieuwe slaapplaats gezocht en voor de verandering nog eens iets gaan eten, jaja. en nog wat gesocialized met een koppel, Sarah en Christophe, uit Brussel.
nog een wandelingske gemaakt aan het water en deze keer geen cocktails maar gewoon een big chang-beer voor de seb en voor marie een kriek-achtig drankske van 18%, SCHOL (en doet em nog eens vol...)

Antz...

gisteren dus nog gaan schuilen voor de regen samen met de kakkerlakken, en terug in onze kamer kwamen we uit bij een heel leger mieren... marie had per ongeluk wa chips gemorst op het bed (amai en lekkere smaken ze hier hebben, kreeftensmaak enzo). amai, waar die ineens allemaal vandaan kwamen... DEET!!!!!!!! en dan int slaap gevallen bij de film out of afrika.

de volgende morgen de wekker goe vroeg gezet, zodat we op tijd konden vertrekken richting watervallen.
't is toch ni waar zeker, die mieren van gisteren waren heel hun familie en vriedenkring gaan op trommelen en zaten daar nu met 10-duizenden in ons kamer. echt overal, zelfs heel den toiletzak zat vol. Genoodzaakt grote kuis moeten houden (seb wast alles af en verwijderde de beesten, marie afdrogen en dubbele check) en dan maar gaan lopen van de luchtbal, op zoek naar een nieuwe guesthouse. (bij het dichtgooien van de deur van de kamer zat er toch wel genen salamander tussen de deur zeker, ocharme da beest, afgevoerd naar de spoed, diagnose rug gebroken en hersenbloeding...)
Ja den trip naar de watervallen konden we op onzen buik schrijven, het was ondertss al half twaalf en nog steeds niks gegeten.
dan toch maar eerst gaan brunchen, een bacon and eggs sandwich voor de seb en voor marie een ham and eggs sandwich zonder ham voor marie. we konden het niet laten om ook nog een stukje chocoladetaart te nemen. ze zag er niet alleen goed uit, maar was nog kei lekker ook (pa echt iets voor u, er steekt al een stukje in mijne rugzak hoor)
geen watervallen, dus maar gaan sightseeing doen. onderweg verzeild geraakt in een straat vol met begrafenisondernemers, echt den ene naast den andere. echt zo van die thaise kistjes, waar wij maar voor de helft zouden in passen.
dan terechtgekomen bij een fabriekje waar ze buddha's maken. den eigenaar, een stokoud peke, zat daar zelf ook nog aan nen buddha te werken, zo'n 5 meter hoog en hij is daar ongeveer 300 dagen mee zoet. best wel interessant om heel het proces te zien, van gipsvorm tot het uiteindelijke bronzen beeld.
ondertss werd het weeral donker en tijd om terug iets te eten, wij eten hier precies nogal he, maar da valt best mee hoor! weer een floating restaurant en deze keer voor de specialiteit van het huis gekozen. een of andere vis, hopelijk kwam die niet uit die rivier onder ons, helemaal bruin, vol afval.
op de terugweg een paar matroesjka's tegen gekomen, van taal tenminste, ze zagen er zo wel ni echt uit. we hebben ze mee naar de guesthouse genomen en direct bed in... :-)
die watervallen moeten er nog aan geloven!